Heroes

Heroes 2

De bel ging, meteen stonden Lance, Jelle en ik op en liepen we naar de deur. We hadden nu alleen nog engels en dan hadden we een tussenuur.

Lance liep mopperend naast me, zijn gezicht was nog steeds rood van de deur in zijn gezicht. 'Gaat het wel?' vroeg ik daarom ook aan hem. 'Het gaat wel, ik snap alleen nog steeds niet waarom ik jullie nog steeds geloof als ik vraag waar we les hebben'.  Jelle, die achter ons liep, grinnikte. 'Je bent gewoon te goedgelovig Lance'. Lance trok zijn schouders op. 

Met zijn allen liepen we naar engels. De deur ging open en zo'n beetje de hele klas zat er al. Gelukkig was het zo dat Dave deze les niet volgde dus kon ik zitten naast Lance. Onze leraar keek ons boos aan toen we gingen zitten, omdat we volgens hem de les verstoorden terwijl dat helemaal niet zo was. Ach ja, meneer Wildeboer was gewoon verschrikkelijk. 

'Well class, I want you to prepare a talk' zei meneer Wildeboer. Meteen begon de hele klas te protesteren, want het was veel werk om een presentatie voor te bereiden en we hadden al zo veel toetsen. 'Stilte, ik zeg wat jullie moeten doen. Ik deel jullie daarom ook in groepjes, het enige wat jullie zelf hebben te bepalen is waar het over gaat'.  De klas begon te mompelen, niet iedereen kon het zo goed met elkaar vinden. Alleen de meisjes hadden goede hoop omdat ze de kans hadden om bij Jelle in het groepje te komen. 

Meneer Wildeboer schreef de namen op het bord. Iedereen zat gespannen te kijken en mijn hoop om bij leuke mensen te komen was meteen verloren. Ik zat helaas bij Ellen en Wouter. Wouter kende ik niet zo goed, dus ik hoopte dat hij wel mee zou werken, maar Ellen was een barbie. Ze deed niets en zou alleen maar meisjesachtige onderwerpen willen. Ik was daarom ook blij dat ik niet met Ellen en een ander meisje zat, want Wouter zou het vast niet over make-up willen doen. 

'Dus waar kunnen we het over doen?' Wouter keek me geïnteresseerd aan met zijn groene ogen. Ik haalde mijn schouders op. 'Misschien over een sport ofzo?' Zodra ik dat had gezegd schudde Ellen haar hoofd. 'Nee, we gaan het dus echt niet over sporten of games doen, wat dacht je van....... Vlinders! Er is meer over te vertellen dan je zou denken' zei ze al kauwend op kauwgum. Dit keer schudden Wouter en ik onze hoofden. 'Oke wat dacht je van, een bijzonder monument zoals de twin towers?' zei Wouter. 'Ja dat is prima denk ik, valt veel over te vertellen nu'. Wouter was best aardig tot nu toe, hij had goede ideen en werkte mee. Met tegenzin stemde Ellen toe. 

'Nou klas jullie mogen de volgende keer hier verder aan werken, we doen alles in de les tenzij jullie in tijdnood komen'. zei meneer Wildeboer. Kort daarop volgde de bel. Iedereen vluchtte het lokaal uit.

Samen met Lance en Jelle wachtte ik tot Ruben kwam. Hij volgde een ander pakket, maar gelukkig vielen onze tussenuren en de tijden dat we uit waren vaak samen. 

'Heey Ally, kijk is wat ik voor je gemaakt heb'. Ruben kwam eraan gelopen met een groot stuk papier in zijn handen. 'Wat is het?' vroeg ik. 'Een groot portret van jou, voor aan je muur'. Ik moest lachen, het leek totaal niet op mij, maar toch pakte ik het aan. 'Nou Ruben erg eh bedankt, ik hang het erbij'. Een glimlach verscheen op mijn gezicht, ik had er echt al een hele verzameling van, want zo had ik Ruben ook leren kennen. 

De ontmoeting met Ruben (1,5 jaar geleden)

Ik stond bij mijn kluisje te wachten op Jelle, die moest nablijven voor het afleiden van andere leerlingen. Het sloeg natuurlijk nergens op, want de meisjes die keken altijd naar hem en nu had hij er straf voor gekregen. Plots kwam er een jongen aangerend. 'He wil jij me misschien helpen?' vroeg hij aan me. Hij had bruin haar en blauwe ogen. 'Hangt ervan af, waarmee?' Hij kleurde knalrood. 'Wil je even model voor me staan?' Hij begon te stotteren. Ik moest lachen. 'Eh ja hoor, ik ben trouwens Ally'. Hij stak een hand uit. 'Ik ben Ruben, wil je me volgen naar het tekenlokaal?'  Ik knikte en liep achter hem aan. Hij was de enige in het lokaal op mij na dan. 'We moeten zegmaar iemand natekenen, en dat was ik vergeten en er is nu niemand meer op school dusse, bedankt dat je me wil helpen'. Hij wees me een krukje aan waarop ik ging zitten. 'Ik doe het graag hoor, ik moet toch nog wachten op een vriend'. Hij knikte en pakte een potlood. Na een paar minuten was hij al klaar. 'Hoe snel kun je iemand natekenen?' zei ik vol bewondering. 'Nou het is een simpele schets die ik later wat uitwerk'. Vol nieuwschierigheid liep ik naar hem toe, ik wou weten hoe het was geworden. 'Het is supermooi geworden, het lijkt echt precies!' Ruben lachte. 'Nouja niet precies, want ik geloof dat je geen superheldin bent? En je hebt toch duidelijk een superhelden t-shirt aan'. Mijn mondhoek krulde omhoog. 'Ik ben wel degelijk een superheldin, en ik heb thuis ook nog eens zo'n t-shirt liggen dus ik zou maar niets zeggen!' Hij keek me verbaasd aan. 'Niet verwacht, sorry superwomen'. Ik glimlachte. 'Dat is mijn naam in SuperHeroes' zei ik. Nu keek hij me raarder aan. 'Heb jij een playstation? En heb jij dat spel? Dat is awesome, ik heet er Rubman, afgeleid van Ruben en superman'. Ik prentte de naam in mijn geheugen. 'Cool ik voeg je wel toe, dan kunnen we nog wel eens samen gamen, maare ik moet nu gaan, ik zie je later wel'. Toen liep ik weg van Ruben en zijn tekening.