Millan Caulie

Chapter 10 • Yukio

Chapter 10 • Yukio

Millan Caulie's POV

Years have passed. My mom's still in jail, and she wholeheartedly accepted her fate. Okay na raw siya roon at masaya siya na makita akong masaya.

Janssen and I were already married, but nothing happened between us yet, kaya wala pa kaming anak.

Today's the last day that I'll be consulting my psychologist. Ito ang gusto ni daddy at ng asawa ko kaya pumayag na ako... para sa akin din naman 'to.

I've been through a traumatic experience. Aminin ko man o hindi, those experiences hunts me even in my dreams. Madalas pa akong umiyak noon dahil pakiramdam ko iiwanan ako ng asawa ko dahil sa nakaraan ko.

But he didn't.

He stayed and patiently waited until the day I was ready to make love with him. Hindi sa ayaw niyang may mangyari sa amin tuwing inaalok ko siya. He just respects me and he wants me to overcome my nightmares first.

Nakuntento siya sa halik at yakap. He's the best man in the whole wide world... I mean, sila ni daddy. They're the bestest.

"Good morning, Dra. Flordeliza Villeno," masigla at nakangiting bati ko.

"Good morning, hija. You look better."

"Of course, magaling ang psychologist ko, eh."

"Thank you," naantig sa sambit niya, sinasakyan ang sinasabi ko.

"Kumusta siya, Mr. Ponce?" tukoy ni Dra. sa ikinikilos ko sa bahay at tuwing naliligo ako.

"She's all better," nakangiting sagot ng asawa ko.

Nakangiting tumangu-tango si Dra. at tinanong pa kami ng kung anu-ano bago kami binigyan ng papel na nagsasabing okay na talaga ako.

"Ikaw rin, Dra. mukhang okay ka na ah?" puna ko nang makita ang maaliwalas na mukha niya.

"My son, he's opening his heart for me and for his father."

Napangiti ako. Her son, I never met him, but I can tell that he's a good person. Imagine, tatanggapin mo 'yung mga taong nag-abandona sa 'yo. It requires a lot of courage to accept them again.

• • •

"Are you sure about this, baby? You don't need to push yourself, you know," malambing na sambit niya habang marahang hinahaplos ang pisngi ko.

"We're not getting any younger, Happiness. I'm 32 years old already and I want a kid... I want us to become a family."

"But we're already a family, baby. With Kembo being our child." He planted small kisses on my forehead, eyes, nose, cheeks, and a passionate kiss on my lips.

"But Kembo's a dog."

"I don't mind."

"Happiness, please? Ayaw mo lang yata---"

"You don't know how much I'm resisting not to make love with you, baby."

"Why resist?"

"Because I want you to feel safe when you're with me. Ayaw kong ma-trigger 'yung masasamang bagay na nangyari sa 'yo."

Napangiti ako. He's so sweet. I am speechless so I just initiated the kiss. Noong una ay magaan lamang iyon ngunit hindi nagtagal ay naging mapusok na.

Hindi ko na namalayan na natanggal niya na lahat ng bumabalot sa katawan namin. Hinihingal akong bumitaw sa halik nang maramdaman ang unti-unting pagpasok niya.

"Does it hurt, baby?" anas niya habang pinapagapang ang mga labi papunta sa leeg ko.

"K-Kinda."

"A'right."

Napasinghap ako nang sa isang iglap ay nagkapalit ang pwesto namin, ako na ang nasa ibabaw niya. I'm sitting on his damn huge thing and I can feel it's pulsating. Does it have a fucking heart?!

"You're reaction were cute, baby, come on. Guide yourself."

Nakagat ko ang ibabang labi ko at sinunod ang gusto niya. Itinakip niya ang braso niya sa kaniyang mga matang mariing nakapikit. Bahagyang nakaawang ang bibig niya at naghahabol ng hininga.

"You're so hot, Happiness," puri ko.

"I know, baby, I know," nakangising sagot niya.

Humugot ako nang malalim na hininga bago biglaang ibinaba ang sarili. Napangiwi ako at agad na naluha. It hurts. He's too much for me to handle.

"BABY! OH, GOD! YOU SHOULD HAVE BEEN CAREFUL---"

"I'm fine... I am fine," habol ang hiningang tugon ko.

"Well, you doesn't look fine. Fuck."

Maingat niyang pinagpalit muli ang pwesto namin saka pinaulanan ng maliliit at mainit ng halik ang buong mukha ko. Makalipas ang ilang minuto ay ramdam ko na okay na ako.

"You ready, baby?" nang-aakit na tanong niya.

Tumitig ako sa mga mata niya kasabay ng pagtango habang nakangiti. This was the first time that I felt happy while doing this thing. My heart were so full of him.

"HMMMPPP!" malakas na pag-iri ko.

"Way to go, missus. One more push!"

"Go, baby. Fuck. I won't impregnate you ever again!" hysterical na sambit ng asawa ko.

Ako ang nanganganak pero mas tensyunado pa siya sa akin.

Ilang minuto lang ay nakarinig na kami ng iyak ng sanggol. Thanks, God, nakaraos din!

"It's a boy, congratulations, to the both of you!" anunsyo ng doktora na nagpaanak sa akin.

Inilapit niya sa akin ang bata at malugod ko naman iyong tinanggap. He's so warm. My baby. Our baby.

"I'm a dad... now."

Naiiyak akong nag-angat ng tingin sa asawa ko at ganoon na lamang ang gulat ko nang makita ang pamumutla ng mukha niya.

"Happiness, are you... okay?"

"Anong pangalan ng baby boy?" nakangiting tanong ni doktora.

"Yukio Cauhalt T. Ponce," madamdaming tugon ko habang nakatitig sa anak ko na mahimbing nang natutulog sa dibdib ko.

Yukio means happiness in Japanese. He's now our little joy.

"Happiness!" gulat na sigaw ko nang biglang natumba ang asawa ko. He passed out! Oh, good God.

"Sir!"

"Mister!"

Mabilis na kumilos ang mga nurse at doktor para alalayan siya pahiga sa mahabang sofa. Natatawa akong tumitig sa asawa kong namumutla at walang malay.

'So cute. Ikukwento ko 'to kay Yukio paglaki niya. Hahaha.'

• • •

Author's Note

Yey! Congratulations sa atin dahil natapos ko na ang story na 'to, at natapos niyo na rin basahin. Maraming salamat, rulers. Hanggang sa muli. Mwahh ;*