Miss Amnesia

Chapter twenty seven: Escape from reality

Chapter twenty seven: Escape from reality

Gio's P.O.V

"You ready?" I asked Fara. We're here at the back seat of her car. I can't drive her to Batangas, my license was only allowed in my city.

"Of course." I can feel a slight urge to hug my bestfriend. She smiled at me.

"Sleep best. You still need to rest. You look very tired." I can see her eyebags. Grabe, di ata talaga siya nakatulog dahil sa kaiisip dun sa problema niya. "Tulog ka na kasi." Sinindal ko siya sa balikat ko.

She closed her eyes, and I can feel the throbbing of my heart. Napakabilis ng tibok ng pouso ko ngayong ganito siya kalapit. Hay, adik na talaga ko sayo, Fara Jewel Marasigan.

"Best alam mo?" Kinakausap ko ang taong tulog. Di kaya pagkamalan akong sira ni manong Dan? Haha. "Hay, best, mahal na mahal kita." And I kissed her hair. "Kung kaya ko lang pawiin ang lahat ng sakit, kung kaya ko lang ilayo ka sa makakasakit sayo, at kung kaya ko lang na maalis ang mga problema mo. Pero hindi eh, ang kaya ko lang ibigay ay itong balikat ko para iyakan mo, payo ko para makatulong sa problema mo at ang puso ko para maramdaman mo na may nagmamahal sayo." 

^_^ Ang sarap sabihin, nakakagaan ng puso. Sana naririnig niya, sana nararamdaman niya yung tibok ng puso ko, na sinisigaw na siya lang talaga, siya lang mahal ko, siya lang.

"Gio, mahal na mahal mo siya no?"

O_O

Sabi ni manong Dan the driver.

"Oho, Manong Dan, higit pa sa buhay ko." Sabi ko, I smiled. :)

"Alam ba niya iho?" Tanong ni Manong.

"Sinabi ko po sakanya." Gumalaw akong konti, baka magising siya. Hininaan ko lang ang pagsasalita ko.

"Ano naman ang sabi niya?"

"Di pa daw ho panahon. Alam ko naman po iyon. Di ko po siya minamadali, lalo na't marami siyang pinagdadaanan ngayon." Masyado kong mahal ang bestfriend ko. Pero parang may tumutulong luha mula sa mga mata niya, nararamdaman ko, dahil nababasa na ang damit ko.

"Tama naman iyon iho, hayaan mo muna siyang maintindihan ang lahat ng nangyayari."

"Hahatayin ko po siya, hanggang sa huling araw na humihinga ako, kahit kasing tagal pa ng paglakbay sa buong daigdig, aantayin ko siya. O kahit hindi ako ang piliin niya, o kahit di ako ang gusto niya, aabangan ko pa rin ang araw, na sasabihin niya nang ako ang mahal niya. Dahil alam ko, hanggang sa ikalawa, ikatlo o kahit ilang buhay pa ang abutin ko, siya, at siya lang ang tinitibok ng puso ko." Si Fara, kahit tulog umiiyak. Basa na talaga yung damit ko, gising kaya siya? Baka naririnig niya yung sinasabi ko?

"'Wag mo siyang papipiliin Gio, dahil ayun ang ayaw ng mga babae. Hayaan mo siyang makaalam ng nararamdaman  niya." Alam ko yon, wala akong balak papiliin siya, dahil alm kong masmasasaktan lang siya.

"Salamat po Mang Dan."

Silence...

Matutulog na ako, pagod pa rin ako, di rin ako nakatulog kagabi eh. Iniisip ko si Fara, alam ko kasing nababagabag talaga siya eh. Hay...

"Gio. Gio. Gio." Paulit ulit na sabi ng nagsasalita. Wala pa ako sa diwa. :x "Nandito na tayo iho." Si Manong Dan pala. I slowly opened my eyes. Napansin kong tulog pa rin si Fara.

"Salamat po Manong Dan." I held Fara's head and slightly poked her. "Best, best? BEST!" Ginising ko na siya. he opened her eyes. Grabe, umiyak nga siya. Halata sa mata niya.

"Gio? Where are we?" She asked me and looked outside.

"We're here. Terrazas de Punta Fuego." Sabi ko as she looked back at me. I looked outside and saw the hotel. Ang ganda talaga dito. "Alam mo, may shares dito ang daddy mo." I looked back at her.

"Really?" She was shocked. I knew it, at she is so amazed.

"Yes, and my mom helped in designing this hotel." I am so proud of my mom. Haha, napakagaling niyang architect at interior designer.

"She is so great. Ang ganda." Sabi niya. HALA. Manghang mangha ang mahal ko oh! xD

"Let's go?" I asked her and offered my hand.

"Let's." And she grabbed my hand. I can feel she's really happy.

"Best?" I said before we enter the lobby, she stopped and looked at me.

"Yes?" She smiled. I am so nervous. :>

"Be-Before we enter... Can you do me a favor?" I asked her.

"What is it?" She looked curious.

"Will you keep your problems aside. Yung mga iniisip mo, kalomutan mo muna. Nandito tayo para magsaya...

We're here to escape the pain the reality is giving you. At nandito ako para tulungan kang makalitan iyon.

Can you promise me to forget your problem? Just for this weekend?

For me?" I asked looking straight into her eyes.

She didn't answer at first.

O_O

She hugged me.

"Ofcourse Gio, Ofcourse. Thank you best. Thank you.

With you...

I am ready to escape reality." She said and I smiled.

"I love you Fara Jewel Cipriano Marasigan." ^__^V