လေပြေ Part (1)
"မုန်တိုင်းတွေပြီးရင်လေပြေညှင်းတွေတစ်ဖန်ပြန်လာဦးမှာပါ။အဲလိုဘဲ့
ဝေးကွာမှုတွေပြီးဆုံးသွားတဲ့တစ်ေန့ကိုယ်တို့ေတွပြန်လည်ဆုံစည်းရမှာပါ။"
၂၀၀၅ခုနစ်ဘူဆန်မြို့၌ဖြစ်သည်။
သာယာတဲ့မနက်ခင်းလေးမှာကင်မရာတကိုင်ကိုင်နဲ့အိမ်အေပါ်ထပ်မှဆင်းလာသည့်ကောင်လေးတစ်ယောက်။ထိုကောင်လေးကားနူးညံ့လှသောအသားအရေကြောင့်မိန်းကလေးတွေတောင်အရှုံးပေးရလောက်အောင်ချောတဲ့ 10နှစ်အရွယ်ေကာင်ေလးPark Ji Min ပင်ဖြစ်သည်။ji Min တစ်ယောက်အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာသည်ကိုသူ့ေမမေမြင်သော်
Ji Min Mom_သားJiMin ကင်မရာတစ်ကိုင်ကိုင်နဲ့ဘယ်သွားမလို့လဲ။
JiMin_အော် အပြင်မှာရှုခင်းတွေဓာတ်ပုံရိုက်မှတ်တမ်းတင်မလို့ပါ။ပြီးတော့ဟိုအနောက်ဘက်ကရေကန်လေးဆီကိုလည်းသွားမလို့ပါေမမေ။
JiMin Mom _အင်း အဲဆိုလည်းဂရုစိုက်သွားနော်။ပြီးရင်မြန်မြန်ပြန်လာ။ေမမေတို့ကိုစိတ်ပူရအောင်မလုပ်နဲ့။ကြားလား။
JiMin_ဟုတ်ကဲ့ပါေမေမ။ေမမေ့ကိုချစ်တယ်။ အာဘွား။ သားသွားပြီ။
💜💜(တစ်ဦးတည်းသောသားလေးမို့ သူရဲ့ေဖဖေနဲ့ေမမေကိုအရမ်းချွဲတတ်တဲ့JiMinလေးပါ။မိဘရဲ့အချစ်ကိုလည်းအပြည့်အဝရသူလေးပါ။ထို့အပြင်JiMinသည်ဓာတ်ပုံရိုက်မှတ်တမ်းတင်ရသည်ကိုနှစ်သက်သူဖြစ်သည်။အသက်အရွယ်ငယ်ေသာ်လည်းဓာတ်ပုံပညာပါရမီပါသူဖြစ်သည်။JiMinတို့မိသားစုဟာပိုက်ဆံမချမ်းသော်လည်းစိတ်ချမ်းသာမှုတော့ချမ်းသာသည်။JiMinဖေဖေဟာ Professorတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီးJiMinမေမေဟာခင်ပွန်းအပေါ်၊သားအပေါ်တာဝန်ကျေသောဇနီးေကာင်း၊မိခင်ေကာင်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။)💜💜
JiMin Mom _သားJiMin မနက်စာစားသွားဦးလေ။
JiMin _မစားတော့ဘူး။မေမေ သားသွားတော့မယ်။
(ထို့နောက်JiMinသည်ရှုခင်းတွေမှတ်တမ်းတင်မည်ဟုအိမ်မှထွက်လာခဲ့သည်။)
JiMin_ခရစ် ခရစ် ခရစ်(😁😁😁ကင်မရာရိုက်သံ အသံမထွက်တတ်လို့ သည်းခံပေးကြပါနော်။😁😁)
ရှုခင်းတွေကဒီနေ့မှလှတာပြောမနေနဲ့။အားပါးတရဓာတ်ပုံရိုက်မှတ်တမ်းတင်ရင်းတဖြည်းဖြည်း ရေကန်လေးဆီရောက်လာပါတော့သည်။JiMinသည်ဓာတ်ပုံရိုက်ထွက်သည့်အခါတိုင်းထိုရေကန်လေးဆီအမြဲလာလေ့ရှိသည်။လာသည့်အခါတိုင်းရေကန်နားတွင်ထူးဆန်းတာမရှိေပ့မယ်ဒီနေ့တော့JiMinမြင်လိုက်သည်မှာ ပါးပြင်ပေါ်မှမျက်ရည်စက်လေးများစီးကျနေသည့်8နှစ်အရွယ်ကောင်ပိစိလေးတစ်ယောက်ရပ်နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ထိုအခါJiMinသည်ထိုကောင်လေးနားကိုတဖြည်းဖြည်းလျှောက်သွားသည်။ထို့နောက်JiMinကထိုကောင်လေးကို "ဒီမှာ အဆင်ပြေရဲ့လား။"ဟုမေးလိုက်သည်။ သို့သော်ကောင်လေးကဘာမှပြန်မဖြေ။ထိုအခါJiMinကနောက်တစ်ခါ"မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လည်း ငါ့နာမည်ကMochi"လို့ပြောလိုက်သည်ထိုအခါ8အရွယ်ကောင်ပိစိလေးရဲ့မျက်နှာကတဖြည်းဖြည်းပြုံးစပြုလာသည်။
