Kurtar Beni

Hisler

Gözlerimi açtığımda kendimi bir hastanede bulmuştum. Kolumu kaplayan bir sızıyla inledim ve etrafımı incelemeye başladım. Yanımda telefonuna dalmış olan pelin, benim haraketimi fark etmiş hemen yanıma gelmişti.

Ayza.. iyi misin?

Bana acı'yan gözlerle bakıyordu. Ve bakışlardan nefret ediyordum. Hayatım boyunca bu şekilde bakışlara maruz kalmış, hor görülen birisi oldum ve tahammülsüzce gözlerimi çektim ondan.

Ah, ben iyi.. yim.

Pelin bakışlarından rahatsız olduğumu anlamış gibi hemen kendini toparladı ve birşey olmamış gibi gülerek omzumu patpatladı. Beklemediğim tensel bir haraket olduğu için ne yapacağımı bilemedim ve sadece durgunca yüzüne baktım.

Biliyor musun, benim de böyle ataklarım var ve genellikle sinirlendiğim de meydana çıkıyor. Fazla sinirlenen bir yapım yok bu yüzden ve hep dalgaya alıyorum insanları.

Pelin, gerçekten akıllı bir kızdı. Çünkü o insanları dalgaya alıp, kendinden ödün vermeyi tercih etmiyordu. Ben ise tam tersi korkunun beni ele geçirmesine izin veriyor, her yerde belli ediyordum bunu.

Bugün ki olanlar aklıma geldi ve o çocuğa kurduğum cümleyi anımsadım bir an.
Gereksizce kurmuş olduğum cümleden dolayı yanımda durma gereği duymadı büyük ihtimalle. Doğru ya kim benim gibi hastanın tekiyle uğraşırdı ki.

Fakat.. Neden o cümleyi ona kurma gereksinimi duydum. Neden ismini ve cismini bilmediğim insana bunu yaptım. Gerçekten bilmiyordum, sadece gözlerine baktığım da güven duygusu sezdim. Tatmadığım bir güven duygusu..

Ha, şu çocuk. Senin için bayağı endişelendi ve buraya kadar seni o getirdi. Gerçekten ince düşünceli birisine benziyor. Aslında kaba birine benziyordu aşırı şaşırdım

Pelin şaşkın bakışlarıyla anlatırken ben de ona şaşırarak baktım.

Nasıl yani? Beni o mu getirdi.

Evet, o getirdi ve ince ayrıntıyı kaçırdın bayağı endişelendi de. Gerçekten onu tanımadığına emin misin?

Boş bakışlarla yüzüne baktım ve geçmişime şöyle geri döndüğümde öyle biriyle karşılaştığımı daha önceden hatırlamıyordum.

Hayır, onu tanımıyorum.

Nasıl tanıyabilirdim ki. Hayatıma doğru düzgün insan bile girmedi. Girmekte istemez muhtemelen. Ve birden aklıma gelen soruyla peline döndüm. Sanki utanılacak birşey soracakmış gibiydim ve yanaklarım kendiliğinden kızardı.

Şey o neden gitti?

Pelinde halimi fark ederek gülümsedi.

Bilmiyorum. Durumunun iyi olduğunu öğrendi daha sonra telefonla konuşup gitmesi gerektiğini söyledi ve gitti.

Anladığımı ifade etmek için kapamı salladım.

Ee ne zaman taburcu oluruz?

                    _

Hastaneden çıktıktan sonra hemen yeni tuttuğum evime gitmiştim. Ailem durumumu bildiği için yurtta yapamayacağımı tahmin ettiler ve ayrı eve taşınmamı istediler. Fakat benim için endişelilerdi. Herhangi bir atak geçirdiğim de birinin yanımda olmasının daha güvenli olduğunu söyleyip duruyorlardı fakat, ve ben kimseye güvenmediğim için böyle birşeyi kabul edemiyordum.

Aslında pelin iyi birisine benziyordu. Fakat yeni tanıştığımız için ileride ne olur bilemiyordum. Belki de benim bu durumumu görüp, benim yerime başka arkadaş bulabilirdi.