homemate

°•22 'Final'

Selam..

Evet, finale geldik. Bir kaç haftalık veya belki de bir aylık kurgunun sonuna geldik

bilmiyorum, belki erkendi ancak her şey bir yere kadardı, bu kurgu da buraya kadarmış

ben eğlendim, güldüm, ağladım ve üzüldüm

bu kurgu adındaki gibi bana ev gibi hissettirdi hep, benim ilk göz ağrım olarak kalacak 

benim gözümde bebek henüz, ama büyümesini bir anne edasıyla bekliyor ve istiyorum

büyüyüp gelişmesini, herkes tarafından sevilmesini ve beğenilmesini

hangi anne istemez ki bunları? 

Anlamışsınızdır, kurgularımı çocuğum gibi görüyorum, çünkü onları ben yazıyorum, ben büyümesini sağlıyorum, tabi bir yere kadar. 

şimdi de o bir yerdeyiz, bundan sonra onun yanında olmayacağım ama hep arkasında onu destekleyeceğim, büyümesini izleyeceğim, ve büyümesi için dua edeceğim

başarılı bir çocuk ol homemate, başarılı bir geleceğin olsun, umarım sevilmiş, biraz da olsa seni okuyanları güldürmüşsündür

seni seviyorum bebeğim

ve sizi de seviyorum sevgili okurlarım, buraya kadar benimle gelen herkese teşekkür ederim, homemate'e büyümesinde yardımcı olup ona abi abla olduğunuz için teşekkür ederim

neyse hadi bölüme geçelim bakalım..

Kim Taehyung

Yaklaşık on beş dakika içinde sonradan fark ettiğim Namjoon'un yazlığına gelmiştik. Hava iyice kararmıştı ve arka bahçe ise ışıklar ile aydınlatılmıştı. Arabadan inmiş ve kapıya doğru ilerliyorduk, kapıda bizi Namjoon karşıladı. Tam ağzını açacağı sırada Yugyeom ile göz göze gelerek susmuştu, anladığım kadarı ile şu anda bu konuları konuşmanın zamanı değil diyordu.

İçeri geçtik, beni arka bahçeye almak yerine içeride durmamı tembihlediler. Anlaşılan son bir kaç şey kalmıştı. Üstelemedim ve oturma odasına geçtim, şansıma oturma odasının arka bahçeye bakan bir camı yoktu. Sadece televizyon izlemeye başlamıştım. Ara sıra dışarıdan gelen bağırış sesleri ile ise yüzümde bir gülümseme oluyordu. Seokjin "Aptal o oraya takılmıyor! Götüne soksan daha mantıklı olurdu!" diye bağırdığında Hoseok da cevap olarak "Gel sana sokayım o zaman, insan az bi yardım eder!" diye bağırmıştı.

Yapamazdım ya, onlar olmadan yapamazdım. Sehun'suz yapardım ama onlarsız yapamazdım. İsterlerse beni Bogum'la yaşamaya mahkum etsinler yine de onlarsız yaşayamazdım. Onlarla konuşmadan, onlarla er gün mesajlaşmadan ve onların birbirleri ile olan tartışmalarına şahit olmadan yapamazdım. Hayat neşemi onlar yeşertiyordu, onlar sayesinde böyleydim, bu sabah yaptıklarım aklıma geldiğinde kendime lanetler okudum. Telefonumdaki tüm fotoğrafları yok etmiştim, duvardaki tüm fotoğrafları yırtmıştım. Cidden hayatımda yapıp yapabileceğim en boktan şeyi bir günde yapmıştım.

Belki Hoseok'da tüm eski günlerin fotoğrafları olabilirdi, çünkü kendisi anı biriktirmeye bayılırdı benim gibi. Bir ara tüm fotoğrafları ondan alabilirdim. O sırada odaya Jungkook girdi.