Omegle? | ChanBaek

⋆ 19

Baekhyun kapının dışından gelen sesler ile neredeyse bütünleşmek üzere olduğu yatağından zar zor çıktı. Chanyeol ile son mesajlaşmalarının üstünden üç gün geçmişti ve o zamandan beri onu ne görmüş ne de onunla konuşmuştu.

Açıkçası bu şu an hiç umrunda değildi, canı yanıyordu ama buna alışmaya çalışıyordu. Evde geçirdiği bunca günden sonra ilk defa yatağın dışına adım atmıştı ve bu gelişme sayılırdı. Annesi bu hâlini görse ağlaya ağlaya ona sarılırdı çünkü bu süreçte en çok annesi endişelenmişti Baekhyun için.

Baekhyun konuşmuyordu ve tek lokma bile yemek yemiyordu bu annesi için cidden zor olmalıydı.

Ama sonunda yatağın dışına çıkmayı başarmıştı ve bütün bu başarı ne içindi? Salondan gelen Chanyeol'un annesinin ağlama sesi içindi.

Baekhyun yatağından çıktıktan sonra odasının kapısına ilerledi ve kapıyı duyulmayacak şekilde yavaşça açtı. Şimdi sesler daha net geliyordu ve Baekhyun konuşulanları gerçekten merak ediyordu.

"Ben gerçekten özür dilerim, hem oğlum hem de kendim adına. Onun böyle bir şey yapacağı aklımın ucundan bile geçmezdi." Chanyeol'un annesi ağladığı için zar zor konuşabiliyordu.

"Lütfen kendini suçlama, senin bir suçun yok. Chanyeol'un böyle bir şey yapmasını kimse beklemiyordu." Baekhyun'un annesi yorgun sesiyle Chanyeol'un annesini sakinleştirmek istercesine konuşmuştu ama bu pek kolay olacak gibi durmuyordu.

"Oğlumu düzgün yetiştirememişim benim suçum, zavallı Baekhyun onun için çok üzülüyorum. Keşke eskisi gibi olsalardı, Chanyeol'u arkadaş edinme konusunda uyarmalıydım."

"Bilemezdiniz." dedi Baekhyun'un annesi sakince.

"Bilmeliydim! O çocuklarla arkadaş olmasına izin vermemeliydim!" Baekhyun konuşmadan oldukça sıkılmaya başlamıştı, bu yüzden kapısını kapatmak üzereydi ki duyduklarından sonra olduğu yerde kalakaldı.

"Chanyeol iki saat önce evden çıktı. Baekhyun'a bunu yapanlardan intikam almam lazım diyerek evi terk etti ve telefonlarımı açmıyor! Ne yapacağımı bilmiyorum, Chanyeol'un başına bir şey gelmesinden çok korkuyorum.."

Baekhyun duyduklarını idrak etmeye çalışıyordu. Chanyeol gerçekten intikam almaya mı gitmişti? Eğer gerçekten intikam almaya gittiyse bu Chanyeol'un yalan söylemediği anlamına mı geliyordu?

Baekhyun'un kafası gerçekten karışmıştı ve ne yapması gerektiğini kestiremiyordu. Umursamayıp odasına geçmeliydi ama içinden atamadığı ve hiç sevmediği o his kalbinin sıkışmasına neden oluyordu, Baekhyun o histen nefret ediyordu.

Chanyeol için biraz bile endişelenen o parçasını söküp atmak istiyordu fakat yapamıyordu, yıllardır bunun için çabalıyordu ama o parça göğüsünün en güzel yerine kök salmıştı.

Derin bir nefes aldı ve elini göğüsünün sol yanına götürdü. Şimdi sadece düşünmeliydi, Min Soo nerede olabilirdi? Nerede olabilirdi ve Chanyeol onu nerede bulabilirdi?

Birden elini göğsünden indirdi ve yatağına ilerleyip kenarda duran telefonunu kaptığı gibi odasından hızla çıktı. Ne yapabilirdi bilmiyordu, kesin emin de değildi sadece şansını deneyecekti.

"Baekhyun?" Baekhyun'un annesi merdivenden gelen sesleri duymuş hem irkilerek hem de şaşırarak o yöne bakmıştı. Baekhyun'u sonunda odasının dışında görebilmişti ve bu durum onu baya şaşırtmıştı.

