Ongewoon

9. Zijn we zonder beter af?

POV Matthy

Voor de tweede keer op rij word ik wakker in Robbie's bed, dit keer met Robbie nog naast me. Ik kijk naar de jongen die zijn hoofd op mijn borst heeft gelegd. Zijn ademhaling is rustig en hij lijkt vredig te slapen. Mijn gedachten dwalen af. We zijn sinds gister officieel een stel, maar ik vraag me af of we niet te hard van stapel lopen. Gaat het niet te snel? We kennen elkaar nu ongeveer twee weken, zijn pas gister op onze 'eerste date' geweest en nu al een stelletje. Daarnaast heb ik ruzie met Milo, waarvan ik nog altijd niet weet waarom hij zo boos werd. Is dit het allemaal wel waard? Ik merk dat de negatieve gedachtes mijn hoofd overnemen, terwijl ik hier met de mooiste jongen van de wereld in mijn armen lig. Ik streel door zijn haar en voel hem bewegen. Hij maakt een goedkeurend geluidje als hij zijn arm om mijn borst legt. Ik voel een paar zachte kusjes op mijn borst en zie dat Robbie zijn ogen geopend heeft. "Goedemorgen, lief." Hoor ik hem zeggen. Lief is echt zijn bijnaam voor mij geworden. "Goedemorgen." Antwoord ik schor. "Zo wil ik iedere ochtend wel wakker worden." Robbie komt langzaam overeind en gaat met zijn rug tegen het hoofdbord zitten. "Wen er nog maar niet aan." Grap ik, maar ergens meen ik het. Ik hoop oprecht dat hij er niet te veel aan gewend raakt, straks stel ik hem teleur. "Wat gaat er zo vroeg toch allemaal al door dat mooie hoofd van jou?" Vraagt Robbie. Hij laat zijn hand door mijn haar gaan. "Veel." Robbie kijkt me bemoedigend aan, alsof het hem niet uitmaakt dat hij het wakker is, en ik mijn hele verhaal bij hem ga neerleggen.

"Vind jij dat we te snel gaan?" Vraag ik dan. Robbie schudt direct zijn hoofd. "Relaties zijn voor iedereen anders. De een gaat na een week samenwonen terwijl de ander pas na een half jaar de relatie officieel maakt. Zolang het voor ons goed voelt, maakt het niet uit wat de rest er van vindt. Iedereen zal altijd een mening hebben, maar het gaat om je eigen gevoel. Heb jij het gevoel dat we te snel gaan of dat ik iets heb gedaan waar jij niet klaar voor was?" Vraagt hij mij. Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd. "Nooit. Je hebt niks gedaan waar ik niet aan toe was. Echt niet, je moet niet aan jezelf gaan twijfelen Robbie. Als er iemand is die me een veilig gevoel geeft, ben jij het." Ik leg mijn armen rond zijn nek. "Gelukkig maar." Robbie leunt in en geeft me een zachte kus op mijn mond. Ik glimlach. "Ik ben echt heel blij met jou." Zeg ik en ik druk een kus op zijn neus. Robbie grinnikt en duwt me iets van hem af. "Kom, we gaan ontbijten. Volgens mij heb jij nog veel te doen vandaag." Zegt hij, doelend op mijn gesprek met Lieke later vandaag en mogelijk een gesprek met Milo.

