Heroes

Heroes 7

Hey lieve allemaal,
Alweer sorry dat ik zo laat update, ik besef echt dat ik veel te weinig schrijf. En dan ook nog eens zo'n kort hoofdstuk :s
Enorm sorry daarvoor, ik hoop dat het me lukt om de volgende keer een interessanter en langer hoofdstuk te plaatsen, en misschien ook wat sneller. Ik hoop dat jullie wel van dit hoofdstuk genieten en laat me weten wat je ervan vond!
Liefs @boekverslaafde

---------------------------------------------------------------------------------

Wouters huis was enorm groot, mijn mond viel letterlijk open van verbazing. Achter zijn huis kon ik nog net een zwembad zien, ik gokte dat hij verwarmd zou zijn. Ellen stond achter me en ook zij stond even stil om het huis te bewonderen. 'Heb jij ooit zo'n groot huis gezien Alice?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik denk dat ik Wouter nu opeens een stuk leuker vindt' zei Ellen. Boze gedachtes kwamen in me op, hoe erg is het om iemand leuk te vinden door zijn grote huis!  Voordat ze meer van dit soort stomme dingen kon zeggen belde ik aan. Er waren tintelingen in mijn buik, nog steeds door mijn domme gedrag tegenover Tim. Ik hoopte dat niemand het zou opvallen.

Wouter deed open en glimlachte. 'Hi Alice, hoi Ellen' het leek alsof hij mijn naam vrolijker uitsprak dan die van Ellen. Ik stapte langs hem het grote huis binnen. Glanzende vloeren, gouden muren en kroonluchters, dat was het eerste wat ik zag. 'Sorry voor de troep, ik ben vergeten op te ruimen'. Murmelend zei ik dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen, er was namelijk geen troep. Hij lachte en liep samen met Ellen de woonkamer binnen. 'He guys, ik moet het wel snel afronden want ik moet hierna naar de manicure'. Ellen had weer kauwgom in haar mond, ik walgde van de toon waarop ze het uitsprak. 'Dat is goed, we moeten toch alleen maar de presentatie maken, in feite hebben we je daarbij niet eens nodig' zei Wouter. Ellen knikte, zwaaide en liep plotseling weg. Ik wou haar nog achteraan rennen, zeggen dat Wouter iets doms had gezegd, maar Wouter hield me vast. "Ze zou toch alleen maar een lastpost zijn, ze zou echt niet helpen. Trouwens op deze manier hebben we iets meer privacy'. Hij keek me hoopvol aan. Eerlijk gezegd luisterde ik amper naar wat hij zei, mijn gedachten waren van Ellen weer naar Tim gegaan, en ik was dus enorm afgeleid. Plotseling kwam zijn hoofd dicht bij het mijne en toen kuste hij me. Met het gevoel dat hij Tim was, kuste ik hem terug, zonder dat ik echt doorhad dat ik Wouter aan het kussen was. Toen mijn verstand weer bij zinnen kwam sprong ik achteruit. 'Oh god, sorry dat had ik niet moeten doen, ik was met mijn gedachten heel ergens anders en ik wou dit niet, sorry, maar ik moet nu gaan!' Ik ratelde en rende weg toen ik dat allemaal zei. 'HOE DOM KUN JE ZIJN OP EEN DAG ALICE!' schreeuwde ik in mijn hoofd. 

Ik pakte mijn jas mee en rende de deur uit, Wouter rende achter me aan. "ALICE, WACHT! HOE GAAN WE HET MET ENGELS DOEN?!" schreeuwde hij naar me. 'ENGELS MAAK IK THUIS WEL!' schreeuwde ik terug. Met een sprong zat ik op mijn fiets, en fietste ik zo hard als ik kon naar huis. 

Thuis aangekomen zat ik letterlijk te huilen. Deze dag is kut, is stom, is dom, is verschrikkelijk, is... ik kon niets meer verzinnen, tranen prikten in mijn ogen en belemmerden mij om iets te zien. Ik knalde tegen het poortje van het hek aan en viel van mijn fiets. 
Mijn knie bloedde en ik bleef zitten waar ik zat. Met al die gedachten die in mijn hoofd rondzwierven kon ik niet meer denken, ik kon niets meer doen. 
"Alice? Gaat het wel?' zei een ontzettend lieve stem. 'Nee het gaat niet, ik heb vandaag alles verpest en mijn knie doet pijn en ik haat mezelf gewoon' jammerde ik. Ik besefte dat ik enorm aanstellerig klonk. 'Je hebt vast niet alles verpest, het valt vast wel mee, je hoeft jezelf daarom niet te haten. Ik haat je in ieder geval niet. Kom dan breng ik je naar binnen' antwoordde de lieve stem. Door mijn tranen heen keek ik op. Nog steeds zag ik niet veel, maar de tintelingen in mijn buik begonnen weer. Voorzichtjes tilde de persoon met de lieve stem me op en bracht me naar binnen. 

'Waar liggen de pleisters en het ontsmettingsmiddel?' vroeg hij. Met mijn vinger wees ik naar een la in de keuken. Hij had me op de tafel gezet. Met zijn handen verzorgde hij mijn wond, zijn handen voelden zacht en warm aan. 'Wat is er allemaal misgegaan vandaag?' Met zijn intens blauw/groene ogen keek hij me aan. 'Eerst heb ik de leukste jongen van de wereld afgewezen omdat ik schrok van zijn kus, terwijl het liefste wat ik gedaan had, hem terug kussen was. Daarna moest ik voor Engels afspreken maar bleek mijn klasgenoot een crush op me te hebben en kuste hij me. En het ergste was dat ik hem terug kuste omdat ik dacht aan de persoon die ik had afgewezen in de ochtend. Toen fietste ik huilend naar huis, en botste ik tegen het hekje omdat ik niet kon zien waar ik fietste en toen deed mijn knie pijn'.  Ik begon te lachen, al dit klonk gewoon debiel. Ik was gewoon debiel. Maar de jongen keek me lief aan en kuste me, ondanks al mijn tranen. 

Eventjes stopte hij met me te kussen. 'Ik ben blij dat je me toch wou kussen, sorry dat ik je heb laten schrikken' zei Tim. Snel daarna voelde ik zijn zachte lippen weer op de mijne, zijn tong gleed bij mij naar binnen en ik gaf me over aan zijn kus. Niets anders ging er meer in me om, alleen de gedachte aan zijn lippen op de mijne bleef maar terugkomen.