"Nereye gidiyorsun?" iki kadın şaşkınlıklarını üstlerinden atamamışken Baekhyun'un kapıyı açıp çıkmasıyla daha da şok olmuşlardı.

Baekhyun ise şimdilik görmezden geldi ve aklına gelen yere bir an önce ulaşabilmek amacıyla koşmaya devam etti. Chanyeol tam bir aptaldı ve Baekhyun ondan nefret ediyordu. Ama hiç değilse bu kez.. bu kez onun başına bir şey gelmesin istedi.

Sokakta pek fazla insan yoktu ama yine de insanlara çarpmamak için gayret ederek koşmaya devam etti Baekhyun. Aklına gelen tek yer orasıydı, orada değillerse onları başka hiçbir yerde bulamazdı.

Şu an koştuğu yer, Min Soo'nun Baekhyun'u daha önce zorla getirdiği yerdi. Min Soo'nun arkadaşları ile takıldığı yer. Ara sokakları geçtikten sonra karşılaşacağınız ilk yer, eskiden bir araba tamircisine ait olan ama şimdi terk edilmiş bir dükkan.

Baekhyun'un ara vermeden koştuğu için artık soluk alıp verişleri boğazını yakmaya başlamıştı ve ciğerleri patlayacak gibi hissediyordu. Yine de durmadı çünkü çok az kalmıştı, yetişmesi lazımdı kötü şeyler olmadan önce.

Baekhyun uzaktan eski dükkanı görmeye başladığında hızını biraz azalttı, artık düzgünce soluk almalıydı yoksa yığılıp kalacaktı. Sadece iki saniye durdu ve nefesini biraz olsun düzene sokup devam etti.

Uzaktan çok seçemiyordu ama tamircinin duvarına sırtını yaslayıp yere çökmüş birini gördüğüne emindi. Fakat etrafta başka kimseyi görememişti, adımlarını daha çok hızlandırdı ve yaklaştıkça bu kişinin Chanyeol olduğuna emin oldu.

"Chanyeol!" adını seslendiği çocuk tepki veriyor gibi durmuyordu bu Baekhyun'u deli gibi korkuttu, kalbine deli gibi bir ağrı girmişti.

Chanyeol ile arasında birkaç adım kala Chanyeol'un kendi karnını tuttuğunu gördü.

"Hayır hayır Chanyeol.." Baekhyun yaklaşıp yanına eğildi ve Chanyeol'un elinin çevresine yayılan ve yayılmaya devam eden kanı gördü.

Baekhyun'un en son istediği şey buydu ve bununla karşılaşmış olmak onun için ölümden farksızdı. Yanına eğildikten sonra titreyen ellerini yavaşça Chanyeol'un yanağına götürdü. Yanakları hâlâ sıcacıktı.

"Tamam dayan lütfen biraz daha dayan." Baekhyun cebinden çıkarttığı telefondan zar zor ambulansı aradı ve adresi verdi. Telefonu bıraktığında gözlerinden deli gibi yaşlar akıyordu, kendini suçlamaması gerekiyordu ama kendini suçlaması normal miydi?

Ellerini tekrardan Chanyeol'un yanaklarına yerleştirdi. "Beni bırakırsan senden cidden ölesiye nefret ederim." Baekhyun ağlarken Chanyeol'u azarlamaya başlamıştı, Chanyeol'un bir şekilde ona cevap vereceğine inanıyordu.

"Baekhyun.." Baekhyun duyduğu hafif mırıltı ile gözlerini deli gibi açtı ve Chanyeol'un zar zor açtığı gözlerine baktı. "Chanyeol! Chanyeol sen aptal mısın! Neden beş kişiye karşı tek başına kafa tutuyorsun? Şu hâline baksana!"

Chanyeol hafifçe öksürdü ardından kısık sesiyle yarım yamalak güldü. "Sen bir de karşı tarafı gör."

Baekhyun dolmaya devam eden gözleriyle dik dik ona baktı.

"Senden nefret ediyorum."

...

Merhaba güllerim, birtakım sıkıntılarım oldu ama şimdilik buradayım. Arayı bu kadar açtığım için özür dilerim, en azından bu kitabı layıkıyla bitirmeye çalışacağım♡

Bir de aktif olmadığım süreç öncesinde bu bölümü yazmıştım ama sonuna doğru uyuya kalmışım o yüzden wattpad tabii ki kaydetmemiş yeniden baştan yazmak zorunda kaldım♡