Always Remember Us This Way(Studxprof-gxg_story)

Chapter 10

Via's POV

Ilang araw ng hindi ako kinikibo ni Miss, at yung mga araw na yon sinusuyo ko siya. Yes marupok na kung marupok I love her.

Sa ilang araw na yon napapansin ko na madalas ng nagpupupunta yung Martin dito.

Nasasaktan ako kapag nakikita ko  silang palagi na magkasama. Pero hindi ako nagpapakita sa harap nila. Ako lang naman to yung pumasok sa buhay niya na walang Alam sa  kanya kundi yung whole name niya tsaka yung pagkaprofessor niya lang.

Pupunta lang ako sa office niya kapag, para ibigay yung mga peace offering ko sa kanya, oh jiva ang sosyal lang hindi ko naman alam kung bakit bigla bigla siyang naging cold.

Sumpa yata yung joke ko noon sa kanya, last happy moments namin yon sa pagkakaalam ko takte.

Wala pa kaming 2 months madedehado na ata ng maaga, and its a big NO. Pupuntahan ko siya ngayon sa office niya at gigil na gigil ko ng itanong at malaman kung bakit ganon nalang niya ako itrato. Gigil mo si ako. Iuwi kita eh.

Heto nga nasa tapat na ako ng pintuan,tiyak kong nandito siya kasi lunch time na. This is it pancit palabok.

Kakatok palang sana ako ng biglang bumukas ang pintuan. Nabura ang ngiti ko, yung unggoy,magkasama na naman sila. Nakakagago lang.

I felt a small pang in my chest, mas kumabog pa ng husto ang tibok ng puso ko.

Napapaatras  ako at kita ko siya sa likod na nakangiti itong lalabas dala ang bag niyang mamahalin, may pupuntahan pa yata sila. Wrong timing.

"Oh, Via what's bring you here?" Sa pagkakaalam ko hindi ko nasabi ang name ko sa unggoy na to at maka Via close ba kami nito.

"U-Unison."

Blankong napatingin  ako sa kanya at gulat pa ata na nandito ako tsk. I ignored both of them tsaka mabilis na tumakbo.

"CASSIDY."

Tila nag-aalalang tawag pa nito sa akin. Magsama silang dalawa. Masakit na to self ano bang ginagawa mo. Isip-isip ko habang pinupunasan tong mga luha kong ayaw magpapigil.

Patuloy  akong tumatakbo while sobbing wala akong paki kung pinagtitinginan na ako ng mga taong pakalat-kalat, lunch time pa naman pero bakit hindi ko makita yung dalawa saan ba sila.

When someone grabbed my hand and pulled me into hugged,nag-angat ako ng tingin,gulat naman ito pagkakita sa mukha kong basang basa na siguro nakakahiya.

I don't have the guts to explain and I just can do is to hugged her too tightly, I need this at patuloy akong umiyak sa balikat niya.

Nayayabangan man ako sa kanya noon pero heto ako nakayap sa kanya damn, but I feel comfortable. Who are you Ivi.

"Just cry,don't bother." Vivian said while caressing my back.

"T-thank you." And she nodded.

Nahimasmasan naman ako kahit konti. Ipinikit ko ang mata ko at napabuntong hininga after that I opened my eyes at saktong nagtama ang mga mata namin.

Lungkot,disappointment, sakit at galit ang nababasa ko sa kanyang mga mata. Siya pa talaga ang galit after that shit.

Nag-iwas ako ng tingin  ayaw kong makita ang mukha niyang nasasaktan, retired muna tayo sa pagiging marupok.

"Let's g-go." Tawag pansin ko, dito sa kasama ko.

"You ok now?" And what happened? Why are you crying?" Sunod-sunod nitong tanong pero napailing-iling naman ako at tinignan ko siya ng nagmamakaawang umalis na kami.