Een kwartiertje later zitten we beide gedoucht en wel aan de keukentafel. Robbie heeft geen groot appartement maar het is groot genoeg. Dit is de eerste keer dat ik de woonkamer en keuken zie. Het is modern ingericht. Een grijze hoekbank, zwarte keuken en een ronde eettafel met grijze stoelen. Aan de muur tegenover de bank hangt een TV aan de muur. "Koffie?" Vraagt Robbie vanuit de keuken. Ik draai me om en knik. Zijn haar is nog nat van het douchen en zit warrig, omdat hij geen moeite wilde doen vandaag. Het staat hem goed, warrig haar. Ik loop op hem af en wroet even door zijn haar, om het nog warriger te maken. "Mat, moest dat?" Vraagt hij licht geïrriteerd. "Ja, dat moest. Net zoals jij gister zo nodig in mijn kont moest knijpen." Kaats ik terug. Er verschijnt een kleine glimlach op zijn gezicht. "Fair. Hier is trouwens je koffie." Hij rijkt me een latte aan. Hij heeft onthouden dat ik dit graag drink, net zoals hij onthouden had dat ik graag chocoladecroissants eet. Ik bedank hem en ga aan de tafel zitten. Veel honger heb ik niet, ik heb een knoop in mijn maag. Ten eerste omdat ik Lieke straks alles moet gaan vertellen en ten tweede omdat er waarschijnlijk een gesprek met Milo volgt. Daar zie ik nog het meest tegenop. Wat als het nooit meer goed komt tussen ons? Dan gaat een van ons een ander huis moeten vinden. Ik wil niet weg bij de jongens, dat kan ik niet. Koen en Raoul betekenen alles voor me, en Milo ook nog steeds ondanks dat hij zo woedend werd. "Zie je op tegen het gesprek met Lieke?" Vraagt Robbie. Ik schud mijn hoofd. "Nee ik heb alleen geen zin om het hele verhaal uit te moeten leggen. Ik zie wel op tegen daarna, tegen het feit dat ik waarschijnlijk met Milo in gesprek moet." Zucht ik en ik neem een slok van mijn koffie. "Als het niet goed gaat, of je wilt vannacht niet daar slapen, bel me dan. Dan kom ik je halen." Zegt Robbie. Dankbaar glimlach ik naar hem. We drinken onze koffie op en dan is het tijd om te gaan. Robbie zou me naar het café brengen waar ik met Lieke heb afgesproken.

"Dankjewel." Robbie heeft de auto voor het café neergezet. Ik geef hem nog een snelle kus voor ik uitstap. "Laat me even weten hoe het ging!" Roept Robbie vanuit de auto. "Komt goed!" Ik zwaai nog een keer voor ik naar binnen loop. Lieke zit al aan een tafeltje in de hoek met een kop dampende thee voor zich. "Hey Mat!" Zegt ze als ik tegenover haar plaatsneem. Ik begroet haar en zie de ober op ons af komen lopen. Ik bestel een water, koffie heb ik niet nodig nu. De latte van vanmorgen begint nu eindelijk zijn werk te doen. "Vertel, wat is er allemaal aan de hand?" Lieke is altijd heel straight to the point. Ze draait liever niet om dingen heen. "Raoul heeft je vast al het een en ander verteld." Lieke knikt. "Goed, nou een paar weken geleden ben ik met de jongens meegegaan naar een club..." Begin ik mijn verhaal. Lieke luistert aandachtig zonder me te onderbreken. Ze laat me mijn verhaal doen, inclusief alle details. Ik vertel haar over mijn twijfels over mijn geaardheid, over hoe ik Robbie leerde kennen, mijn twijfels over onze relatie maar ook over Milo en het hele gedoe met hem.

