Heroes

Heroes 3

De wekker ging af en chagarijnig deed ik hem uit. 'Gromm, waarom begin school nou niet later' bromde ik, nog half slapend. Met mijn hand voelde ik op de vloer of ik een bh, onderbroek, t-shirt en broek kon vinden zonder uit bed te hoeven komen. Helaas kon ik alles vinden op een onderbroek na en die was toch behoorlijk belangrijk. Rillend van de kou stapte ik uit mijn bed en pakte ik een schone onderbroek. Ik trok mijn kleren aan en liep naar de badkamer. Snel poetste ik mijn tanden en pakte ik mijn schoolspullen om vervolgens naar beneden te gaan. 

'Hey pap, lekker geslapen?' Mijn vader keek me aan, hij zat de krant te lezen. 'Ja hoor Ally, heb jij trouwens mijn leesbril gezien, ik kan hem niet vinden'. Al lachend pakte ik de leesbril van zijn hoofd. Hij is altijd al verstrooid geweest. Mijn vader had al een kommetje met melk neergezet, en ik schudde zelf de cornflakes erin. Met een lepel at ik alles binnen een minuutje op. 'Ik ga naar school, tot vanavond'. Ik gaf mijn vader een kus op zijn wang en liep naar buiten.

 De temperatuur was koud buiten, maar gelukkig scheen er wel een lekker zonnetje. Het rode huis viel al op tussen de andere huizen en ik reed er heen. Ik drukte op de bel, die erg vrolijk klonk, zelfs buiten. Een warrig hoofd verscheen. 'Ally, het is hartstikke vroeg!' Lance gaapte en deed de deur verder voor me open. 'Lance, dat valt wel mee, over tien minuten moeten we op school zijn'. Zijn ogen sprongen plots open en hij rende de trap op, een halve minuut later kwam hij half struikelend de trap weer af, met zijn schoolspullen paraat. 'Ally geef me vlug je huiswerk van AK, ik heb het niet af en we hebben het het eerste uur!' Met een zucht pakte ik mijn aardrijkskunde boeken. 'Snel dan, ik wil niet te laat komen'.  Lance bedankte me en begon in een razend tempo zijn huiswerk over te schrijven. Dit gedrag was zo herkenbaar na anderhalf jaar en ik glimlachte bij de herinnering aan onze eerste ontmoeting.

De ontmoeting met Lance (1,5 jaar geleden)

'F*ck, F*ck, F*ck!' Ik raakte in paniek, ik wist niet meer hoe ik naar Het Sportpaleis moest fietsen. Het was een halfjaar geleden dat ik daar voor het eerst en laatst was, en we moesten er nu weer heen voor gym omdat het zo koud en nat was buiten en de gymzalen werden verbouwd. Plots zag ik in mijn ooghoek een rood huis waar een jongen naar buiten stapte. Ik fietste erheen, want ik meende de jongen te herkennen van school. 'Hé gozer, jij daar!' schreeuwde ik, beseffend dat het best asociaal klonk. 'Huh ik?' De jongen keek me warrig aan. Knikkend wenkte ik hem naar me toe. Nogmaals keek hij om zich heen om er zeker van te zijn dat ik het tegen hem had. 'Jij zit toch bij mij op school?' vroeg ik hem. Hij knikte. 'Jij bent Alice toch? Dat heb ik van Ruben gehoord, je bent best herkenbaar'. Raar keek ik hem aan. 'Ja ik ben Ally, ken jij Ruben ook? Wat is jouw naam dan? En hoezo ben ik herkenbaar?' vroeg ik beledigd. Hij glimlachte. 'Ik ben Lance, ik ken Ruben al sinds de basisschool. En ik weet gewoon precies hoe je eruit ziet omdat Ruben een aantal tekeningen van je heeft hangen in zijn kamer en omdat je fiets redelijk herkenbaar is'.  Weer glimlachte hij. Ik keek naar mijn knalblauwe fiets met de naam Ally erop. 'Oh zo...' een paar secondes was het helemaal stil, maar toen bedacht ik me waarom ik nu met hem stond te praten. 'Eh Lance zou je me willen helpen, ik ben een beetje vergeten hoe ik bij Het Sportpaleis moet komen en ik heb er over vijf minuten gym'. Lance lachte me plots uit. 'Ally, als je gym hebt bij Het Sportpaleis komt niemand naar gym, dus je hoeft je niet te haasten. Maar ik wil je best laten zien waar het is hoor'. Lance pakte zijn fiets en kwam naast me staan. 'Jij woont toch verderop in de straat? Heb je anders zin om voortaan samen te fietsen, je klinkt wel gezellig en ik heb mijn pakket gewijzigd dus ik zit in veel lessen bij jou in de klas'. Verbaasd knikte ik. 'Hoe weet je eigenlijk welk pakket ik heb?' vroeg ik Lance. 'Door Ruben, hij praat best vaak over je'. Mijn wangen werden rood, maar ik moest wel lachen. Snel fietste ik achter Lance aan op weg naar Het Sportpaleis. Het deed me goed om te weten dat ik voortaan met iemand kon fietsen. 'Lance wat is je nummer eigenlijk?' Hij gaf me een kaartje met zijn naam en nummer erop. 'Die heb ik laten maken voor het oppassen, komt nog best vaak van pas'. Hij lachte weer. 

