Impossible, but it's possible

-17-

[ Unicode ]

နံနက်ခင်းနေရောင်ခြည်က ပြတင်းပေါက်လိုက်ကာတွေကနေကျော်ဖြတ်လို့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဖက်လျက်သားအိပ်မောကျနေတဲ့ လူသားနှစ်ယောက်ထံဖြာကျတယ်။

" အင်း..... "

" ကျွတ်... ကျွတ်...ကျွတ်.... "

ရင်ခွင်ထဲကနေ ငြီးသံလေးထွက်လာတော့ ကျောပြင်ကိုပုတ်လို့ ကလေးတွေလိုချော့မြူးပြီးပြန်အိပ်စေလိုက်သည်။ ညကသူအတော်လေးသောင်းကျန်းလိုက်တာမလို့ ရှောင်းငယ်ကိုကောင်ကောင်းနားစေချင်သည်။ သို့သော်ညကတည်းကမထုတ်ထားတဲ့သူ့ရဲ့အငယ်ကောင်က ယောက်ျားတို့သဘာ၀အတိုင်း မနက်စောစောမှာ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ဖို့တက်ကြွနေပြီဖြစ်တယ် ။ ဒီလိုမနက်ခင်းဟာ Seanကိုအတော်‌‌လေး‌ချွေးပြန်စေပါတယ်။ အထူးသဖြင့်သူထည့်ထားတဲ့နေရာလေးက ချစ်ရသူရဲ့ ဂူပေါက်လေးဖြစ်တဲ့အပြင် နူးညံ့တဲ့အတွင်းသားတွေက သူ့ရဲ့စွမ်းတို့ကို ခိုကိုးရာမဲ့စေပါတယ်။

ရှောင်းငယ်ကိုလဲမနိုးစေချင်သလို အထဲကသူ့ရဲ့အရာကလဲအတော်လေးကို ဆာလောင်နေပြီဖြစ်တာကြောင့် နောက်ဆုံးမှာတော့ ရှောင်းငယ်ကိုမနိုးအောင်လို့သာ အနောက်ကနေတချက်ချင်းလှုပ်ရှားနေလိုက်သည်။ သို့သော် ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာလာတဲ့အချိန်မှာတော့ Seanကအားမလိုအားမရဖြစ်လာကာ ဆောင့်ချက်တွေကိုအားအနည်းငယ်ထည့်လိုက်သည်။

ညကSeanကို သူအတော်အလိုလိုက်မိသွားတာကြောင့် ရှောင်းကျန့်မနက်ရောက်တော့ မလှုပ်နိုင်လောက်အောင် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကနာကျင်နေသည်မို့ နိုးနေတာတောင် မထပဲ Seanရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာဆက်ပြီး မှိန်းနေခဲ့တာဖြစ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မူမမှန်တာကိုခံစားလာရတဲ့ ရှောင်းကျန့်က ည‌တုန်းက ပြီးဆုံးခါနီးအခြေအနေတခုကိုအမှတ်ရသွားသည်။

အဲ့ဒါက Seanကသူ့အသားချောင်ူကြီးကို အပြင်ကိုမထုတ်ပဲ သူ့အထဲမှာပဲစိမ်ထားခဲ့တာဖြစ်တယ်။ အခုတော့ထိုအရာကဆန္ဒပြလာပြီဖြစ်တာမြိ့ ရှောင်းကျန့်က ကိုယ့်အန္တရာယ်ကိုယ်သိသလိုမျိုး ဆက်ပြီးတော့သာအိပ်ချင်‌ဟန်ဆောင်နေလိုက်သည်။ ခဏအကြာမှာ Seanက သူ့အထဲကိုဖြည်းဖြည်းချင်း၀င်ထွက်နေရင်းမှ တဖြည်းဖြည်းနဲ့အားပါလာသည်မို့ ရှောင်းကျန့်လဲ ဆက်ဟန်ဆောင်လို့မရတော့ချေ ထို့ကြောင့်