You saved me

Hoofdstuk 2

Tineke
Ik lag inmiddels al een hele lange tijd in de bosjes, hoelang weet ik niet precies maar iniedergeval al lang. Het lukte me echt niet om op te staan & Mike had mijn telefoon. Ik wist niet wat ik moest doen tot Femke langsliep, een vriendin van mij die ik ook heb leren kennen op de politie school. "Fem? Femke?!" Riep ik zachtjes. Na een paar keer roepen zag ze mij, ze rende op me af. "Tineke wat is er gebeurd?" Vroeg ze bezorgd. Ik keek haar aan en ze wist het meteen, Mike.. Femke is de enige die het weet van Mike. "Ah nee dat meen je niet, zo kan het toch niet langer?!" Ik voelde de tranen opkomen, ze heeft gelijk hoe kan ik het zo ver hebben laten komen? Toen Femke zag dat ik bijna moest huilen gaf ze me een knuffel. "Het komt goed, ik ben er voor je!" Zei ze terwijl ze me lief aankeek. "Dankjewel dat je er altijd voor me bent Fem" zei ik tegen haar. "Daar zijn we vriendinnen voor toch?" Ik knikte. "Heb je de ambulance al gebeld?" Ik schudde mijn hoofd: "hij heeft mijn telefoon..." "ik zal wel bellen, maar we gaan hem wel aangeven Tineke het kan zo echt niet verder!" Zei ze kwaad maar bezorgd. Daarna belde ze de ambulance.

Al snel hoorden we de sirenes loeien, Femke seinde dat ze naar hier moesten komen. Toen schoot de stress opeens door mijn lijf, ze gaan natuurlijk vragen wat er is gebeurd! Er kwam een vriendelijke ambulancier op mij af: "waar heeft u pijn?" Vroeg hij. Ik legde hem alles uit, ook wat er was gebeurd... "We moeten nu vertrekken naar het ziekenhuis aangezien u een paar flinke wonden heeft die snel verzorgd moeten worden maar daarna zal de politie langs komen voor een persoonsbeschrijving van de jongen om hem te kunnen oppakken." Ik knikte maar, ik kon het ook niet langer geheim houden nu... Ik werd op de brancard gelegd & naar de ambulance gebracht. Al snel waren we bij het ziekenhuis, ze rolden me uit de ambulance & rende met me door de gangen. Ik vroeg me af waarom ze zo'n haast hadden, ik had alleen iets aan mijn been, tenminste dat dacht ik. Toen ze mijn mauwen opstroopten zag ik een rood puntje op mijn arm zitten, het leek wel van een naald. Ik vroeg aan de dokters wat ze me hadden gegeven. Het werd even stil, "uhm wat is er?" Vroeg ik. Daarna begon er eindelijk iemand te praten: "Dat hebben wij niet gedaan maar die jongen.." "maar hoe kan het dan dat ik er niks meer van weet?" Vroeg ik ze. Daarna legde ze me uit dat hij me een gevaarlijk stofje had ingespoten waardoor ik waarschijnlijk zo diep buiten bewustzijn ben geweest dat ik het me niet meer kon herinneren. Inpreciepe hou ik er niks aan over alleen ik moest dan wel snel een tegenmiddeltje hebben ofzo. Ik werd van de ene naar de andere kamer gebracht, ik liet het allemaal maar gebeuren. Op een gegeven moment kwam mama ook, gelukkig hadden de dokters haar al verteld wat er was gebeurd, hoefde ik dat in ieder geval niet meer te doen. Een paar uur later was ik klaar met de onderzoeken en alles. Mijn been is gebroken & ik heb een paar kneuzingen op mijn arm enzo maar verder zal ik er niets aan overhouden, ook niet aan dat spul gelukkig! Nadat ik even had geslapen kwam de politie om me wat vragen te stellen. Ik vertelden ze alles, mijn moeder zat er ook bij dus die wist ook direct alles. Het luchtte eigenlijk best wel op, ik ga van hem af zijn! Als ze hem te pakken krijgen dan, maar ik weet zeker dat ze dat wel gaat lukken! :)
Ik moest voor de zekerheid nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Ik had best veel bezoek gekregen, dat deed deugd. Doordat eerst niemand (behalve Femke dan) het wist voelde het net alsof ik helemaal niemand had. Doordat veel mensen me nu bezochten werd bevestigd dat ik juist best wel veel mensen heb die mij steunen, vooral veel mensen van de politieschool eigenlijk. Veel familie heb ik niet meer. Mijn papa is overleden, met mijn broers heb ik niet veel contact meer sinds papa is overleden & voor de rest heb ik eigenlijk niet veel familie gezien in mijn leven, de meeste wilde geen contact meer hebben sinds mijn moeder zwanger was. Waarom dat zo is zal ik nooit te weten komen, soms mis ik het wel hoor maar ik heb er mee leren leven. Mijn moeder is echt mijn alles, de enige die ik nodig heb eigenlijk :)

Een weekje later

Ik kreeg nieuw gips en mocht daarna naar huis. Mama bracht me naar huis & Femke ging mee en zou ook blijven slapen vannacht. Toen we thuis waren keken Femke en ik nog even een filmpje op de bank en daarna was het tijd om te gaan slapen.