KAYISI. (Uzun bir süre boyunca askıda.)

5

''Teşekkür ederim.'' Telefonunu istesem yanlış anlar mıydı? ''Bu arada... Neyse.''

''Abim kızacak. Gitmem gerek. Zaten ne diye burada duruyorum ki. Arkadaşına benim yerime sarıl.'' Güldü. Ne güzel gülen bir insandı. Üzerimdeki ağaçtan bir yaprak kafama düştü. Onu fark etti ve parmaklarını nazikçe yaprağa yöneltti. Aldı ve yere attı. ''Yaprak düşmüştü de onu aldım.''

''Sorun değil.''

''Tabi hoşuna gitti.'' Duyamayacağımı sanıp mırıldanarak söylemişti. O sırada abisinin sesi duyuldu.

''Abinin adı ne?'' Soru karşısında afallamıştı.

''Yiğit.'' Doğru, Yiğit ona bu kadar kaba davranma demişti. Arkasına dönüp, ''Geliyorum.'' Dedi. Birkaç saniye bana bakıp gitti. Bende evime dönecektim. Annem merak ederdi. Ece'yi de yalnız bırakmak iyi olmazdı ilk günden. Son kez Kayısı Kız'a bakıp arkamı döndüm. Hava soğumuştu ve köpekler çıkacaktı. Çocukluğumdan beri köpeklerden korkmuştum. Büyüdükçe biraz kayboluyordu ama bana doğru hırlayarak ve ağızından köpükler saçan bir yaratığı aniden görünce ödüm kopuyordu. Bu düşünce üzerine adımlarımı hızlandırdım. Köpeklerle karşılaşıp kendimi parçalatmak istemiyordum. Biraz sonra evimin önündeydim. İçeriden çığlık sesleri geliyordu. Korkmuştum anneme ya da Samet'in, kardeşimin emanetine sahip çıkamamış mıydım? Hızla kapıyı açıp eve girdim. Annem ve ece koltuğun üstündeydi. Ayaktaydılar ve çığlık atıyorlardı.

''Ne oluyor?'' dedim telaşla.

''Fare.'' İkisi aynı anda kekeleyerek bağırmıştı.

''Bende bir şey oldu sandım.'' İçime bir ferahlık gelmişti. Annemi kaybetmek istemiyordum. Birinin ona işkence etmesi sinirlerimi hoplatıyordu.

''Fare diyoruz.'' Gözlerini kocaman açtı. ''Fare bu.'' Fare derken bile iğreniyordu. Annem de öyleydi. Hayatında en çok korktuğu şey fareydi.

''Oğlum,'' Annem yalvarır gibi konuştu. ''Şurada sopa var. Al öldür şu mikrobu.''

''Tamam anne,'' Fareyi aramak için eğildim. ''Ne ödlek insanlarsınız.'' Annemin uykusu geldiğini gözlerinden anlıyordum. ''Hadi git yat. Uykun var belli.''

Dudaklarını büzdü. ''Sende yat.'' Koltuktan inmesiyle odasına koşması bir oldu.

''Bahçe kapısını açık bırakırsak çıkar o. Bir daha görürseniz böyle çingene gibi bağırmayın.''

''Tamam be. Görende kahraman oldun sanır. İyi bir fare var dedik.''

''Senin uyku saatin gelmiş git yat.'' Sırıttım. Ama karşılık vermedi. Aksine 'Komik mi?' der gibi bakıyordu. ''Ne? Ne var?''

''Komik olduğunu mu sanıyorsun?'' İç geçirdi. ''Kendini köprüden at da gel.''

''Abartma. Film izleyeceğim. Var mısın?'' Film rafının önünde durdum. ''Tam senin seveceğin bir film var. Anlarsın ya.'' Ağlamış bebek taklidi yaptım.''

''Gece gece bayıyorsun Haydar. Daha komik bir şey bul.'' Tiksinir gibi baktı. ''İğrençliğin üzerinde.'' Raftan Yıldızlararası filmini aldım. ''Yıldızlararası mı? Bebek filmi gibi.''

''Görürüz.'' Filmi DVD'ye koydum ve başlattım. Filmi gayet normal normal izlerken Ece güldü. ''Ne oldu?''

''Bu mu beni ağlatacak.'' O sırada filmdeki kız konuştu.

''Baba bugün benim doğum günüm. Ama diğer doğum günlerimden farklı. Sen giderken belki döndüğümde aynı yaşta oluruz demiştin. Ve ben, senin gittiğin yaştayım. Artık dönmen için çok uygun bir zaman.'' Ece ağlıyordu. ( Filmde uzayda her bir saat Dünya'nın 23 yılına eşitti.)

''Aman Tanrım.''

''Ne oldu?'' Güldüm. ''Hani ağlamayacaktın?''

''Lafımı geri alıyorum. Bu bir harika.''

''Öyle. Ben kötü film izler miyim?''

''Ay, pabucumun egoisti.'' Burnunu sıktım. ''Yapma acıtıyorsun sen.''

Filmin sonlarına doğru Ece daha çok ağlamıştı.

''Artık çok konuşmazsın Porsuk.''

''Bir daha izlemediğim bir film hakkında konuşursam kendi dilimi keseceğim.''

''Öyle deme. Ben yatıyorum.'' Duraksadım. ''Sen benim odamda yat ben kanepede yatarım.''

''Şey... Sende benim yüzümden rahatsız oluyorsun.''

''Yok sorun değil.'' Odama çıkıp dolaptan çarşaf aldım. Kanepeye güzelce serdim ve yattım. Titiz Hande'nin oğluydum sonuçta.

''İyi geceler.'' Ece yanıma gelip yanağıma küçük bir buse kondurdu.

''Sana da.'' Neden suçlu hissetmiştim ki birden? Kayısı Kız yüzünden mi?