Uzun zaman sonra bölüm yazmış olmamın hatırına lütfen yorum yapın ♡
•
[15]
— innocent people and their murderers david kushner - daylight
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
roses_are_rosie jungkook'a kim olduğumu anlatacağımı söyledim
achtland sana kim olduğumu göstereceğimi söyledim
roses_are_rosie kusura bakma ama şu an kim olduğunla o kadar ilgilenmiyorum ki taehyung'u çok iyi tanıyorum her şeyi öğrendiğinde hayal kırıklığına uğrayacağını biliyorum fakat beni asla geride bırakmayacağına da eminim ama jungkook öyle değil beni çok iyi hissettiriyor, beni terk etmeyeceğine inandırıyor ama emin olamıyorum achtland beni bırakmasından o kadar çok korkuyorum ki
achtland ona ne zaman bu kadar bağlandın hayatında daha çok yeni biri jungkook chaeyoung hemen bağlanırdı bunu zaten biliyorum ama itiraf ediyorum iyi tanıdığımı düşündüğüm rosé şu an beni çok şaşırtıyor
roses_are_rosie sen ne yapardın her şeyi biliyorsun, bunları daha fazla inkar etmemin hiçbir anlamı yok hakkında pozitif düşüncelere sahip biri olduğunu düşün hayatında birden sana gelip en yakın arkadaşlarından birini öldürdüğünü ve aile parası sayesinde ceza bile almadığını söylüyor napardın?
achtland cevabını bildiğin sorular soruyorsun chaeyoung şu an gelecekte jungkook'un başına gelecek senaryonun halihazırda içerisindeyim ben her ne kadar kötü biri olduğumu düşünsende kaç hafta geçti ve ben hala ne sana bir zarar verdim ne de seni tehlikeye attım öyle değil mi? gördüğün gibi ısrarla yazmaya, yanında olmaya da devam ediyorum
roses_are_rosie ama sen chaeyoung'u tanıyorsun jungkook sadece rosé'den haberdar
achtland jungkook rosé'nin peşinden bu kadar koşuyorsa emin ol chaeyoung'u tanısaydı onu asla bırakamaz, hatta ona aşık olurdu
roses_are_rosie senin gibi
achtland benim gibi
✓✓ 17.09
Bazen her şeyi durdurabilmeyi diliyordum asla gerçekleşmeyeceğini bildiğim bir mucize olmasına rağmen. Zamanı durdurmayı, insanları durdurmayı. Olduğum yerde hareket edebilen tek kişiyken herkesin karşısında durmak, hepsiyle teker teker ve tekrar tekrar yüzleşmek istiyordum. Önceleri bunu hayal ettiğimde ilk Bang Chan gelirdi aklıma. Mekanı, giydiklerimizi, yaşımızı inşa ederdim zihnimde önce. Sonra kelimeler bir bir dökülürdü dudaklarımdan. İçimde beni boğan tek bir harf kalmayana dek döküverirdim zehirleri ardından getirdiği kan damlalarıyla birlikte. Şimdi ise önce kendimle yüzleşmek istiyordum. İnsanların büyümek diye adlandırdığı bu olgunluk bence büyümek değil, daha az aptal olmaktı. Aptal değildim artık. Başkalarını suçlamak, onların suratına hayatımı mahvettiklerini haykırmak yerine artık daha az aptal ve daha fazla cesurdum. Ayna karşısına geçiyor, hakaretlerle süslü, duymaya çok alışık olduğum için artık canımı bile yakamayan o nefret cümlelerini kendi yansımama haykırıyordum.
