Omdat je niet van mij bent

Hoofdstuk 1

Milo pov

Ik sla de deur van de auto dicht en loop naar de voordeur. De lucht is al de hele dag grijs, maar het is alles behalve koud. Ik klop op de deur en zie nog geen twee seconden later de deur open gaan. Wanneer hij zich verder opent kijk ik recht in het gezicht van een grijnzende Robbie.
'Had je me al aan zien komen?' Vraag ik. 'Natuurlijk, ik was al op je aan het wachten' zegt hij en zijn hand glijdt even langs mijn arm. Ik geef een vermakelijke grijns aan Robbie, waarna ik binnenstap in de hoge hal en gooi mijn rugtas naast het kastje dat daar staat. Prima geparkeerd voor de tijd dat ik hier ben. 'En hoe ging het?' Vraagt Robbie me terwijl we samen richting de keuken en woonkamer lopen. 'Prima' zeg ik. 'Oké, en nu iets uitgebreider' zegt Robbie. Ik draai me even om en sta stil. De bruinharige jongen is een stuk kleiner dan ik dus ik moet naar beneden kijken om hem in zijn ogen te kunnen kijken.

'Het ging best oké, de meeste dingen wist ik wel, sommige dingen wist ik niet zeker maar ik heb gewoon opgeschreven wat ik weet' zeg ik. 'En wat denk je? Hoog genoeg cijfer?' Vraagt Robbie dan. 'Hmm' zeg ik nadenkend. Robbie kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen en een bijna hoop opgevend gezicht aan. Ik grijns. 'Ik weet vrij zeker van wel' zeg ik dan. Robbie moet nu ook lachen en hij prikt in mijn buik. 'Gast je liet me schrikken' zegt hij. Ik schiet in de lach. 'Sinds wanneer noem jij mij gast?' Vraag ik. Robbie haalt zijn schouders op en geeft me een kus op mijn wang.

Ik open nu toch daadwerkelijk de deur naar de ruimte waar de grote woonkeuken en woonkamer zich bevinden. De eettafel is bezaaid met papier werk. Waarschijnlijk van Rob, ons boekhouder. Vanuit de keuken hoor ik wat gekletter van water en de geur van een goede avond maaltijd komt mijn neus binnen. Ik kijk in de richting van de geur en het geluid en ik zie de grote donkerharige bebaarde man staan die ik daar had verwacht. Raoul draait zich om en glimlacht breed. 'Hoi pap' zeg ik. 'Hey jongen' zegt hij, terwijl ik zijn richting uit loopt. Hij heeft, zoals een echte huisvader, de theedoek over zijn rechter schouder heen geslagen en staat te roeren in een pannetje. 'We eten vanavond Pasta Bolognese' zegt Raoul. Ik wrijf even in mijn handen. 'Klinkt goed' zeg ik.

Ik loop naar de bank waar Robbie, zoals ik verwacht had, de wedstrijd van PSV zit te kijken. Zijn ogen zijn gefixeerd op de TV en wanneer ik naast hem kom zitten kijkt hij niet op of om. Rob heeft altijd voor alles en iedereen aandacht, tot PSV speelt. De woonkamer is verrassend netjes. Helemaal als je zou bedenken dat hier in huis vier gamende jongens wonen, allemaal in hun 20's, die geen oog hebben voor rotzooi, op Raoul na dan. Normaal wanneer ik hier kom tref ik vaak een woonkamer aan waar de restanten van de lunch of zelfs de vorige avond nog liggen, maar waarschijnlijk heeft Raoul net opgeruimd.

Ik hoor een motor afslaan en een paar seconden later hoor ik de voordeur openen en weer sluiten. Een oranje blond harige jongen, met een extreem slank postuur, die ik herken als Koen van Heest, komt de woonkamer ingelopen. 'Heeee josti's' zegt Koen vrolijk. 'Heey Koentje' zeg ik. 'Is die snotbrabander nou weer PSV aan het kijken?' Vraagt Koen vervolgens terwijl hij zijn veel te dure jas uittrekt en zijn Rolex, die bijna te groot is voor zijn dunne pols, weer recht trekt. 'Tja, het is ook niet mijn voorkeur, laat ik het zo zeggen' zeg ik en ik laat me tegen de bankleuning aan vallen. 'Nou ja, jij kiest er voor om er mee samen te zijn, ik moet er jammergenoeg mee in een huis wonen' zegt Koen grinnikend. Rob kijkt Koen met open mond aan waarna zijn ogen snel terug naar de tv gaan. 'Dan ga je toch lekker terug in Haarlem wonen tering jong' zegt Rob op boze toon, waardoor zijn Brabandse accent extra versterkt word. Koen schiet in de lach. 'Nee, nee, nee, want dan heb ik geen papa Raoul meer die voor me kookt' zegt hij en hij loopt naar de gang. 'Jongens we gaan eten hoor.' Zegt Raoul. 'Bij TV?' Vraagt Robbie. Raoul knikt en geeft ons beide een bord. Koen gaat aan de andere kant naast Rob zitten, met een bord in zijn handen. Raoul zet zijn eigen bord bij de stoel. Ik kijk even naar de lege plek naast me en kijk dan door de kamer heen. We missen nu nog een iemand, en ik ben er alles behalve blij mee dat de enige plek nog naast mij op de bank is, hoewel ik er van overtuigd ben dat hij dat minstens net zo erg vind.

Raoul loopt naar de deur van de gang. 'Mat, Eten'.