JiMin _နောက်နှစ်ရက်နေရင်ငါတို့မိသားစုဆိုးလ်ကိုပြောင်းရတော့မယ်။
Jungkook _ဘာလို့လဲ။ဘယ်ကြောင့်လဲ။ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ။ပြန်မလာတော့ဘူးလား။နောက်ပြီး.......
(8နှစ်အရွယ်အကောင်ပိစိလေးမှာမေးစရာမေးခွန်းများမှာမကုန်နိုင်တော့ပါ။)
JiMin_ငါ့အဖေအလုပ်ပြောင်းရွှေ့ပါလို့ပါ။ဘယ်ချိန်ပြန်လာရမလဲတော့ငါလဲသေချာမသိဘူး။
Jungkook_"အဲဆိုကျွန်တော်ကကောဘယ်လောက်ကြာကြာHyungကိုစောင့်နေရမှာလဲ။မသွားလို့မရဘူးလားHyungရယ်။"ဆိုပြီးJiMinလက်လေးကိုကိုင်အသနားခံနေရှာတယ်။
JiMin_မသွားလို့မရလို့ပါKooရယ်။
(ထိုအခါ8နှစ်အရွယ်ကောင်ပိစိလေးဟာပြောစရာစကားတွေရှာမတွေ့။သမင်မျက်လုံးလေးလို့မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေဆီမှမျက်ရည်များစီးကျကာယုန်သွားလေးတွေလိုသွားလေးများကအောက်နှုတ်ခမ်းကိုဖိကိုက်ထားလေရဲ့။ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်သောJiMinတစ်ယောက်အဖို့နှစ်သိမ့်ယုံမှလွဲ၍ကျန်ေသာအရာများမတတ်နိုင်ပေ။)
JiMin_မငိုပါနဲ့Kooရယ်မင်းကငိုနေတော့ငါကဘယ်လိုနေရတော့မှာလဲ။တစ်နေ့ငါတို့နှစ်ယောက်ပြန်ဆုံမှာပေါ့။
Jungkook_အဲဒီတစ်နေ့ဆိုတာဘယ်တော့လဲဟင်။
JiMin_ဘယ်နေ့လည်းလို့အခုချိန်မှာအတိအကျမပြောနိုင်သေးပေမယ့်။ငါတို့ပြန်ဆုံမှာတော့ကျိန်းသေအာမခံပါတယ်။Hyungမင်းကိုဘယ်တော့မှမမေ့ပါဘူးကွာ။မင်းသာHyungစကားနားထောင်နော်။Hyungပြောတဲ့စကားတွေကိုမေမ့နဲ့။
Jungkook_ဘာတွေနားထောင်ရမှာလဲ။(လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မျက်ရည်များအားသုတ်လျက်)
JiMin_ပထဆုံးအနေနဲ့Hyungမင်းကိုပြောချင်တာကမင်းမျက်ရည်လွယ်တာဘဲ့။ယောကျာ်းလေးတွေဆိုတာမျက်ရည်လွယ်လွယ်မကျရဘူးကွ။နောက်ဆိုမင်းဝမ်းနည်းတဲ့အချိန်တိုင်း၊မင်းငိုတဲ့အချိန်တိုင်းအရင်ကမင်းဘေးမှာနှစ်သိမ့်ပေးတဲ့Hyungကမင်းဘေးမှာရှိတော့မှာမဟုတ်ဘူး။ပြီးတော့မင်းချစ်ရတဲ့သူေတွကိုကာကွယ်ပေးနိုင်ဖို့မင်းသန်မာရမယ်။မင်းပျော့ညံ့နေလို့မရဘူး။မင်း မင်းရဲ့အမေကိုအရမ်းချစ်တယ်ဆို။အမေ့မျက်ရည်ကျတာ၊ဝမ်းနည်းနေတာ၊အနိုင်ကျင့်ခံရတာတွေကိုမမြင်ချင်ဘူးဆို။အဲဒါဆိုမင်းသန်မာမှရမယ်။ဒါမှမင်းအရမ်းချစ်တဲ့မင်းရဲ့အမေကိုကာကွယ်ပေးနိုင်မှာပေါ့။ကိုယ်ကမှန်ေနရင်ဘယ်သူ့ကိုမှေကြာက်စရာမလိုဘူး။ပြီးတော့ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်းဂရုစိုက်။ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူေတွကိုလည်းဂရုစိုက်။စာလဲကြိုးစား။ကြားလား။