Als ik mijn verhaal heb gedaan, laat Lieke het allemaal even bezinken. "Jeetje Mat, je maakt wat mee in een korte tijd zeg. Raoul had wel verteld dat er het een en ander gaande was, maar niet dat het zo veel was." Ik grinnik om haar opmerking. "Heb je dit allemaal ook met Robbie besproken?" Ik knik. "Oke, dat is het belangrijkste. Heb je Milo sinds zijn uitbarsting al weer gezien?" Dit keer schud ik mijn hoofd. "Ik durfde niet naar huis te gaan. Bang dat hij nog bozer zou worden." Lieke knikt begrijpend. "Dat snap ik heel goed, maar denk je niet dat er een reden is voor zijn uitbarsting? En dat je hem ook even zijn verhaal moet laten doen?" Wat ze zegt klinkt logisch. "Hiermee wil ik zijn gedrag niet goedpraten, begrijp me niet verkeerd hoor. Maar Milo kennende zal hij er vast een goede verklaring voor hebben." Ik neem een slok van mijn water. Ze heeft ergens wel gelijk. Milo zou nooit zonder reden boos worden op een van ons. "Ja, daar heb je wel een punt." Dit laat Lieke lachen. "Ik heb toch altijd gelijk." Grapt ze. Ik rol mijn ogen. "Maar Mat, ga met hem praten alsjeblieft. Dat is voor jullie beide beter. Het moet uitgepraat worden. Jullie wonen notabene in hetzelfde huis en jij vlucht nu al twee nachten op rij naar Robbie. Je hebt geluk dat het morgen zondag is en je de tijd hebt om nu even uit te zoeken hoe en wat. Maar maandag begint voor jou ook je schoolweek weer." Dit is wat ik bedoel met dat Lieke een soort moeder is. "Ja mama." Ze kijkt me streng aan. Ik schiet in de lach en uiteindelijk kan Lieke er ook om lachen. "Dankjewel Liek, dit had ik echt even nodig." Ik sta op van mijn stoel en wil geld op de tafel leggen als Lieke mijn hand tegenhoudt. "Deze krijg je van mij." Ze staat ook op en omhelst me. "Laat je me even weten hoe het is gegaan?" Vraagt ze. Ik knik en loop richting de uitgang nadat ik haar bedankt heb.

Met een bonzend hart open ik de voordeur van ons huis. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest om naar mijn eigen huis te gaan. "Mat! Je bent er weer." Koen vliegt me enthousiast om mijn hals. "Koentje, ik heb je gisteren nog gezien." Lach ik als ik de roodharige jongen omhels. "Ja maar dat was anders. Ik heb je echt gemist, vooral omdat de reden dat jij van huis was gewoon kut was." Zegt hij. Ik knik lachend. Nooit gedacht dat Koen degene zou zijn die me zou missen. "Maar ik weet dat je in goede handen was bij Robbie." Knipoogt Koen en hij loopt terug naar de woonkamer. "Is Milo thuis?" Roep ik nog achter Koen aan. "Ja, hij is op zijn kamer met een meid volgens mij!" Roept hij terug. Ik zucht. Daar gaat mijn plan om met Milo te praten. Met een gebogen hoofd loop ik richting mijn kamer. "Char, ik kan het niet. Het spijt me." Hoor ik Milo zeggen. Mijn nieuwsgierigheid wint het en ik blijf even staan om te luisteren. "Ik vind je echt een hele leuke meid maar ik kan het niet." Zegt hij nogmaals. "Had je dat niet kunnen bedenken voor we seks met elkaar zouden hebben?" Hoor ik een vrouwenstem schreeuwen. Ik neem aan dat dit Charlotte is. "Alsof ik het toen wist!" Bijt Milo haar toe. "Weet je Milo, zoek het uit. Ik weet niet wat je plan met mij was, maar als je zo met alle meiden om gaat, hoop ik dat je voor altijd alleen blijft." Schreeuwt het meisje en de deur van zijn kamer gaat open. Een meid met bruin haar komt de kamer uitgelopen. Ze kijkt me boos aan voor ze naar de voordeur loopt en deze met een klap dicht laat vallen. Milo komt de kamer ook uitgelopen en nu sta ik oog in oog met hem. "Matthy." Begint hij. Ik kan niet van zijn gezicht aflezen of hij boos is om mij te zien of juist opgelucht. Geen enkele emotie is van zijn gezicht af te lezen op dit moment. "Mag ik even binnenkomen? Dat praat wat makkelijker." Weet ik uit te brengen. Mijn hart bonst in mijn keel. Nu Milo ruzie gehad heeft met de meid waarmee hij aan het daten was, en waar hij twee dagen geleden nog enthousiast over vertelde, ben ik bang dat dit geen prettig gesprek gaat worden. Hij gaat op zijn bed zitten en klopt op de plek naast hem. Het bed is opgemaakt, wat me gerust stelt. Ze hebben niet net seks gehad in dit bed. Ik ga naast Milo zitten maar kijk hem niet aan. Ik open mijn mond om iets tegen hem te zeggen maar dan gebeurt er iets wat ik nooit verwacht had.