Türkiye de yaşayan yarı türk, yarı İtalyan bir mafya ve İtalyadan Türkiye ' ye gezmek için gelen roman yazarının öyküsü.
*****
" Her aşk biraz ölüm kokar çocuk " diye fısıldadı kalbimde yarattığı depremlerden bir haber.
*****
Sen bir sigara yaktın i...
Bölüm şarkısı: Teoman - Şebnem ferah = İki Yabancı
*****
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum sevgili okurlarım ❤️ lütfen satır arası yorum yapmayı unutmayın.
*****
" Kesik izlerinden öpüyorum seni çocuk." Dudaklarıyla ilgili kirli fanteziler kuran aklım söylediği kısık sözleri sindiremeden , kestiğim yerin üzerini öpmesiyle asıl şoku o zaman yaşamıştım.
Artık hayatıma ' kesik izlerinden öpüyorum seni çocuk ' diyen bir adam girmişti. Hem de ne adam!
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Körelen duygular açığa çıktığı zaman ölü bir bedende atmayan bir kalp yeniden atmaya başlar.
Kilitli kaldığı yerden özgürlüğüne uçar. Uçan sadece kalp midir? Yoksa ruhu zindanda hapsedilen beden kalp hırsızı tarafından çalınan kalbin himayesine girdiğinde ve bir başka kalbin ekseninde atmaya başladığında mı özgür olur?
Kalbi kuşatan eller , ruha yoldaş olan bir başka ruhun esareti altında özgürlük sürmeye çalışan güvercine benzer. Özel ve nadir.
Nadir olan her kalp kırılgandır. Acıları büyük , gülüşleri güzeldir. Ve her güzel kalbin karanlık bir kusuru vardır. Aynı benim kalbimdeki kusurlu kara kutu gibi.
Özünde bir beyazı yansıtan ben , mürekkebin siyahlığına bulanan bir başka beni yansıtan yansımaydım. Güldüğüm dünyanın fitnesinde ağlayan soluk bir koca gürültüydüm. Kalabalık bir şehrin gürültüsünde yanlızlığın kefaretini yaşayan bir hayalet gibi.
Hayaletlerin ömrü kısa olurdu. Benim de ömrüm belki bir kelebeğe denk değildi. Ama ölmesi an meselesi olan bir insan evladıydım. Sonuçta beni öldürmek isteyen bir çok insan varken nereye kadar hayatta kalabilirdim ki?
Bu yüzden bu tehlikelerle dolu dünya da hayatta kalmak için çabalamam gerekiyordu. Çabalamadan hayatta kalamazdım. Ama asıl sorun şuydu ki; ben yaşamak istiyor muydum? Bu sorunun cevabı henüz net değildi.
" Elini nasıl sardın? " Daha önceden havada asılı kalan sorusunu tekrarladığında ben cevap verene kadar aynı soruyu soracağının farkındalığıyla bıkkınca oflamıştım.
" Abin geldi." Verdiğim kısa cevap onu pek tatmin etmemiş olacak ki dudaklarını yeni bir soru sormak için araladı.
" Ne zaman? Neden gittiler? " Birbirinden alakasız iki soru yöneltiğinde içimden ' keşke kuzgun abinin attığı yumruk beni öldürmüş olsaydı ' diye geçirmeden edememiştim. Ama ölmek bu kadar basit olsaydı daha önceden ölmez miydim zaten? Ölürdüm.
" Sen gittikten sonra geldiler. Kuzgun abi yaramı sardı. Telefon gelince de gittiler." Susmasını istercesine asabi bir tonda verdiğim cevaplar soracağı diğer soruları sormasına engel olmuştu. Bunun için tanrıya şükür etmeliydim.
