Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mark- Child
Kim olduğunu sanıyorsun? Neden kalbimi asıyorsun ve sallıyorsun?
🌊
Bu hayatta ne yapacağına karar vermek sanırım en zor işti. Geleceği planlamak, nasıl bir hayat sürebileceğini düşünmek, yeni sorumluluklar ile başa çıkmak... Hepsi büyümenin getirdiği ağırlıklardı. Ve ben şuan bunların altında eziliyor gibi hissediyordum. Bir kaçış yolu arıyordum fakat dört duvarın arasına sıkışmıştım. Etrafımda kalın kalın tuğlalı duvarlar vardı ve aralarında tek bir delik bile yoktu.
"Buradan gitmek istiyorum anne." dedim. Elindeki bıçağı bırakıp bana doğru döndü annem. Şaşırdığını saklamıyordu. Gözlerimi onun güzel yüzünde gezdirdim. Fransız güzelliği diye bir şey vardı gerçekten de. Yıllara rağmen hala güzeldi asla onu yıpratmış gibi görünmüyordu. Her şey rağmen gülümsüyodu.
Burayı gönülden seven benden böyle bir cümle duymayı da beklemiyordu herhalde. Oysa her şey değişmişti. Ben değişmiştim. İçinde olduğumuz ev değişmişti. Ailemiz değişmişti. Ve ben bu kasabaya hapsolmuş gibiydim artık. Nefes alamıyordum bu cennette. Gökyüzüne bakmak bile bana huzur vermiyordu. Omzuma yüklediğim yükler nefes almamı zorlaştırıyordu.
"Nerden çıktı bu Rachel?" dedi hem şaşkınlık hem de merak ile.
"Zaten üniversite için gideceğim." Haklıydım. Fakat bu gidişi biraz daha erkene çekmenin sıkıntı olacağını sanmıyordum.
" Hani bu yıl mezuna bırakacaktın kızım?" annemin dediği ile yutkundum ve gözlerimi ondan kaçırdım. Birinin daha bu evden ayrılacak olmasının onu nasıl korkuttuğunu ben bile tahmin edemiyordum.
"Vazgeçtim. Hangisi uygun olursa onu yazacağım. "
" Ama böyle konuşmamıştık. Ayrıca bu senin kararındı. Ne oldu da değişti?" Israrla bakmaya çalıştığı gözlerimi onunla birleştirmemek büyük bir çaba harcıyordum. Eğer gözlerine bakarsam yenileceğimi biliyordum. Annemdi o benim. Gözlerindeki o korkuyu görürsem tekrardan vazgeçerdim.
"Bunu sonra konuşalım mı?" dedim ve oturduğumuz yerden kalkıp kendi odama geçtim. Evin koridorunun sonundaki odaya doğru ilerleyip kendi kapımım kolunu elimle kavradım. Açmak için adım atacağım sırada duraksadım ve arkamı dönüp sağımdaki diğer kapıya baktım.
Bakmam ile önüme dönmem de bir olmuştu lakin. Derin bir nefesi daha ciğerlerime çekip kendi odama giriş yaptım. Kendimi hemen bu sabah özenle düzelttiğim yatağıma attım. Gözlerimi de karanlığa hapsettim ama o karanlığa düşmedi bir türlü gözlerim.
