Ongewoon

3. Nu je voor me staat

Pov Matthy

Ik had het moeten weten. Ik had moeten weten dat hij het daadwerkelijk ging zijn. Vol verbazing kijk ik hem aan. De jongen die zojuist het gesprek tussen Raoul en mij onderbrak door op de bel te drukken. De jongen die al bijna 24 uur non-stop door mijn hoofd spookt. "Hey." zegt hij met een kleine glimlach. Ik weet mezelf geen houding te geven. "Hey." Zeg ik zacht en ik stap aan de kant zodat Rob binnen kan komen. Hij loopt de deur door en terwijl hij naar binnen loopt, schuurt zijn lichaam langs de mijne. Een rare tinteling vindt zijn weg naar mijn buik. Even voel ik mijn adem stokken. "Euh, je jas kun je daar ophangen." Zeg ik, wijzend naar de kapstok tegenover de trap. Rob knikt en trekt zijn jas uit. Hij haalt zijn telefoon uit de zak van zijn jas en hangt deze dan aan de kapstok. "Mat, wie is daar?" Roept Raoul vanuit de keuken. "Rob, die vriend van Koen." Antwoord ik. Ik richt mijn blik bewust naar de muur. "Voel je thuis." Grap ik voor ik de keuken terug in loop.

"Ah Rob, maatje!" Roept Koen blij als hij ook de keuken ingelopen komt. Rob is inmiddels aan het kookeiland komen zitten en ik ben verder gegaan met Raoul helpen, of nou ja, helpen kun je het niet echt noemen. Gezelschap houden is een betere verwoording. "Ik zie dat je papa Roelie en Mat al hebt ontmoet." Koen geeft Rob een vriendschappelijke knuffel. Zonder dat ik het door heb, staar ik naar de twee vrienden. Oogcontact met Rob is onvermijdelijk. Het oogcontact lijkt uren te duren terwijl het in werkelijkheid misschien drie seconden heeft geduurd. "Jazeker, leuke vrienden heb je." Zegt Rob en hij knipoogt naar mij. Ik voel mijn wangen rood worden en draai me terug naar het aanrecht. "Roel, kan ik je nog ergens mee helpen?" Vraag ik. Raoul schudt zijn hoofd. "Alles is klaar voor het eten, het staat nu in de oven dus daar moeten we op wachten." Zegt hij en hij opent het deurtje van de oven om te laten zien dat de ovenschotel inderdaad in de oven staat.

Na 40 minuten is het eten klaar en zitten we met z'n vijven aan tafel. Ik zit naast Raoul en tegenover Robbie. Het waren 40 lange minuten, zonder dat ik veel zei. Ik was alleen bezig met oogcontact vermijden en zorgen dat wanneer ik iets zei, ik niks doms zei. "Eet smakelijk!" Zegt Raoul als hij het laatste bord, mijn bord, heeft vol geschept met ovenschotel. "Eet smakelijk." Zeggen Koen, Milo en Rob in koor. Ik mompel een zachte 'smakelijk' en prik wat in mijn eten. "Wat verwachten we van de wedstrijd vanavond?" Begint Milo het gesprek. Koen en Raoul antwoorden snel en ook Robbie mengt zich in het gesprek. Ik neem een hap van mijn eten maar reageer niet op Milo zijn vraag.

Hoewel Milo, Koen en Rob nog druk in gesprek zijn over de wedstrijd, merkt Raoul op dat ik weinig heb gegeten. Hij stoot me zachtjes aan. "Alles oke?" Fluistert hij. Ik knik en geef hem een waterige glimlach. "Zeker? Je eet normaal nooit zo weinig als ik ovenschotel heb gemaakt." Ik zucht. Hij heeft gelijk. Normaal gesproken ben ik dol op de ovenschotel die Raoul maakt maar de brok in mijn keel zorgt ervoor dat ik amper een hap door mijn keel krijg. Ik kijk even naar Robbie en onze blikken kruizen. Hij glimlacht voor hij zijn laatste hap op eet. Ik voel mijn wangen rood worden. Ik glimlach terug en laat mijn blik op mijn bord vallen. Ik heb hooguit drie happen gegeten maar ik krijg niet meer dan dat op. Ik schuif mijn bord voorzichtig van me af, wat me een vragende blik van Milo oplevert. Ik negeer het en sta op om van tafel te lopen. Ook de andere jongens staan op. "Mat, wil jij me even helpen met de tafel afruimen?" Hoor ik Raoul achter me vragen. "Ja tuurlijk." Antwoord ik en ik stapel de borden op om deze naar de keuken te brengen.

