Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
rosé bu kadar çabuk gideceğini düşünmemiştim
achtland üzüldün mü
rosé belki biraz? ilaç için teşekkür ederim
achtland beni şaşırtıyorsun açıkcası gelirken korkuyordum bir planın olduğunu düşünmüştüm
rosé beni o kadar hafife alıyorsun ki geldiğinde gözümü açacak kadar salak mıyım bana zarar verebilirdin achtland muhtemelen benden güçlüsün ve gözümü açtığım anda tek bir yumruğunla bile beni etkisiz hale getirebilirdin ya da taktığın maskeyle yüzünü gizlerken gözlerimiz birleştiği an çekip giderdin
achtland ne demek istiyorsun
rosé seni tanıyorum çünkü benimle konuşmadın bana cevap vermedin ilaçları ya da o notu bırakıp gitmek yerine bana söyleyebilirdin ama yapamadın çünkü seni tanıyorum ve konuştuğun anda sesinin seni açığa çıkaracağını bilerek konuşmaktan korktun görüldü (11.03)
Benim için en korkutucu insan, ölümden korkmayan insandı. İstediği bir şey varsa muhakkak onun olurdu. Birine zarar vermek isterse verirdi, kırıcı konuşurdu. Kendisi dahil kimseden korkmazken çevresindeki herkes onun delirdiğini düşünürdü. Tüm bu karmaşanın içinde ise delirdiği düşünülen o kişi aslında her zaman en akıllı olanıydı. Gölge gibiydi. Fakat ışık her defasında öyle bir yerden vururdu ki o deli asla arkadan gelmez ve takip etmez, aksine önden ilerleyerek diğerine yön verirdi. İşte o bendim. Ölümden korkmayan ve her şeyi yapabilecek o gölge bendim.
Kulaklığımı çıkartıp arkama döndüğümde aramızdaki mesafeye güvenmiş olacak ki birden dönmem onu şaşırtmış görünüyordu. "Beni daha ne kadar takip etmeyi düşünüyorsun?"
Lalisa, düşmek üzere olan sadece tek omzuna astığı sırt çantasını düzelterek yanıma geldiğinde sıkıntı dolu bir nefes verdim. "Rosé, bana birkaç dakikanı ayırabilir misin?" Kulaklığımı takarak önüme döndüm. Neyse ki bunun olumsuz bir yanıt olduğunu anlayacak kadar aklı vardı. Kolumu tuttu. "Lütfen, çok kısa sürecek."
Ona bana bir daha dokunmamasını söyleyerek kolumu kurtardım, çantamı yere fırlattım ve ardından kaldırıma oturarak bacaklarımı kendime çektim. "Yalnızca birkaç dakika, hızlı ol."
Cebimden çıkardığım sigarayı dudaklarım arasına yerleştirdiğimde benim rahat hareketlerime karşı o çok gergin görünüyordu. Yüzüme bakarken bile çekiniyor gibiydi. "Seninle bu konuşmayı yapıyor olmak beni çok rahatsız ediyor. Keşke o gün öyle davranmasaydım, keşke tüm acımı sana kusup yeni yeni birbirimizi tanıyorken her şeyi mahvetmeseydim. Özür dilerim, Rosé. Sadece çok üzgündüm. Yaptıklarıma kılıf uydurmak değil niyetim, yanlış anlama. O an birini suçlayıp kendimi rahatlatmak istedim sanırım. Nasıl biri olduğunu az çok görüyorum. Bu yüzden sana bana güvenmeni, beni affetmeni söylemeyeceğim. Sadece bir gün acımı sana yansıttım diye bana sırtını dönme olur mu? Bunu bana herkes yapıyor ve ben en azından seninle de her şeyi mahvetmek istemiyorum."
