ONLAR

Bölüm 2

O günden sonra gördüğüm şeyi artık hep görüyordum. Benim için sıradanlanmıştı. Kimseye anlatamadım. Anlatmaya çalıştım fakat kafamda ki cümleler, kelimeler asla dilime dökülmüyordu. Yapamadım, ne sesimi çıkarabildim ne de içimi dökebildim. Sanki ben sustukça o git gide  güçleniyordu. Hiç istemedem de hayatımın bir parçası oldu. Ona alışmaya çalıştım hatta komik gelebilir ama onu sevmeye de çalıştım. Nereye gidersem peşimden geliyor. Evde tek kalsam anında yanıma geliyordu. Benden nefret ediyordu. Ona kötü bir şey yapmışım gibi bana iğrenir gibi bakıyordu.
Bana temas edemez diye düşünüyordum.
Ta ki o geceye kadar...

Her gece kabus görmem benim için sıradanlaşmıştı. Hiç ara vermeden her gün saat 03.00 - 03.30 arası kabus görerek uyanırdım. O gece yine kabus gördüm rüyamda cinler evimizi yakıyordu ben de aileme anlatamıyordum, çırpınıp duruyordum. Rüya bittiğinde gözümü açıp telefonuma uzanmak istedim. Ama hareket edemedim ne kafamı çevirebildim ne de elimi uzatabildim. Tek yapabildiğin sadece bakmak oldu. Anında üstümde bir ağırlık hissettim gözleri kırmızı, yüzü simsiyah, uzun tırnaklı buz gibi bedeni olan bir şey üstümde duruyordu. Tam kafamın üstünde uzun tırnaklarıyla boğazımı sıkıyordu. Nefes alamadım, ölücem sandım. Tam "anne" diye bağırıcaktım ki sesimin çıkmadığını fark ettim. Kafayı yemek üzereydim aklıma ne geliyorsa okumaya çalıştım fakat okuyamıyordum beynim durmuş gibiydi. Yaklasık 1-2 dakika sonra yavaşça kayboldu. Yataktan kalkdığımda nefes nefese kalmıştım. Ne yaşadığım hakkında hiçbir fikrim yoktu.

Artık geceleri uyumaz oldum. Her gece o anlam veremediğim iğrenç şey geliyordu. İşler çığırından çıkıyordu her gün önceki günden daha beter şeyler görüyordum. Annemlere anlattığımda bana endişeli gözlerle bakıyorlardı. Artık onlarla da paylaşmadım bu durumu çünkü onları üzüyordum.

Her gece bu lanet olayı yaşadıktan sonra okulda hiçbir şey olmamış gibi davranmak çok zordu. Hayatım gitgide bataklığa batıyordu

                                BÖLÜM SONU