İnsanları düşündükçe, ellerimde dikiş iğnesi beliriyordu. Kötüyü iyiye yama yapmaya çalışıyor, yanlışları doğrular ile silmeye çalışıyordum. Bunu yaparken ne kadar çok yorulduğumu ise biraz geç fark etmiştim. Etrafıma dönüp baktığımda ise sadece kendi ellerimde iğne görüyordum. Diğerleri çoktan darağacı için tahtaları yontmuşlardı bile. Ellerinde benimkiyle aynı olmayan, farklı bir ip ile duruyor kurbanlarını asmak için bekliyorlardı.
Onlar mı çok bencildi yoksa ben mi çok hoşgörülüydüm emin değildim. Asıl doğrunun ben olduğumu düşünüyordum ama benim doğrularım onların yasakları oluyordu. Onlar karakalem ile kendi sayfalarına yazıyorlardı hayatlarını, ben mürekkep ile. Sayfadaki izler tek silgi ile silinirken ben mürekkebi silmeye çalışarak hata yapıyordum. Ellerim, kollarım, bütün vücudum kirlenmişti mürekkep sayesinde.
Bu yüzden kaybeden taraf ben oluyordum sanırım. Kaybedenden kastım ise üzülen, ufak şeyleri bile kendine dert edendi.
Yürüdüğümüz yol bile bir değildi. Ben kalabalık değil sakinliği tercih ederdim. Tıpkı şuan olduğu gibi. Yürüyor, yürüyor ve daha çok yürüyordum. Kafamdaki düşünceleri atmaya çalışıyor fakat tam tersine daha da artıyorlardı. Özellikle de o geldikten sonra bu düşüncelerim adeta karışmış bir yumağa dönüşmüştü. Asıl ironik olan ise benim bu yumağı doğruları yanlışlara dikmek için kullanmamdı.
Sanırım ben ve dikiş iğnem artık birbirimizden ayrılmıyorduk.
Bacaklarımda ağrı hissediyordum fakat bunu ruhumdaki ağrı ile de karıştırıyor olabilirdim. Ben sadece başkalarının sökülerini dikebiliyordum. Terzi kendi söküğünü dikemiyordu nasıl olsa.
Bacaklarımın aniden titremesi ile aklımdan sadece artık sona geldin Rachel cümlesi geçti. Dayanamadıklarını sanmıştım oysaki titreyen cebimdeki telefondu. Elimi atıp çıkardığımda şüphe ile ekrana bakmaya başladım.
Bilinmeyen numara: hey Rachel
R: ?
Bilinmeyen numara: ah doğru benim Minho
Bilinmeyen numara: numaramı değiştirmiştim tanımaman doğal