 Een tijdje later waren we aangekomen bij Het Sportpaleis, zoals Lance al had gezegd was er niemand van mijn klas. Opgelucht haalde ik adem. 'Heb je zin om nog wat te gaan doen, ik ben nu uit''. Je zag dat Lance aan het nadenken was, maar daarna knikte hij. 'Dat is goed, ik heb van Ruben gehoord dat je behoorlijk goed kan gamen, en aangezien ik dat niet geloof zou ik dat zelf wel eens willen zien'. Zijn witte tanden kwamen weer tevoorschijn omdat hij moest lachen. We gingen naar mijn huis, mijn vader was het inmiddels wel gewend dat er allemaal jongens over de vloer kwamen, maar Lance vertelde me dat hij enig kind was en dat zijn moeder een beetje raar deed als hij een meisje meenam. 

Twee uur later zwaaide ik Lance uit, ik had van hem gewonnen bij Black Ops 2. Hij was verbaasd geweest, maar vond het wel leuk. 

----------------------------------------------

'Lance schiet je een beetje op, we moeten over vijf minuten op school zijn'. Lance knikte en gooide mijn boeken naar me toe, hij had alles al overgeschreven van me.

Snel fietsten we naar school, tot we plots een jongen tegenkwamen. 'Hey Tim!' schreeuwde Lance. Ik keek hem verbaasd aan. 'Ken jij die jongen?' fluisterde ik. 'Ja, dat is mijn neef, hij is hier komen wonen en zit bij ons in de mentorklas'. De jongen was dichterbij gekomen, en het eerste wat me aan hem opviel waren zijn felle groen/blauwe ogen. 'Hoi ik ben Ally'. ik schudde zijn hand. 'Tim' was het enige wat hij zei, terwijl hij mijn hand aanpakte. Zijn hand was zacht, maar hij had een stevige handdruk. Ik keek naar onze handen die we nog steeds vasthielden, tot ik het besefte dat ik hem nog vasthield en ik hem snel losliet. Hij moest lachen, maar was in een gesprek geraakt met Lance. Terwijl hij met zijn rug naar me toestond zag ik dat hij gespierd was. Hij is knap, was het eerste dat door me heen schoot. Mijn wangen werden knalrood, nog nooit had ik zo over een jongen gedacht en dat terwijl ik met drie hele knappe jongens omging. 'Gaat het wel Ally?' vroeg Lance, hij keek naar mijn rode wangen. 'Ja ik heb het alleen een beetje warm' zei ik terug. 'Haha zeker omdat Tim zo hot is' maakte hij als een grapje. Ik moest lachen, maar in mijn ogen zag je paniek. 'Je weet niet half hoe waar dat is Lance' fluisterde ik, zo zacht dat niemand het kon horen.