GÜN IŞIĞIM

1| Bakma Bana Öyle Deli.

Parmaklarımı birbirine geçirip Skype görüşmesi için çağrının cevaplanmasını beklemeye başladım. Gergindim. Biraz sonra olacak şeyleri hayal edince daha çok geriliyor, boncuk boncuk terler döküyordum. Sonunda ekranda annemin güleç yüzü belirince belli belirsiz gülümseyip , "Umut Işığım." diye çığırdım. Haydi bismillah! Gazan mübarek olsun Parlacığım.

Tek kaşını havaya kaldırıp şüpheyle, " Umut ışığım ?" diye tekrarlayınca annem gülümsememi zorlukla genişlettim.

"Annelerin bir tanesi. En güzeli, en ışık saçanı..."

"Ne bu iltifatlar ? Sen kendinde misin ?"

"Kendimdeyim Umut ışığım. Kendimdeyim. Hatta seni gördüm tüm çakralarım açıldı. Valla çok iyi geldin bana. Günümü ışıldattın resmen."

Bir çırpıda söylediğim cümlelerin akabinde annemin kaşları mümkünmüş gibi daha çok çatıldı. Sonra kafasını kaldırıp odayı kontrol etti. Muhtemelen babamın varlığının endişesiyle bunu yapmıştı. Olmadığını görünce çatık kaşları eşliğinde bakışlarını ekrana yani bana yönlendirdi.

"Yine ne haltlar karıştırdın ?"

"O nasıl bir soru anne ya ! Ben sadece seni görmek için aramıştım."

"Laf kalabalığı yapma. Babandan başka kimse bana Umut ışığım diye seslenmez. Seslenmesini de istemem."

"Aa aşk olsun ben de sana öyle sesleniyorum."

"Bir şeyler karıştırıp götün tutuştuğunda evet, öyle sesleniyorsun. Şimdi  uzatma da dökül ! "

Haklıydı. Babam dışında kimse anneme böyle seslenmezdi. Çünkü annemin yumuşak karnı babamdı. Anahtarı ise o deyişti. Öyle ki  babam 'Umut ışığım' diye seslendiğinde anne,  gözümün önünde güneş ışığına maruz kalmış dondurma gibi  erim erim erirdi. Ben de aval aval olbakıp onların aşkını izlerdim.

"Anne..."

"Söyle !"

"... babam geçenlerde çöp konteynerına arabayı vurunca sürmemi yasaklamıştı ya. Hatta arabamın garaja kilitlenmesini emretmişti."

"Eee ?"

Elimi enseme atıp ensemi sıktım. Söylese miydim ? Söylesen içinden geçecek biliyorsun florasan lambam ? Fakat söylemesem de babam öğrenecek. O zaman işte yanık külotlu çorap gibi sallanacağım ortada. Allah'ım sen yardım et.

"Eee buruşuk ?"

"Şey Umut ışığım. Ben geçenlerde..."

İşaret parmaklarımı yakınlaştırıp birbirine vurmaya başladım.

"Sen geçenlerde ne yaptın ?"

"Şey... Rüstem abiden anahtarı gizlice alıp garajdan arabayı kaçırmış olabilirim."

Baktı. Baktı. Ardından çatık kaşları çözüldü. Düz çizgi halini aldı. Tuttuğu nefesi sesli bir şekilde verdi.

"Ben de bir şey oldu sandım Parla."

Gergin bir şekilde gülümsedim.  Elimi saçıma daldırdım. Saç derimi hafif şekilde kaşırken, " Başka ne olacaktı Umut ışığım ? Sanki birisine çarpmışım gibi panik yapıyorsun." dedim.

"Ne ?!"

Ne yaptın florasan lambam ? Ne yaptın ?

"Kime çarptın Parla ? Öldü mü adam ? "

"Anneciğim." dedim benden beklenmeyecek sakinliğimle.

"Eğer ölseydi şu an karşında olur muydum ? "