Eddie Munson

01

amanin merhaba ilk defa böyle bir sey yaziyorum.

yasimiz 17
adimiz Pam Connell

okito 👌🏻👌🏻
basliyoruz o zaman

~~~~~~~~

Billy'nin ölümü üzerinden neredeyse dört ay geçmişti fakat hâlâ kendimi pek fazla toparlayabilmiş değildim. Kendimi herkesten, her şeyden soyutlamıştım. Soyutlamanın aslında kendim için daha kötü olduğunu bilsemde arkadaşlarıma bu kötü ruh halimle yük olmak istemiyordum.

Billy ile uzun süren bir ilişkimiz olmasada birlikte olduğumuz süre zarfı içerisinde kendimi iyi hissetmeme sebep olmuştu. Okul hayatım boyunca hep dış görünüşüm yüzünden dalga konusu olmuştum. Kilo verdikten sonra dalga konusu olduğum zamanlardan kalan güven eksikliği peşimi bir türlü bırakmamıştı.

Güven eksikliği takıntıya, takıntı ise hastalık derecesi anoreksiyaya dönüşünce hayatım mahvolmuştu. Aynadaki görüntümden hiçbir zaman mutlu olamıyordum. Annemin desteği ile biraz düzeldiğim zamanlarda tanrı karşıma Billy'yi çıkarmıştı. Ya da ben öyle düşünüyorumdur kim bilir. Billy sayesinde kendime güvenim artmış ve sonunda kendimi sevebilmiştim.

Max ve diğerleri ilişkimizi desteklemesede, ilişkimiz güzel gidiyordu ya da ben öyle sanıyordum her zamanki gibi. İlk dört ay her şey güzelken beni aldatmasını öğrenmemle büyük bir boşluğa düşmüştüm. Bu boşluk aslında ona olan öfkem ve nefretimdi. Bazenleri ölümünden kendimi suçlu tutuyordum. Ondan bu kadar çok nefret etmeseydim belkide başına bunlar gelmezdi. İşte sadece kendimi kandırıyorum.

Belkide onu bir türlü atlatamamamın sebebi kendimi suçlu bulmamdır. Ne kadar özür dileyip, bir hata olduğunu ve tekrar birlikte olmak istediğini söylemiş olsada kabul etmemiştim. Bir kere ona olan güvenimi sarsmıştı ve bir daha ona güvenmem zor olurdu. Ama geriye dönme şansım olsaydı tekrar birlikte olma teklifini kabul ederdim.

~~~~
okito ilk bolum boyle olsun dedim kisa bir giris iste zaman atlamasi yapmayi dusunuyorum umarim hayal ettigim gibi yazabilirim kips bay