𝐑𝐞𝐦𝐞𝐦𝐛𝐞𝐫 𝐭𝐨 𝐑𝐞𝐦𝐞𝐦𝐛𝐞𝐫 𝐦𝐞「 JJK 」

on beş

༺ 𒆜 ༻

"Dünyada iki tür insan vardır: yaşayanlar ve yaşayanları seyredip eleştirenler. Seyretmek ölümü, katılmak ise yaşamı simgeler. Yaşamak, kendisi olabilmeyi ve yaşama etkin bir biçimde katılabilmeyi tanımlar."

-İnsan Olmak, Engin Geçtan.

༺ 𒆜 ༻

-5 gün sonra-

Kim Namjoon

Yaşamak, ölmekten daha çok cesaret gerektirir, diyor Charles. Ne kadar da doğru...

En dipte olduğumuz zaman, çarenin ölüm olduğunu düşünür çoğu insan. Lakin bilmezler, en koyu gecenin bile sonunda güneş doğar. Yeni bir başlangıç sunar bize.

Ben inanıyordum, çektiğimiz bunca acının sonunda ben ve Jeongguk, yeni bir hayata başlayıp mutlu olacaktık.

Hak ediyorduk çünkü.

Onca acıya katlanmamızın bir karşılığı olmalıydı. Ölmek için çekmedik, ölmek için daha çok genciz. Hayatın bize de ayırdığı birkaç mutluluk kırıntısı vardı, biliyordum.

Jeongguk, bu hayattaki tek dayanağım. Annesinin bana bıraktığı emanetti o.

Annesinin ölmeden önce benimle konuştuğunu söylemedim kimseye. Öleceğini biliyordu, hissetmişti belki de.

"O adamın oğlusun değil mi?"

"Evet." dedim, korkuyordum biraz. Babam, beni bu kadınla konuştuğumu görürse cezalandırabilir yine.

"Annen nerede?" dedi, ağlamak üzereydi.

"Öldü geçen sene." Gözlerinden bir damla düştü.

"Jeongguk..." dedi, derin bir nefes aldı, sonrasında devam etti. "Senin kardeşin, ona hep iyi bak. Onu bırakabileceğim tek sen varsın şu an."

Ne diyeceğimi bilemedim, evinden bir ses geldi. Gitmesi gerekiyordu. Aceleyle yeniden konuştu.

"Söz ver bana, lütfen."

"Söz." dedim, beni neyin bekleyeceğini bilmeden.

Ertesi gün kadın öldü, Jeongguk'un çocukluğu öldü.

Söz verdim o kadına, söz verdim kendime. Jeongguk'u kirletmelerine izin vermeyecektim. Acı çekse bile, bu karanlık işlere dahil etmeyecektim.

Jeongguk, annesinin ölümüne şahit oldu. Jeongguk, sevdiği kızın ölümüyle yüzleşti. Babası sandığı adam tarafından terk edildi. Gerçek babası ise bir canavardan ibaretti.

Ben ise, annemin hastalıktan öldüğüne şahit oldum. Babam para içinde yüzerken, anneme tek bir tane ilaç almadığında çocukluğum öldü benim. Annemin ciğerleri çıkacak gibi öksürdüğünde hiçbir şey yapamayaşım, benim ilk çaresizliğimdi.