How the Prince of Demons fell in love with a human.

Chapter 2: YUKI CALVEZ

Nang makaalis ako galing sa eskwelahan ay agad akong pumunta sa pinangyarihan ng krimen na nabalitaan ko kaninang umaga.

I didn't use my super speed, it would be troublesome if someone caught me.

Mahirap na ngayon dahil marami ng gadgets.

Just like any other human thing to do.

Sumakay ako ng taxi. Nang makarating ako roon ay may mga pulis parin pero maliit nalang sila di gaya nang nasa TV. May mga kandila sa labas ng bahay.

Ngunit hindi ako nandito para makisimpatya, nandito ako para sa mga sumusundo sa bata.

Tatlo silang nakikita ko. Nag uusap. Kagaya ng dati ay nakayuniporme sila ng puti. Nakita naman ako ng isa. Kumaway siya sa akin at ngumiti. Di ko naman magawa iyon dahil baka may taong makakakita sa akin. Di pa naman nakikita ng nga tao ang mga anghel.

"What are you doing here?" Napatingin ako sa likuran. Agad akong napangiti.

Her white hair and red eyes really brings me shivers. She's so attractive among the other angels.

Pumunta ako sa lugar kung saan walang taong makakakita sakin para makausap ko siya.

Sinundan naman agad ako ni ate Annie.

"Are you okay?" Agad niyang tanong.

"Yeah. Gusto lang kita makita." Tinap naman niya ang ulo ko.

"How are you here? Are you doing okay? Are your human parents good to you?"

"Yeah, they've been nothing but great." Nakita ko ang pag angat ng gilid ng labi ni ate Annie.

"I'm sorry, Mica but we have to go. Di kami pwedeng magtagal."

Hinalikan niya ako sa noo.

"Be good, okay?"

"Yes!" Nilabas niya ang kanyang pakpak at lumipad na.

Salamat naman at nakita ko siya kahit na malaki ang chance na hindi.

I am alone again.

That's my sister Annie. Also known as Seirra, Guardian of the Angels. She is an angel with a demon's eyes.

-----

"Oh! You're late. Bakit?" Usisa ni mom pagdating ko sa bahay.

"Uh..."

"May chicks nayan." Sabi naman ni dad na ikinatawa ko.

"Wala ho akong manok, dad."

"Pilosopo ka talaga." Tumawa lang ako at pumunta agad sa kwarto.

Nilagay ko muna ang gamit ko at nagbihis bago ako lumabas para kumain.

"Mom, do you remember Yuki?" Tanong ko habang kumakain.

"Yuki? Sinong Yuki?"

"Kapitbahay natin nuong elementary pa ako."

"Yuki? Yuki Calvez?"

"Oo. Siya."

"Oo, bakit?"

"Nakita ko siya sa school kanina."

"What?! That's great! Bestfriend mo yun diba?!"

"Yeah..."

"Oh, bat parang di ka masaya? Napaka-close niyong dalawa dati, diba? Lagi nga kayong naglalaro ng magkasama."

"Yeah..." napangiti naman ako nang maalala ang mga pinanggagawa namin ni Yuki dati.

Bored ako noon dahil di ko pa mahanap kung anong ang magandang gawin sa mundo ng mga tao.