Kasabalı +18 Texting

2

Dağhan: Bütün gece evimi mi dikizledin? (15.03)

Dağhan: Ve birbirimize çarpmaktan mı söz ediyorsun?

Dağhan: Boyundan büyük işlere kalkışma küçük.

Dağhan: Büyük ihtimal kasabadan birisisin.

Dağhan: İstersen kim olduğunu ben bulmadan söyle çünkü kendim bulursam sonuçları kötü olur.

Azra: Saklanmak isteseydim kendi numaramdan yazmazdım.(15.37)

Azra: Ve küçük olmadığıma emin olabilirsin.

Azra: Hiç şaşırmadım numaramı dahi kaydetmediğine.

Dağhan: Tahmin ettiğim biri var.

Dağhan: Umarım o değilsindir.

Dağhan: Eğer tahmin ettiğim kişiysen elimden kurtulamazsın.

Genç kadın mesaja cevap vermedi. Telefonunu kapatıp sinirle yatağına attı. Numarasını bile kaydetmemiş olması onu öyle bir üzmüştü ki yıllardır Dağhan'a karşı beslediği aşkının bir karşılık bulamamasının yanı sıra numarasını kaydetmeyecek kadar onun gözünde değersiz olduğunu bilmesi kahretmişti onu.

Ağlamak istedi ama yapmadı. En kötüsü ne olabilir diye düşünmüş ve kasabanın ormanında yer alan evine gitmişti. Gördüğü manzaranın üzerine birde bu numara muhabbeti eklenince ne kadar ağlamak istemese de gözleri doldu.

Çünkü oraya ona olan hislerini anlatmak için gitmişti. İki yıldır beslediği hislerini...

Dağhan ondan yedi yaş büyüktü ve ağabeyinin arkadaşıydı. İlk tanıştıkları andan beri onu düşünür olmuştu. Ah zaten ilk tanışdıkları gün aklından çıkmayacak kadar tuhaf ve utanç verici değil miydi zaten? Belki onunda aklından çıkmıyordu ama numarasını dahi kaydetmemiş bir adamın aklında kendisine ait görüntülerin olmasını beklemiyordu.

Derin bir nefes aldı ve sakince düşünmeye çalıştı.

Bu kalp acısının bir karşılığı olmalıydı, bütün o görmezden gelişlerin... Ve bunu güzel bir şekilde de alacaktı.