බූසාන් වල තියෙන ඉහළ පෙලේ රෙස්ටුරන්ට් එකක්. නම කිව්වම කවුරුත් නොදන්න කෙනෙක් නැති තරම් ප්‍රසිද්ධයි. ගෙස්ට් රෙස්ටුරන්ට් එක කියන්නේ කොරියා වල තියෙන අපරාධ කාරයන්ගේ ගිමන්හල කිව්වොත් නිවැරදියි. මොකද මෙතනට හැමදාම ආවේ ගියේ සාමාන්‍ය මිනිසුන් නෙවේ නිසා. ඕනම අපරාධ කාරයෙක් පොලිසියෙන් බේරෙන්න හැංගිලා ඉන්න එන්නෙ මෙතනට. හේතුව ඒක තනිකරම අපරාධ කාරයන්ගේ භවනක් නිසයි. කොරියානු රජයෙන් උනත් මෙතනට ඇගිලි නොගහන්නෙ අහක යන නයි රෙද්ද අස්සේ දාගෙන කනවෝ කියලා කෑ ගහන්න බැරි නිසයි.
"argh....මාව බාගෙට මරන්න හැදුවත් මගේ කටින් කිසි දෙයක් පිට වෙන්නේ නෑ මිනිහෝ"
"මට ඔයාව පව් කියලත් හිතෙනවා මිස්ටර් චෝයි. මොකද ඔයා ඔය බය නෑ කියල පෙන්නන්න හදන එකේම ඔයා කොච්චර බයේද ඉන්නේ කියල තේරෙනවා."
"හහ් මං දන්නවා තමුන්ට මට මොකුත් කරන්න බෑ කියලා...ජේකේ...හහ් තමුසෙට මට මොකුත් කරන්න බෑ..."
වියරුවෙන් වගේ කෑ ගහල හිනා වුන මිස්ටර් චෝයි දිහා ජේකේ බලාගෙන හිටියේ ඔවුන්ගේ වැඩ වලට චෝයිව උවමනා වෙනවා කියල දන්න නිසයි. චෝයි නිසයි හොර සල්ලි අච්චු ගහන පේපර්ස් හම්බෙන්නේ. චෝයි කියන්නෙ බ්ලැක් මාර්කට් එකේ නම්බර් වන් සෙලර් කෙනෙක්.
" තමුන් හිතන්නේ මට rag paper ගන්න අමාරු වෙයි කියලද? ඔහ් කමොන් චෝයි...මං තමුන්ව යූස් කලා විතරයි. "
"මොනාද තමුන් කියන්නේ ජේකේ?"
"මං දන්නවා මොන මොන ඉන්ග්‍රීඩියන්ට්ස්ද rag paper හදන්න ගන්නේ කියලා, අයිෂ්....මං වගේ කෙනෙක් තමුන් වගේ කෙනෙක් එක්ක බිස්නස් කරන්න ලෝන්ග් ටයිම් කන්ට්‍රැක් ගහයි කියලද හිතුවේ?"
" ජේකේ මං දන්නවා මගේ අතින් වැරැද්දක් උනේ කියලා"
කට අගින් හිනා උන ජේකේ චෝයිගේ මූණට ලං වෙලා
" මොකක්ද තමුන් කරපු වැරැද්ද? වැරැද්ද හරියට කිව්වොත් මං සමාව දෙනවා.."
"මං කොලිටි අඩු බඩු දුන්න නිසයි අද මට මෙහෙම උනේ"
" No no NOO MR CHOI...NO YOU WRONG YOU JUST UNDERSTATED MY STATUS...YOU...you just think I'm easy to handle...is that correct Mr Choi....huh?"
