İÇİMDEKİ BOŞLUK

BELİRSİZLİK

"Bırak beni! İstemiyorum. Yardım edin! Kimse yok mu? imdaaat!" Sıçrayarak uyandım, kabus görmüştüm.

Unutamıyordum. Hiç bir kötü anıyı unutamıyordum. Hemen hemen her gün rahatsız ediyordu beni bu anılar, tüketiyordu. Göz yaşlarıma hakim olamadım; bağıra bağıra ağladım. Yeter tükendim, kaldıramıyorum. Gücüm kalmadı, savaşamıyorum. Yaşayamıyorum. Kontrolsüzce akıyordu göz yaşlarım aynı anda tüm vücudum titriyordu bunu durduramıyordum. Kopuyordu ruhum bedenimden. Beynimdeki sesler ağır basmaya başlıyordu; kendi içimde kayboluyordum...

"Ayla, Ayla iyi misin, beni duyuyor musun, ne oldu sana Ayla? Onu aşağı indir. Arabayı getiririm ben hastaneye gidelim."
"Tamam tamam koş. Anahtarları orta sehpanın üstünde bıraktım."
"Tamam."
"Ayla ne oldu sana ne yaşadın da bu hâle geldin? Kıyamam sana..."
Dedi en son eniştem ve sonra tüm sesler yok oldu. Ben gibi, kendi bedeninde kaybolan ben gibi...

"Bu serum birazdan biter. Bittiği zaman hemşirelere seslenin, doktorun gelip kontrol etmesi gerek."
"Ah tamam sesleniriz. Peki iyi olacak mı?"
"Evet, merak etmeyin. Psikolojik bir kriz geçirmiş. Serumun içeriğinde sakinleştirici ilaçlar var. Kendine geldiğinde doktor sizinle daha ayrıntılı konusacaktır"
"Teşekkürler" dedi teyzem.

Kendime gelmiştim, daha iyidim ama yorgun ve halsizdim. Vücudumu kaldıracak gücüm yoktu, gözlerimi bile zorla açıyordum.

"Ah, Ayla iyi misin güzelim?"
Eniştemin sesi, endişelendiği çok belliydi.
"İyim enişte daha iyim. Siz peki? Sizi korkuttuğum için özür dilerim.." kelimeler binbir zorlukla döküldü ağzımdan. Doğru düzgün konuşamıyordum bile.
"Kızım, düşünme sen bizi. Biz iyiyiz, sen iyi ol yeterki. Senin için buradayız endişelenme."
"Ben doktoru çağırmalarını rica ediyim, gelip kontrol etsinler."
"Tamam seni bekliyoruz." Teyzem, eniştem ikiside çok korkmuştu. Ağlamaktan kırmızı olmuş gözlerine baktım teyzemin. Kendimi suçlu hissettim. Onlara bunu yaşatmaya hakkım yoktu. Kimsenin kimseye bunları yaşatmaya hakkı yoktu.

Doktor ve eniştem odaya girdi.
"Merhaba Ayla. Ben doktor Mert. Bir psikiyatristim, senin için burdayım. Şuan nasıl hissediyorsun?"
Psikiyatrist mi?
Kötüyken herşeyi anlattım mı acaba? Hayır, lütfen öyle bir şey yapmış olmuyayım. Bana inanmazlar, kimse inanmaz. Ya hastaneye yatırırlarsa?

"İyim, daha iyim, çok iyim siz?"
Korkudan hızlıca cevap verdim. Tedirgin olmuştum, anlaşılan o da cevabımdan dolayı tedirgin oldu.
"Ayla, sakin ol lütfen. Kötü düşüncelerinden sıyrılıp bana cevap verir misin?"
Nasıl anladı ya of? Adam psikiyatrist nasıl anlamasın?
"Yani vücudum ağrıyor, güçsüz hissediyorum. Onun dışında daha iyim."
"Anladım. Serum bitince odama gelirsiniz olur mu? Biraz konuşmak istiyorum. Bu sohbet çok hoş olmadı. Odamda daha güzel bir şekilde, Ayla da daha iyiken konuşuruz. Şuan üzerine gidip rahatsız etmek istemiyorum." dedi.
Oh, şuan konuşacak gibi değildim zaten. Bu cevap beni mutlu etmişti.
"Teşekkür ederim, geleceğim." dedim. Gidecektim ama konuşabilecek miydim emin değilim. Yaşadığım olayların bıraktığı travmalar yüzünden anlatamıyor, konuşamıyorum.

Ufak bir tebessüm ettikten sonra odayı terk etti. Teyzem bana bakıyordu. Anlamaya çalışıyor gibiydi. Kafası karışmıştı haklı olarak ama konuşmak istemedim. Kafamı dönüp serum bitene kadar dinlenmek istedim. Yaklaşık 20 dakika sonra serum bitti. Odadan çıkıp yan taraftaki hemşirelerin yanına ilerledik. Teyzem ve enişteme doktorun odasını gösterip gitmelerini istediler. Beni de kelebeği çıkarttıktan sonra getireceklerini söylediler.
Kötü bir his kaplamıştı içimi. Doktorun yanına yalnız gitmeleri doğru muydu, neler biliyorlardı? Kötüyken ne oldu ne bitti? Of kafam iyice allak bullak oldu.
Ah! kelebeği çıkarttılar canımı yakmıştı.