"Ik zag wel hoe je naar hem keek." Zegt Raoul als ik met de borden in mijn handen de keuken in kom lopen. "Hoe bedoel je?" Vraag ik verschrikt. Ik zet de borden in de vaatwasser. "Nou, doordat je mij vanochtend het verhaal over gisteravond hebt verteld, de manier hoe je naar Rob keek aan tafel, hoe stil je werd en hoe je hele houding veranderde heb ik een link gelegd tussen jouw verhaal en de dingen die gebeurden. Jij bent normaal dol op ovenschotels en nu kreeg je geen hap door je keel. Als je ook maar een seconde oogcontact had met Rob, begon je te blozen en keek je weg. Zelfs een blinde kan dat zien Mat." Raoul zet de laatste pan in de vaatwasser en zet de vaatwasser dan aan. "Was het zo opvallend?" Zucht ik en ik spring op het keukeneiland. Mijn benen bungelen losjes over de rand. Raoul knikt. "Maar alleen omdat ik de situatie deels kende. Nu ken ik Rob amper, maar ik zie wel hoe hij jou soms aankijkt." Vragend kijk ik Raoul aan. "Jij bent niet de enige die aan het staren was aan tafel." Zegt Raoul en hij klopt op mijn been. Hij loopt terug naar de woonkamer en ik blijf achter in de keuken.

Jij bent niet de enige die aan het staren was aan tafel. Raoul's woorden blijven door mijn hoofd spoken. Ik zit inmiddels al een kwartier op het keukeneiland en het bevalt me wel. De jongens zitten in de woonkamer en spreken best luid zo nu en dan. Was Rob echt aan het staren? Ik zou hem niet eens een reden kunnen geven om te staren. Hij valt waarschijnlijk niet eens op mannen en als hij dat wel doet valt hij zeker niet op iemand als ik. Iemand met een sociale angst en een bochel die werktuigbouwkunde studeert. Ik spring van het keukeneiland af en neem mijn telefoon uit mijn broekzak. 19:47 staat er. De wedstrijd begint over 13 minuten. Ik haal diep adem en loop naar de woonkamer.

Zodra ik de woonkamer in loop valt er een stilte en zijn alle blikken op mij gericht. "Maatje! Daar ben je. We waren je al kwijt." Lacht Milo en hij klopt naast hem op de bank. Of beter gezegd, tussen hem en Rob. "Ja ik had even geen zin in jou." Grap ik als ik ga zitten op de plek waar Milo net klopte. Mijn arm strijkt langs die van Rob en weer voel ik dat rare gevoel in mijn buik. Ik slik hoorbaar maar negeer wederom het gevoel. "Iedereen een biertje?" Vraagt Raoul als hij opstaat. Iedereen knikt enthousiast, behalve de Brabander naast mij. "Ik moet nog rijden straks, dus nee dank je." Zegt hij met een kleine glimlach. "Robbie doe niet zo saai. Je kunt hier gewoon blijven slapen, er is ruimte genoeg! Je hebt zelfs nog keuze bij wie je slaapt." Grapt Koen en hij knipoogt naar Rob. "Als jullie het geen probleem vinden dat ik blijf slapen, doe dan maar een biertje!" Zegt Robbie vrolijk. "Tuurlijk is dat geen probleem, toch heren?" Vraagt Raoul aan Milo en mij. Afwezig schud ik mijn hoofd. Het idee dat Rob hier de hele nacht zal zijn, geeft me een nerveus gevoel. Het gevoel wat je hebt voordat je een presentatie moet doen, het gevoel voor je eerste werkdag. Dat is het gevoel dat nu mijn hele lichaam overneemt, beetje bij beetje.

De eerste helft zit er inmiddels op en het bier vloeit rijkelijk. Ik kan met enige zekerheid zeggen dat zowel Koen als Milo redelijk aangeschoten zijn. Ook ik voel mezelf langzaam wat meer ontspannen. "Mannen, nog een biertje doen?" Vraagt Raoul maar hij wordt al snel afgekapt door Milo. "Gast, het is tijd voor shotjes!" Gilt hij enthousiast voor hij naar de keuken loopt. "Koentje kun jij me even helpen dragen?" Roept Milo vanuit de keuken. Koen staat op en loopt in de richting waar Milo net naartoe is gegaan. "Ik lust nog wel een biertje Roelie, ik ga vanavond niet aan de spotjes." Zeg ik tegen Raoul. "Komt er aan maatje. Jij nog een biertje, Rob?". Robbie knikt en Raoul verlaat ook de woonkamer. Hier door blijf ik alleen achter met Rob. De spanning in de ruimte is voelbaar, zelfs met drank op is het niet te missen. "Mat." Fluistert Robbie. Ik draai mijn hoofd om hem aan te kijken. "Robbie." Fluister ik. Zonder dat ik het door heb, komt zijn hoofd langzaam dichter bij het mijne. Slechts millimeters scheiden ons. "Wat denk jij?" Vraagt Robbie zacht. Ik voel zijn adem over mijn gezicht. "Is het te vroeg voor deze stap?" Vervolgt hij. Ik kijk hem recht in zijn groen/blauwe ogen. Het valt me nu pas op dat ze deze kleur hebben. Voor ik kan antwoorden op zijn vraag komen Koen en Milo met een hoop kabaal terug de woonkamer ingelopen. Rob schuift snel weer terug naar achter en doet alsof er niks gebeurd is. Ik kan me echter niet meer normaal gedragen. Ik heb het warm, mijn ademhaling is versneld en ik blijf maar op de binnenkant van mijn wang bijten. Waarom moesten die twee juist nu weer terug komen?