Last Wish ✔

Chapter 18

17 Αυγούστου 2019

Αγαπημένη μου φιλενάδα,

Η ζωή είναι ωραία, χαμογέλα! Ακόμη και αν σου φαίνονται όλα μαύρα, απαισιόδοξα, ανώφελα και ανούσια πίστεψε με δεν είναι! Η ζωή είναι πανέμορφη με εμπειρίες τις οποίες εσύ διαλέγεις και δημιουργείς. Ω ναι φιλενάδα, μην συμβιβάζεσαι με την δυστυχία και τους φόβους, απέφυγε το μίσος και την ρουτίνα! Άδραξε την ευκαιρία και διαμόρφωσε την δική σου ζωή επειδή ακριβώς είναι δική σου. Δεν είναι ούτε της οικογένειας σου, ούτε των φίλων σου, ούτε του συντρόφου σου. Μην υπομένεις τα δικά τους θέλω, μην ακολουθείς πιστά τις δικές του προτροπές εκτός και αν συμπίπτουν με τα δικά σου.

Και αυτό σου το αναφέρει μια ετοιμοθάνατη, μία νεαρή κοπέλα με σώμα 90χρονης και ψυχής μικρού παιδιού. Εγώ δεν προλαβαίνω να ζήσω, εσύ όμως ναι! Εγώ σχεδιάζω την ζωή μου με αγάπη και λατρεία χωρίς να δίνω ουδεμία σημασία στον φόβο και στην αγωνία. Οι έγνοιες και οι ενδοιασμοί σε ικετεύω μην γίνουν φίλοι σου. Δεν αξίζει, δεν τους αξίζει η πανέμορφη ψυχή σου και το καταπληκτικό μυαλό σου. Θα σου φανεί πολύ κλισέ το ρητό "να ζεις την κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία." Πρέπει να ξέρεις όμως πως ισχύει στο έπακρον! Κάθε βράδυ να κάνεις έναν απολογισμό της ημέρας σου, να διακρίνεις τα θετικά από τα αρνητικά και αν τα τελευταία υπερτερούν, την επομένη εκμηδένισε τα! Στο χέρι σου είναι ή μάλλον.. θα έπρεπε να είναι. Μην απελπίζεσαι επειδή στην κοινωνία μας όλα πάνε κατά διαόλου. Σε κάθε εποχή κάτι κακό παραμονεύει αλλά εσύ και ο κάθε εσύ αν συνεργαστει με τους κατάλληλους ανθρώπους μπορείτε να το αλλάξετε. Εγώ δεν προλαβαίνω φιλενάδα αλλά πολύ θα ήθελα να βοηθήσω τους γιατρούς χωρίς σύνορα, στην κατάσβεση των πυρκαγιών, στην σωτηρία των ανθρώπων των χωρών του τρίτου κόσμου που εμείς οι ίδιοι τους υποβιβαζουμε διακρίνοντας τους ως κάτι το κατώτερο. Δεν θα έπρεπε στην καρδιά σου να φωλιάζει η ανωτερότητα, μην γίνεσαι υπεροπτικός προς αυτούς γιατί η μοίρα και η τύχη επέλεξαν να γεννηθείς σε αυτήν την γεμάτη ήλιο χώρα και όχι κάπου που από τα παιδικά σου χρόνια θα πάλευες για το ψωμί σου!

Και αν αναρωτιέσαι τον λόγο που σου αναφέρω όλα αυτά μια τόσο κρίσιμη μέρα, τόσο κοντά στο τέλος μου είναι γιατί θέλω να απαλυνω την ψυχή μου και το μυαλό μου από ενοχές και άγχη. Έζησα μια γεμάτη ζωή, με τα καλά και τα κακά της, με τις πίκρες και τις χαρές αλλά εγώ είχα μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου, ένα πιάτο ζεστό φαγητό, μία τρυφερή οικογένεια, φίλους να μου σταθούν και κουτσά στραβά είχα και σύμμαχο την υγεία μου. Τι γίνεται όμως με παιδιά που κοιμούνται στους δρόμους; Με παιδιά που ξεροσταλιάζουν για πόσιμο καθαρό νερό και για μια μπουκιά ψωμί; Παιδιά που κακοποιούνται ή και δολοφονούνται εν ψυχρώ από αυτούς που η κοινωνία αποκαλεί γονείς ή οικογενειακό κύκλο; Παιδιά που δέχονται εκφοβισμό, αποξένωση και κλείνονται στον εαυτό τους ή αποκτούν αυτοκτονικές τάσεις; Παιδιά που παλεύουν από την πρώτη στιγμή της ζωής τους για την επιβίωση και αποτυγχάνουν; Για όλα αυτά νιώθω τύψεις, νιώθω ενοχές και μέσα μου κλαίω!
Γιατί τι σκατά πρόοδο κάνουμε σαν κοινωνία- ως παγκόσμια κοινωνία- όταν λαμβάνουν χώρα όλα τα προαναφερθέντα περιστατικά; Δεν μπορούμε να μοιράσουμε ισόποσα τα τρόφιμα έτσι ώστε να αποφύγουμε την παχυσαρκία και την ασιτία ταυτόχρονα; Δεν μπορούμε να προαγουμε παιδεία κατάλληλη να σωθούν αθώες ψυχές; Δεν είμαστε ικανοί να αφαιρέσουμε την πολυτέλεια από τους πλούσιους να απολαμβάνουν μόνο αυτοί τις προόδους της επιστήμης; Είμαστε τόσο υποκριτές για να λέμε σε ετοιμοθάνατους ότι δεν υπάρχει θεραπεία παρ' όλη την πρόοδο της επιστήμης;