Yalnız yürüdükten sonra onca yolu fark ettim ki bir noktada ben değildim hiç ben. Fark ettiğim an ise sen çıktın karşıma, sanki beklermişçesine beni sonsuzlukta.
Kayıp bir amaç uğruna savaştığımdan o kadar emin oluyorum ki bazen. Bu hiçlikte gidip gelirken, birisi için yaşamak isterken ama kendimden başka kimseyi bulamazken. Hem nasıl bu kadar berhudar hem nasıl bu kadar bedbaht olabileceğimi anlamaya çalışırken ama asla ulaşamazken amaçlarıma. Biri ile tanışmak için yalvarıyorum yıllardır Tanrı'ya. Tek biri ben olsun istiyorum yıllardır. Bana benzer birini bulabilmek için. Asla bir sonu olacağını düşünmesem de geleceği yaratmak için. Ve geliyor da bir noktada o kişi. Hiç beklemediğin bir anda.
Kar kadar temiz bir geceydi. Başım öne eğik olduğundan görmemiştim o güzel yüzünü bir anlığına. Yürür dururken, herkesten saklı yuvama ulaşmaya çalışırken dilimden şükür cümlelerinden dualardan başka şeyler dökülmüyordu. Bu geceden de sağ çıktım. Ne isterdim başka diyordum.
Kafamı kaldırdığım an çekildi bütün kanım bedenimden. Üşüdü ellerim, uğuldadı kulaklarım. Gördüğüm güzellik ile donup kaldım. Elindeki konyak şişesi ile içini ısıtmaya çalışan o adam benim içimi ısıtsın istedim. Keskin hatları yoktu yüzünün. Aksine o kadar naifti ki ona ait her detay fazla huzurlu görünüyordu bu Dünya'da var olmak için. Benim tam aksime hem de. Herkesken nefret eden ruhumun bakışlarıma yansımasının aksine. Ama tiksinmedim ondan. Uzun zaman sonra midemi bulandırmadı bir insan. Sonucunda da durduramadım kendimi. Koşar adımlarla vardım ona. O soğuk gecede kaderim o olmasa bile o yapmak istedim tüm varlığımı. Birisinin değil onun olmak istedim nedenini sorgulamadan. Korkmadım uzun zaman sonra bir varlıktan. Adım döküldü ağzımdan istemsizce. "Ladin ben. Fazla sakin görünüyorsun, fazla huzurlu. Benimle paylaşır mısın huzurunu? Yanıp tutuşuyorum huzur için huzurunda."
Baktı gözlerimin içine derin derin. Sanki nereden çıktığımı anlamaya çalıştı. Hep sessizdi benim varlığım çünkü. Çöl tilkileri gibi gezinip dururdum sessizliklerde. Yine de kalbimi tanıdı. Anlamasam da nasıl olur anladım beni anladığını. Kimsesizliğimi tanıdı sanki o da aynı şeyden yakınıyormuşçasına. Gülümsedi sonra buruk bir şekilde. "Ledün ben de. Tesadüf müdür bu kadar benzemesi adlarımızın. Gel içini ısıt bu soğuk gecede ben ile."
Konyak şişesini tutuşturdu elime. Bense aldığım tek yudum ile sarhoş oldum. Nerede olduğumu bilmediğim halde takıldım onun ruhuna. Kendimi buldum onda ve bu gece yaşanacaklar bu Dünya için hep fazla güzel kalacaktı hatıramızda. O yüzden de mutsuz olacağını biliyordum sonuzumuzun. Yine de konyak şişesini düşürmedim elimden, diğer elimi eline verdim ve yemin ettim bundan sonra onunla hiç ve hep olmaya.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba, normalde pek benlik değildir sevgiyi anlatmak. Yine de bu kadar güzel severken bir de anlatmayı denemek istedim. Bekliyorum meraklı gözlerle düşüncelerinizi. Sevin, çok.
