kimseler beni anlar mı? bazı vakitler vardır, orada sıkışıp kalmak istersiniz. belki de her uyandığınızda aynı sahneyi yaşayıp bütün ömrünüzü geçirmek.. ne güzel rüyadır bu. hep istediğim o vakitlerde sıkışıp kalsam, yaşarım ömrüm boyunca.
yalnızlığın verdiği acımsı hüzün benim ruhumu yatıştırıyordu, hüzün benim ruhumu doyuruyordu.
kendimi bile adapte edemediğim bu hayatım bir başkasına kapı aralayamazdı. sadece hüzünümle yaşamak istiyordum, ama o kadar hoştu ki.
içimde yarattığı boşluk,bana tanımış olduğu bir sevgi biçimiydi ruhumun.
o boşlukta bu şarkıyla uyuturdum kendimi, acı rüyalarla.
güneşin tüm dünyayı turuncuya boyadığı o yaz günleri, ne muhteşem şeydi.
bu hayatta yaşayabileceğiniz en güzel deneyimdi belki de.
ruhumun yalnızlığı, hoşuma giden tek şey.
ruhum benle yalnızdı, ruhum vücudumla düşmandı belki de.
her zaman özgür ve tek olmak istiyordu ancak ikisi beraber olmazsa nasıl yaşardık?
uyumsuzluklar bile alışmak zorunda kalır.
uyumsuzluklar bile birbirini sever, aşık olur.
uyumlu olamazlar ama.
onlar uyumsuzdur işte.
biri beyaz derken diğeri siyaha bürünürdü.
ancak birbirlerini tamamlayan da tek onlar vardı.
neden bende böyle hissediyorum? sorun ne?
sorunu bildiğim halde hala soruyorum çünkü beni cevapsız bırakıyor hala cevaplarım.
uyumsuzluklara kucak açmış ve huzurlu yaşayan ben neden bir uyumluyu istiyordum?
uyumlu beni istemiyorsa ne yapacağım?
uyumlu nasıl olurdu bir uyumsuzu isteyebilir?
uyumsuz bir zamanda yaşamak istiyor, uyumlu her zaman her yerde yaşamak istiyorsa nasıl birbirlerine uyum sağlayacaklar?
üstelik aralarında uyumsuzluk varken..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Chamber Of Reflection
Randomkimsenin beni anlamadığının farkındayım, bu ne kadar umrumdaydı peki? yalnız olmak isteyişim kader miydi? sıcak yaz ikindilerine karşı özlemim boşuna mıydı? beni orada bir yerlerde bekleyen bir sevgili vardı.
