ස්පෝට් මීට් ඉවර වෙලා දැනට දවස් දෙකක් වෙනවා වුනත් මම තාම ඉස්කෝලෙ ගියෙ නෑ. අම්මා කීප සැරයක් ඇහුවත් ඔළුව රිදෙනවා කියලා නොගිහින් හිටිය මම තවදුරටත් ඒක කරන්න බෑ කියලා තේරුම්ගත්ත නිසා ආපහු ඉස්කෝලෙ යන්න තීරණේ කරා. කොහොමත් හැංගිලා ජීවත් වෙන්න මම කාටවත් වැරැද්දක් කරලා නෑ.
යුන්ජෙ ඔප්පත් කලින් දවසෙ ඉස්කෝලෙන් අස් වෙලා එයාගෙ දෙමව්පියො ගාවට ගියෙ මට වගේම එයාටත් ඉස්කෝලෙ කියන්නෙ එපා කරවපු තැනක් වුන නිසා. හැමෝම එක්ක එකට ඉන්න පුරුදු වුන අපිට තනියෙන් ඉන්නව කියෙන්නෙ කාන්තාරෙක හිරවෙලා ඉන්නවා වගේ හැඟීමක් වෙද්දි එයාලගෙ වෙනස්කම් අපි දෙන්නවම පන පිටින් පිච්චුවා. ඉතින් අන්තිමට යුන්ජෙ ඔප්පා කැනඩා යද්දි ඔම්මයි අප්පවයි දාලායන්න බැරි නිසා මම ගෙදර නැවතුනා.
ඊළඟ දවසෙ සුපුරුදු විදියට ඉස්කෝලෙ ගිය මම පුළුවන්තරම් ළමයින්ගෙන් ඈත් වෙලා හිටියා. වෙනදට මම යන්න මගබලන් ඉන්න ICT පීරියඩ් එකට මම ගියෙ නොයා බැරි කම නිසා. වෙනදට සේහිත් එක්ක ඉන්නපුරුදු වුන මම හිටියෙ තනියෙන්. කලින් දවසක වුනා වගේම නම්ජුන් සොන්බෙ ඇවිත් "ඔයාලගෙ මිස් ප්‍රෙග්නන්ට් නිසා මේ දවස්ටිකේ මිස් එන එකක් නෑ. මිස් පණිවිඩයක් එවලා තියෙනවා ඔයාලට ප්‍රැක්ටිකල් කරන්න කියලා." කියද්දි මම කලේ කොනේම තිබුන කම්පියුට එකකට යන්න වුනත් "දෙන්නෙක් එකක් යූස් කරන්න. මේ පේළියෙ තියෙන කම්පියුටස් විතරයි ඔයාලට යූස් කරන්න පුළුවන්." කියලා ආපහු වතාවක් නම්ජුන් සොන්බෙ කියද්දි මට ඉබේම හුස්මක් පහත හෙළුනා.
කවුරුත් මාත් එක්ක සහයෝගෙන් කම්පියුට එකක් බෙදාගන්න අකමැතිවෙද්දි ඇඬෙන්න ආවත් මම බිම බලාගෙන ඒක නවත්තගත්තා. ඇයි දෙවියනේ මට මෙච්චර වෙනස්කම්.
"යා උබලට තමුසෙලගෙම යාළුවෙක් එක්ක කම්පියුට එකක් බෙදාගන්න බැරිද? මේ කෙල්ල ගාව වසූරිය නෑ. හේසුව කාටවත් ගන්න බැරිනම් ප්‍රැක්ටිකල් කෙරුවාව නතර කරනවලා."
එකපාරම යූන්ගි සොන්බෙ කෑගහද්දි හැමෝම නිහඬ වුනා. මේ මුළු කාලෙම ජන්කුක් සොන්බෙ මම දිහා බලාගෙන ඉන්නවා මට තේරුණත් මොහොතකවත් ඒ ඇස් දිහා නොබලන්න මම පරිස්සම් වුනා. කොහොමත් මාස කීපෙකින් ජන්කුක් සොන්බෙලා ඉස්කෝලෙන් අවුට් වෙයි. එතකොටවත් මට පාඩුවෙ ඉන්න ලැබෙන්න කියලා මම ප්‍රාර්ථනා කරා.
