HGSS Serce bez towarzysza (polski przekład)

Rozdział 9: Nettie

Do końca życia nie zapomnę dnia, w którym profesor Snape wrócił do panny Granger. Obraz mężczyzny, na wpół oszalałego z niepokoju, z oczami posępnymi od przytłaczającego strachu, wypalił się w moim umyśle tak wyraźnie jak fotografia.

Minęły dwa tygodnie i dzień, odkąd był tu ostatnio. Powiedział, że nie wróci. Te dwa tygodnie nie były dla niego łaskawe. Byłam przyzwyczajona do tego, że widziałam go zawsze w pewnej konkretnej konwencji - zapiętego na guziki i zbyt formalnego w surducie i szatach. Nie w koszuli z podkasanymi rękawami, rozpiętej przy mankietach i pod szyją. Pachniał stęchlizną, jakby zastygłym powietrzem, z mocnym tonem whisky. Jego włosy, które zwykle były schludne – jeśli nie graniczyły z czystymi – były jeszcze bardziej tłuste niż normalnie i w nieładzie wokół twarzy. Wyglądał, jakby nie kąpał się od wielu dni. Jak na mężczyznę, którego zawsze uważałem za zbyt wybrednego i imponującego, jego wygląd był szokujący.

Starałam się nie pokazać tego szoku na mojej twarzy, kiedy w końcu udało mu się oderwać wzrok od nieruchomej postaci panny Granger.

- Dlaczego ona leży na boku? zapytał: - Dlaczego jej ręce i nogi są tak zwinięte?

Jego głos był ochrypły, jakby musiał wydobyć go z gardła.

- Zdarza się to, gdy pacjenci zbyt długo pozostają w śpiączce – odpowiedziałam łagodnie. -Ścięgna tracą elastyczność i kurczą się.

– Straciła bardzo na wadze. Wygląda na to, że jeden dotyk mógłby ją złamać. Co się stało?

Napięcie w jego głosie wzrosło, zgrzytając z gardła. Podszedł do niej, wyciągając rękę, która wyraźnie drżała, by jej dotknąć. Jego rozpacz była namacalna. Myślę, że w tym momencie zaczęłam go trochę rozumieć. Musiałam zwalczyć chęć podejścia do przodu i przytulenia go, jak przytula się małe dziecko, chcąc chronić je przed wszystkimi zranieniami, jakie świat może zesłać.

Przez wszystkie lata mojej pracy jako czarownica-medyczna widziałam, jak wiele osób rozpada się w obliczu śmierci kogoś, na kim im zależy. Mężowie i żony załamujący się w rozpaczy, gdy ich małżonek umierał w ich ramionach, rodzice rozpaczający z nieznośnego żalu, gdy ukochane dziecko ulegało różnym urazom i chorobom, które zdawały się nękać młodych; zawsze trudno było na to patrzeć. Ale to... cóż, jeśli kiedykolwiek wyobrażałam sobie, że może kochać tę dziewczynę, jego reakcja nie pozostawiała teraz wątpliwości w moim umyśle. Rozpadał się na moich oczach, jego żal i poczucie winy były niewątpliwe i przytłaczające. Słyszałem, jak jego serce pęka z odległości dziesięciu stóp.

– Nie mogę tego zaakceptować... – mruknął.

Padł na kolana przy jej łóżku, ręce mu drżały na jej ramionach, gdy wpatrywał się w te jej puste, niepokojące oczy. Jego głos był na skraju załamania, gdy mówił:
- Panno... Panno Granger... Hermiono?

Nie wiedziałam, co dla niego zrobić. Nie wiedziałam, jak załagodzić fale żalu, które od niego emanowały, i zastanawiałam się mgliście, jak przetrwa jej stratę. Widzisz, nie miałam wątpliwości, że panna Granger umiera. Cienia wątpliwości.

On - człowiek, o którym zawsze słyszałam, że jest zimny; mężczyzna opisywany jako bezwzględny, bez serca; mężczyzna, który wielokrotnie obdzierał mnie ze skóry swoim ostrym językiem, załamał się przy łóżku dziewczyny o połowę młodszej od niego.

– Nie – jego głos był niski i błagalny, a agonia w tym jednym słowie była bardziej wymowna niż tysiąc powieści. - Nie!

Jego długie, smukłe dłonie, prześlizgnęły się po jej włosach, obejmując tył jej głowy, gdy pochylił się do przodu, opierając górną część ciała o krawędź łóżka. Jego czoło przycisnęło się do jej czoła, jego oddech wachlował kilka łamliwych kosmyków włosów, które przecinały jej policzek.