Başlangıç

1. Bölüm

*Multimedia: Sarp (Cameron Dallas)*

________________________

Poşetleri yemek masasına bıraktıktan sonra odama gidip yatağıma yattım. Hemen ardından Burcu'nun bana seslendiğini duydum:

- Alev, gel şuraya. Yemek yapmayacak mısın?

Sesimi çıkarmadan mutfağa gittim.

- Ne istiyorsun Burcu?

- Sucuklu omlet falan yap işte.

Yumurtaları karıştırırken konuşmaya başladım:

- Yorgun görünüyorsun.

- Peki.

- Bugün evde kal Burcu.

- İşim var kalamam.

- Tüm gününü nerede geçiriyorsun?

- Boşver, işine bak Alev.

- İkimiz birlikte yaşıyoruz, nerede ne yaptığını bilmeye hakkım var.

Bu cümleyi hep söylemek istemiştim ona.

- Saygısızlık yapma! Senin ablanım ben ve her şeyimi bilmene gerek yok.

Hiç şaşırmamıştım. Her zamanki Burcu. Cevap vermedim. Birbirimize baktık öylece. 'Al' dedim usulca, ' Madem sen ablasın yemeğini de sen yap.'

Mutfaktan çıkıp yukarı katta olan odama yöneldim. Kapımı kilitleyip balkon kapısının önündeki eşyaları çektim ve kapıyı açtım. Hafif esintili havaya bıraktım kendimi. Ellerimi balkon demirlerine dayadım.Sıcaktılar, güneş onları ısıtmıştı. Kimseden alamadığım sıcaklığı balkon demirlerinden alıyordum. Bunu düşününce istemsiz şekilde güldüm.

Karşımdaki mavi apartmana baktım. Sarp'ın evi oradaydı. Onu düşündüm. Açık ela gözlerini ve kahverengi saçlarını. Onu bir kez daha görmek için neler vermezdim... Bunlara kafa yorarken karşıdan açılan bir balkon kapısı dikkatimi çekti. Çalışma masamın üstünde duran gözlüğümü koşarak aldım ve karşı balkonda dura kişiye dikkatlice baktım. Bugün bana çarpan çocuktu! Bana bakıyordu. Eliyle ' 1 dakika bekle' işareti yaptı ve arkasını dönüp bir şeyle uğraştı. Bir süre sonra elinde bir kağıt ve üzerinde kırmızı kalemle yazılmış bir yazı vardı. Gözlerimi kıstım ve kısık seste okumaya başladım, 'Bugün çarptığım için özür dilerim.' yazıyordu. Bende arkamı dönüp kağıt kalem çıkartıp cevabımı ona gösterdim. Benim kağıdımın üzerinde 'Sorun yok, biraz sert çıkıştım sanırım.' yazıyordu. Yazıyı okuduktan sonra başka bir kağıda yazı yazıp bana tuttu. Yine kısık seste okudum, 'Bunu telafi etmeme izin ver. Yarın 20.00 seni kapının önünden alırım' 32 dişimi de göstererek gülümsedim ve başımı sallayarak onayladım.

Perdesini kapatmadan önce öpücük attı. Tedirgen ama aynı zamanda mutlu bir şekilde el salladım...

By :

demiflashlover & crazymimito

^*Bu bölümün yazılmasında bize yardım eden snurbyk' a çok teşekkür ederiz. snurbyk'yı takip etmeyi ve kitaplarına göz atmayı unutmayın!*^

Merhaba Arkadaşlar,

Özel bir durum olmadıkça hikayeyi her 1 haftada bir yayınlamayı düşünüyoruz. Biz bu hesabı ortaklaşa kullanıyoruz bu nedenle bize ulaşmak istediğinizde kullanıcı adlarımızdan herhangi birini yazarak soru sorun.Sizi çok seviyoruz.(Demiflaslover adlı bir wattpad kullanıcısı var.)

Demiflashlover olarak size buradan ulaşacağım.

Instangram:

#başlangıçwattpad