Zehir

"Sana bağlandım Zehir." Ellerini belime sardı.
"Ve panzehiri sadece sende bulabilirim."

Rahatsız oluyordum.
Onu duymamazlıktan gelerek ellerini çekmeye çalıştım.

"Lütfen yapmayın"
Ondan zamanında kurtulmalıydım.

"Ne yapmalıyım Adal? Söyle bana."
Ellerimi titrekçe çıplak kolundan çektim. " Beni bırakın size hiçbir şey yapmadım."

Karşımdaki adam yüzünü bana hafifçe eğdi.
" Demek seni bırakmamı istiyorsun. Ama bu benim hiç hoşuma gitmedi Adal."

Burun ucum yandığında ağlayacağımı anladım. Sanki her an bana zarar verecekmiş gibiydi. "Ferman Bey benden ne istiyorsunuz bilmiyorum ama bu kadar yeter beni derhal bırakın!"

Mücadelemin son demlerindeydim. Yüzünü yüzüme daha'da yaklaştırdı. Kulağıma doğru fısıldadı.

"Sadece bekle Adal bu lüzumsuz direnişin kollarımda son bulacak."
Yanağıma batan sakalları derimi kızartıyordu.

"Asla öyle bir şey olmayacak! Beni artık rahat bırakın."

Hafifçe gülerek kollarını çekti. Odadan koşarak çıktım.

Neye bulaştığımın şimdi daha çok farkındaydım.

Z E H İ R
Y A K I N D A . . .