Selam,ben bahadır.
Kendini sevmeyen,etrafındaki herkesi güldürmeye çalışan,konuşurken farkında olmadan sesini yükselten(herhangi bir agresiflik barındırmaksızın),ilgi peşinde koşan,sevilmek isteyen,sürekli bir şeyler öğrenip başkasına anlatmaya çalışan,son zamanlarda bütün arkadaşları tarafından tek başına bırakılmış biriyim.
Bu kadar ilgi ve sevgi istememin sebebeini araştırdım:
Ailesi tarafından dinlenmeyen ya da "sen bırak şimdi dökersin,beceremezsin"
Gibi cümlelerle büyütülen insanlarda genel olarak olan bir durummuş bu.
Ve geçmişime baktığım zaman da gerçekten böyleydi bu durum.
Sürekli küfür edip beni aşağılayan,bağıran bir babam vardı.
Bir de genelde benimle 12 13 yaşımdan itibaren pek konuşmayan,salonda televizyon izlerken bir yandan telefonundan oyun oynayan annem.
Ben 7-8 yaşındayken (belki ondan da önce pek hatırlamıyorum) evde neredeyse 2 akşamda bir kaos ve kavga olurdu.
Ben de sabah dışarıda 6-7 kişi tarafından dövülmüş olurdum genelde,bu durum çok tekrarlanmış olacak ki ailem eve ağlayarak ve kan içinde geldiğimde bağırıp kızardı.
"Ağlama,sen erkek adamsın,kızlar senin kadar ağlamıyor,erkek adam hiç ağlar mı?" Gibi cümlelerle duygularımı daha da içe bastırdılar.
13 yaşıma kadar ağlamaya devam edebiliyordum gerçi fakat bir gün babam bir tartışmanın ortasında "SİKTİR GİT KENDİNİ ÖLDÜR BANANE LAN" Dediğinde her şey değişti.
Artık bu sınırlarını zorlayarak sağlıklı kalmaya çalışan psikolojim için son darbeydi.
Mutfağa girdim ve elime bulabildiğim en büyük bıçağı aldım,tam karnımdan içeriye saplayacakken durdum.
Kendimi öldüremeyecek kadar korkak olduğumu fark ettiğim an buydu işte.
Yaklaşık 10 dakika kadar bıçağın yansımasından gözlerime baktım.
Bıçakla olan türk dizisi uzunluğundaki bakışmam bittiğinde balkona çıktım,kış mevsimiydi ve dışarıda kar yağıyordu.
Dışarı çıkıp o soğukluk kilolu ergen bedenime vurduğunda hissettiğim tek şey ben yaşıyacağım olmuştu.
O gün son kez uzun uzun,hıçkıra hıçkıra,bağırarak balkonda ağladım.
O günden sonra ne zaman ağlamaya çalışsam,sadece sadece sonsuz bir uyku arzular gibi esnedim.
Ve ne zaman esnesem,bir kaç hissiz yaş döküldü gözlerimden.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hiç Geçmedi
Não FicçãoBen bahadır-pluton (hangisini tercih ederseniz). Kavramlar ve sorular hakkında bölüm bölüm fikirlerimi ve hikayelerimi yazıyorum. Okursanız beğeneceğinize emin değilim ama okuyun bence,güzel kitap.
