Miss Amnesia

Chapter nineteen: A question I never thought I would ask.

Chapter nineteen: A question I never thought I would ask.

"Ano yan, bakit namumula right cheek mo?" Solenn broke the silent ambience surrounding the pavillion right after Kirsten and Drake left.

"O-oh, this, uhmm..." Sasabihin ko ba? Baka magkagulo?!

"Don't tell me she slapped you? At ano yan, ang gulo ng buhok mo? Crap!" She looks pissed. Never I have seen Solenn like that, SCREW KIRSTEN!

"Well, yes. But it doesn't hurt naman eh." sabi ko, not looking into her eyes.

"You're not a great liar Fara, if it doesn't hurt, bakit hawak mo pa rin yan?" sabi naman ni Hiro.

"Sorry," Inalis ko na kamay ko. "But really, I am fine guys." I said trying to show them a reassuring smile.

"Never leave without us again, dude." Ed looks terrified. "You don't know what Kirsten can do." Then he leaned towards me, "You just don't want to go to prom with bandages all over you, do you?" Then he gave a mild laugh.

"Okay, I think we shall go home. It's near curfew na." sabi ni Alex.

"Yeah, come on!" sabi ni Gio, trying to avoid my eyes.

[[ fast forward ]]

"Bilis, bilis! Saksak mo na yung c.d!" At nagwawala na po ang reyna Solenn.

"Ano ba, My Amnesia Girl lang yan! Para namang di mo napanuod sa sine!" sabi naman ni Alex.

"Aba, eh nandyan kaya si Jm De Guzman! My super crush!" sabi ni Solenn na parang kinikilig pa.

"Maspogi naman ako dun no!" sabat ni Hiro.

"Uhm, teka, tinatangay ako! Lakas ng hangin dito!" I said.

"Ganun talaga Fara, MALAKAS DATIN KO." Okay, Signal number four!

"Bwahahahahahaha." We all burst into laughter. Pero ayun, nagflash na yung parang Prologue niya. Yung part na nagsasalita si John Lloyd ng something...

'Sabi sa Sensus, may 11 milyon na tao sa Metro Manila. Pano mo malalaman na nahanap mo na yung taong para sayo? Maaaring nakita mo na siya, pero yumuko ka para magsintas. Maaaring nakatabi mo na siya pero lumingon ka para tignan ang traffic lights. Maaaring nakasalubong mo na siya pero humarang ang pedicab.'

Maaaring nahanap ko na siya, nandito na sa harap ko, pero natatakot ako na baka pagkakamali ito.

'May mga swerteng tao na nahanap na yung taong parasakanila. May mga taong patuloy na naghahanap at may iba na sumuko na. Pero yung pinakamasaklap, e yung nasayo na, pinakawalan mo pa.'

Oo, nahanap ko na, pero sa lahat ng ginagawa ko, pinakakawalan ko siya.

Right just that moment nakita kong nakatingin sila sa akin.

"Dude, you might want to watch the movie? Kasi nagsesenti ka, mahirap mag-multi tasking." Ed said with a laugh.

"You okay best?" sabi ni Gio sa tabi ko.

"Yeah, I'm... Fine. I just... Uhm... Nevermind."

As the movie passed, di ko alam kung ano ire-react ko. Di ko alam kasi kung iisipin, di ko naman pineke yung pagkaka-amnesia ko. Pero ang bumabagabag sa utak ko, ano ang nangyari bago ang lahat ng ito?

May nanakit ba sa akin kaya ako nadisgrasya...

Hindi eh, sabi kasama ko si Drake sa aksidente...

DI KAYA MAY KINALAMAN SIYA SA MGA NANGYARI?

Well, I didn't expect that question to spill. It was a question I never thought I would ask.

A/N: Ayun, naka-update ulit! Yihoo! Haha, oh well, I have another character picture sa right side. It's Gio naman, characterized by R. Cruz. Haha. Ayun, vote po ah? Atsaka, support niyo rin yung other story ko... It's called Impossibly Possible. Maganda rin yan pero same as this, ongoing siya. :) Thanks po sa pagbasa! :** :))