Güçsüz Savaşçı (Düzeleniyor...)

~11.Bölüm part1~

Herkese marhaba 🙋🏻‍♀️

Sol altta bulunan yıldıza basmayı unutmayın ⭐⭐⭐

Keyifli okumalar 💚💚💚

🍁

Uyanmak istemiyorum neden uyandığımı da bilmiyorum veya ne zamandan beri uyuduğumu hiç bir şey bilmiyorum ama bazen hiç bir şey bilmemek insana iyi hissettiriyor bazen de her şeyi bilmemek güzel oluyor yorulmuyorsun mesela... 

Gözlerimi açtığımda bu sefer tanıdık bir yerde olduğumu hemen anladım. Kendi evimde, kendi odamdaydım. Sonunda, ben biliyordum her şeyin bir rüya olduğunu hiç bir şey gerçek değildi hepsi o sıkıcı ve garip rüyalardan bir tanesiydi. Ve ben sonunda uyandığıma göre her şey bitmişti. Tanrılara şükür. Evimde olmanın huzuru ile kollarımı başımın altına koyup tavanı izlemeye koyuldum.

Cidden kendimi daha enerji ve sakın hissediyordum. Aklıma şuan saatin kaç olduğu ve hangi günde olduğumuz geldi. Üstelik Barlas'ı ne kadar çok özlediğimi de fark ettim. Uykularımın katili olmasını bilmiş bilmiş konuşmasını her şeyini çok özledim onu gördüğüm yerde sımsıkı sarılacağım ona ve bir daha asla yalnız bırakmayacağım onu. Tüm bu düşüncelerimden içeriden gelen ses ile ayrılmak zorunda kaldım. Önce gelen sesleri umursamadım ve yanlış duyduğumu düşündüm ama hayır bas baya içeriden sesler geliyordu evde tek değildim anlaşılan.

Yataktan istemeyerek kalktığımda vücudumun eskisine göre daha sağlıklı olduğunu hissettim Lina denen o kızın bana verdiği hasardan eser kalmadı artık hiç bir yerim ağrımıyor. Odamdan çıkıp sesin geldiği yöne mutfağa doğru ilerledim. Ve yine her zaman ki gibi gördüklerim karşısında şok geçirdim. Lina mutfakta yemek yapıyordu. Benim evimde benim mutfağımda! Daha az önce her şeyin bir rüya olduğunu düşünürken şuan o düşüncelerimin suya düşüşünü izliyordum.

-Ah sonunda uyandın hadi gel kahvaltı yap acıkmışsındır.

Bana doğru uzattığı tabağa hiç düşünmeden vurup tabağın duvarda paramparça olmasına neden oldum. Ne cüretle buraya gelebilir ve benimle böyle konuşabilirdi! Tanrıların yardımcısı olabilir ama bu benim umurumda değil ben sadece biraz huzur istiyorum!

-Sen! Ne hakla benim evime girebilirsin! Çabuk defol evimden!

-Ooo bakıyorum da o sakın halinden eser kalmamış anlaşılan iyice dinlenmişsin.

-Lina beni daha fazla sinirlendirmeden defol buradan!

-Bak sen artık Yade demediğine göre Pamir sana her şeyi anlatmış olmalı. E iyi bari benlik pek bir şey kalmadı. Eğer yemek yemeyeceksen yola çıkalım.

-Ne saçmalıyorsun sen ne yolculuğu ayrıca hâlâ evimden defolup gitmiyorsun!

-Akın gitmeyeceğim elbette en azından seni almadan hiç bir yere gitmeyeceğim. Ve nereye gideceğimizi bilmediğine göre o beceriksiz Pamir sana her şeyi anlatmamış demektir. Hmm aman boşver oraya gittiğimizde öğrenirsin her şeyi hadi gel.

Elimi tutmaya çalıştığı sırada sinir kanıma işlemişti artık vücudum sinirden titremeye ve gözlerim kararmaya başladı. Lina'nın elimi tutan eline baktım önce sonra ise bana alaycı bir şekilde gülen suratına şuan bana neler olduğunu bilmiyorum ama vücudumun kontrolünü kaybediyordum.

Dışarıda sert bir şekilde esen rüzgarı duyduğumda zamanın yavaşladığını hissettim ve omzumda bulduğum bulut simgesine dokunduğum anki gibi oldu gözlerim bembeyaz... Elimi tutan Lina şaşkınlıktan dili tutulmuşa döndü. Bir kaç saniye sonra ise içimden bir şey çıktı resmen bir bomba gibi patlayarak etrafa beyaz ışık saçtım ve bir zamanlar Lina'nın beni duvara fırlattığı gibi bende Lina'yı duvara fırlattım.