Şokumun etkisinden çıkmama yardımcı olacak duman kokuları ciğerlerime ulaşırken ard arda öksürmeme neden olamıyordum, yerimden kalkıp koridora doğru ilerlediğimde mutfaktan büyük bir patlama sesi duydum. Göz ucuyla mutfağa baktığımda büyüyerek ilerleyen yangını gördüm.
Birkaç dakika olduğum yerde neler olduğunu idrak etmeye çalıştım. Karina'nın beni koruması gerektiği yerde neden bir anda gitmişti, anlamış değildim. Kendisi demişti, seni korumak için görevlendirildim diye. Ne bu? Bir oyun mu? Eğer öyleyse, hiç komik değil... Bir anda ortadan kaybolup beni bu yangının içinde terk etti.
Eğer hiçbir şey yapmayıp sadece yangının giderek büyümesini beklersem yine de kurtulur muydum, yoksa ölür müydüm?
Duvarın dibine çöküp dizlerimi karnıma kadar çektim, çenemi dizlerime koyup karşımdaki yangının büyümesini bekledim. Karina'ya güveniyordum, beni kurtaracaktır. Yani umarım...
Çatırtı sesleri artık daha yakından gelmeye başladığında dumanlar evin her tarafını sarmıştı. Ciğerlerime dolan karbondioksit, beni nefessiz bırakırken yerimden bile kıpırdamıyordum. Artık kendimden geçmiş bir vaziyetteydim, şimdiye kadar kurtarılmam gerekiyordu değil mi? Yoksa... Ölecek miydim? Bugün benim dünyadan ayrılma günüm olabilir miydi? Kurtarıcı meleğim yanıma gelip kendini gösterdi, tüm hayatım boyunca beni kurtardı ve şimdi bir yangının ortasında bırakıp gitti. Çünkü artık hayatımın sonuna gelmiştim. Değil mi?
"Karina... Lütfen, seni henüz tanımışken bırakma beni. Hayatımı düzgünce tamamlamama yardım ettikten sonra en azından bir teşekkür etmeme izin ver..." başımı artık dik tutamıyordum. Sağa doğru yattığım sırada, o tanıdık ışıklar belirdi. Soğuk elleri yanağımı okşadı, saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdı, gülümsedi, gözlerinden yaşlar aktı yere. "Buraya kadarmış Winter." ciğerlerimdeki son nefeslerimde dudaklarımdan ayrılırken gülümsedim, dolmuş gözlerime engel olamamıştım.
"Uyuduğumda yanıma gelip, beni kollarına alacaksın. Sırf bu yüzden gözlerimi kapatıyorum. Yanıma gel, rüyalarımı süsle, kokun üzerime sinsin. Sadece, yanıma gel..." kafasını salladığını belli belirsiz görebiliyordum, gözlerim ağır ağır kapandığında son duyduğum ses yine onun eşsiz sesiydi.
Lora lie lo Lora lie lay Lay lo, lay lo Lay, lay
Tatlı rüyalar sana...
Kulaklarıma dolan ölümün sessizliği gözlerimi kapattığında, artık sadece kalbimin dinmesini bekliyordum...
ʚɞ
"Yayınımızı kısa bir haberle bölmek durumundayız sayın seyirciler. Gece iki sularında Seul'ün Seongdong semtinde bir evden çıkan yangın haberiyle karşınızdayız. Yetkililer yangını söndürmeye çalışırken birkaç tanesi de içeride birinin olup olmadığına emin olmak için eve girdiler. Henüz beş dakika olmasına rağmen içeriden çıkmayan yetkililer çevre sakinlerini de endişelendirmeye başlamışlardı.
"Evet şimdi evin sahibi geldi! Sooyoung, sana bağlanıyoruz."
"Merhaba sayın seyirciler, az önce evin sahibi geldi içeride kızının olduğunu söylüyor. İşte şimdi yetkililer çıkıyor, evet evet sedyede bir kız var!"
"Durumunu bizim için mesaj olarak gönderebilir misin, Sooyoung?"
📩 Kim Winter 18 yaşında Ölüm nedeni: açık kalan ocağın perdelere tutuşmasıyla evinde çıkan büyük yangında hayatını kaybetmesi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir ficin daha sonuna geldik... Umarım beğenmişsinizdir, kitabın okunması için arkadaşlarınızı etiketlemeyi ve yorum yapmayı unutmayıb lütfen. Bol bol öpüldünüz...💘
Sillage: sevdiğin biri gidince ortamda kalan hoş koku. Winter'ın yandığı ev kül değil, kış çiçeği kokuyor. :'"""
