Gerçekliğin Kıyameti Error X Ink

Bölüm 2

İnsanın işi olmadığında ne güzel kitap yazıyormuş be...

Not: bu bir stok bölümdür

Neyse başlayalım...

Ink'in Bakış Açısından

Kendimi çok tuhaf bir yerde buldum. Neredeyim ben? Doğru en son bayılmıştım. Galiba bir rüyadayım.

Rüyada olduğum kesindi çünkü vücudumun olmadığını ve olayları sadece izleyebileceğimi farkettim.

Ardından rüya başladı...

Çok huzurlu bir evrendi, herkes gezinip dolaşıp eğleniyordu. Sonra iki kişi gördüm erkek gri renkli bir kodçu ve kadın gri renkli bir yaratıcı vardı. Birbirlerine çok benziyorlardı. Kardeşler galiba.

Tuhaf olan bunlar tanrı olan yaratıcılar değildi. Demek ki Yaratıcı Konseyi hedefine ulaşmış ha?

Fakat sonrası çok kötüydü...

Zaman ileri sardıktan sonra gördüğüm şeyler...

Kan, çığlık ve cesetler.

Simsiyah gerçeklikten görebilmeye başladım ve birşey farkettim. Evreni kontrol altında tutması gereken ipler birer birer birisi tarafından yırtılıyordu. Bu ipler bembeyazdı ve Yaratıcı Konseyi'nde böyle ipi olan birisini tanımıyorum.

(Not: Ink zamanla çoğu yaratıcıyı tanıdı)

Yapılmış en güçlü evren yok oluyordu. Hemde 1 kişi tarafından.

Onu tam göremedim. Ama çok genç bir kızdı. Tuhaf olan evrendeki kişilerle değil iplerle düşmandı...

Ardından gri kardeşlerden kız olanın cesedini gördüm. Yapılmış en güçlü karakter mi yok olmuştu? O sırada ben söylemesemde bilinçaltım birşey söyledi.

Ink: Creator...

Creator? O kimdi? Tanıyor muyum ki?

Fakat tek bildiğim şey... bunun benimle bir bağlantısı vardı. Belki o evreni yok eden kişinin bile. Belki o yok olmuş evrenin...

O sırada etrafa dokunabildiğimi hissettim ama vücudum tamamen acıyordu.

Dur bir dakika uyanmıştım?

Ve %100 eminim ki bura benim yatağım değil.

Nerdeyim lan ben!? (SJSJSJ)

Yatakta oturma pozisyonuna geçmeye çalıştım ama olmuyordu. En sonunda oturma pozisyonuna geçtim.

Rüyamı ve savaştakileri hemen atkıma yazmalıyım.

Yatağın yanındaki masada atkımı buldum... şimdi bir kalem lazım. Cebimden alacaktım. Ama tüplerim ve fırçalarımdan bir eser yoktu.

Bende masadaki kalemi aldım ve yazmaya başladım. Her olayı birbir.

Çok şükür atkımda yeterli yer vardı.