"Minho!"
Birkaç adımlık mesafe yıllar sürdü sanki. Üzerine siyah renk bulaşmış sarı kollarını boynuma dolarken hareket edemedim. Vanilyalı kokun sardı her bir yanımı.
"Bunca zamandır nerelerdesin, neden hiç telefonları açmadın?"
Cevap veremedim daha doğrusu ne diyeceğimi bile bilmiyordum. Gümüş Yüzüklerle süslenmiş parmaklarını koluma sarıp yanına oturttun. Gözlerimin içine baktın. Kendimi sana karşı çok aciz hissettim seungmin.
O an beni oracıkta öldürsen yine başımı sana yaslar bundan şikayet etmezdim.
"Önemli değil. Şuan iyi misin?"
"Ben Iyiyim"
yüzüne dikkatlice baktım. İçimden birşey kopup gitti.
"Ama siz iyi görünmüyorsunuz "
Elimi hafif morarmış göz altına götürüp parmak uçlarımla nazikçe dokundum. Geri çekilmedin.
"Kim yaptı"
Yumruğun gözlerini açıp derinliklerinde yatan korkuyla bana baktın. Gülümsemenin ne kadar sahte olduğunu anlatamam.
"Ufak bir kavga"
