Aşk Kapanı

1.BÖLÜM-BAŞLANGIÇLAR

Merhabalar uzun zaman sonra yeni bir kitap yazmaya karar verdim. Umarım beğenirsiniz.

Okumaya başladığınız tarihi yazın lütfen :)

İyi okumalar dilerim.

Medya: Two feet- Love is a bitch

*

Sola dön. 

Sonra sağa.

100 adım at.

Ve işte bu adımların sonunda istediğin yerde olacaksın. 

Benimde amacım buydu.

Elimde son bir haftadır beni uykumdan mahrum bırakan ama başarılı olursa hayatımı kurtaracak olan sunumum vardı.

Biraz stresliydim çünkü bu iş için çok uzun zamandır uğraşıyordum ve artık başarılı olmak istiyordum.

İçeriye girmeden önce  camdan yansımama baktım. Gayet iyi gözüktüğümü düşünüyordum. Bir haftadır neredeyse hiç uyumayan birisi için oldukça enerjiktim.

Saçlarımı  öğretmen topuzu yapmıştım fakat önlerden iki tutam çıkarmıştım bu daha kibar ve tatlı gösteriyordu. Üzerime beyaz bir gömlek ve kalem etek giymiştim. Yüzüme soft bir makyaj yapmıştım, sunum için olabileceğim en iyi halim kesinlikle buydu.

İçimden sürekli aynı cümleleri geçiriyordum. "Bu iş senin hakkın. Kimse senin kader emek vermedi. Hepsine gününü göstermelisin" 

Bundan emindim çünkü tüm hayatımı bu işe adamıştım.

Ve binaya giriş yaptım. 

15.kata bastıktan sonra beklemeye başladım, bu sırada derin derin nefes alıyordum. Heyecan yapmama gerek yoktu, bu sunumu yeterince çalışmıştım. Ev arkadaşım Buse'ye anlattığım gibi anlatmam yeterliydi, çünkü o gayet iyi olduğumu söylüyordu.

Asansör açılınca karşıma üniversiteden beri dişli bir rakip olarak gördüğüm Mert çıktı. O da  benim görüştüğüm şirket ile sunum yapacaktı bunu duymuştum zaten. 

Ama Mert'i çok uzun zamandır görmemiştim.

Beni görünce besbelli şaşırdı ve baştan aşağıya süzdü. İlk hamleyi  de o yaptı zaten.

"Beliz bu sen misin? İnanamıyorum" yanıma geldi ve gülümseyerek elini uzattı. Bende kibarlığına karşılık verdim. "Mert seni gördüğüme inanamıyorum!" sunum yapacağım şirkette çalışan arkadaşım sağ olsun ben çoğu şeyi biliyordum ama bunu Mert'e söyleyecek değildim.

"Ne güzel bir tesadüf. Sanırım aynı proje için buradayız..." elimdeki sunum ve sonra tekrar bana  baktı.

"İyi olan kazanır umarım oldukça emek verdiğine eminim.." lafının altında yatan küçümseme sinirlerimi bozmuştu ama belli etmedim.

"Umarım öyle olur Mert" tam gülümseyip yanından ayrılacaktım ki  tekrar seslendi.

"Beliz! bekle hangi şirkette çalışıyorsun?"  döndüm, bu cümle beni biraz üzmüştü çünkü hiçbir şirketle çalışmıyordum.  Tek başımaydım ve bu yüzden başarılı olmak zorundaydım, kendi şirketimi kurup bencil müdürlerle uğraşmamak için.

"Aslında ben yalnız çalışıyorum..."  bunu beklemiyordu belli ki. Çünkü üniversitede sınıfın  başarılı öğrencilerindendim ve birçoğu şuan ya iyi bir şirketteydiler ya da kendi şirketlerini kurmuşlardı.

Küçük bir o'lama (yani şaşırken denen "o" gibi) ve sonrasında "Ben senin bir şirketle çalıştığını düşünmüştüm biraz şaşırdım tek başına zorlanıyor olmalısın" dedi.