Our Fleeting Dreams

Chapter 1

Chapter 1

Man

"Waste there, waste everywhere. Will our universe can hold itself until future?" the news reporter said.

Maaga akong nagising ngayon dahil hindi ako makatulog kagabi sapagkat malakas ang ulan. Takot ako sa kulog at kidlat, isama mo na rin ang pagkawala ng kuryente kagabi kaya mas lalo akong nagambala. I just wore my headset all night to prevent myself hearing those loud sounds.

"Oo nga, partner! Garbage are thrown out everywhere, animals are endangered, global warming is hot topic these days. Hayst, what's happening to our world?" the other one said.

"Kaya watchers! Please, prevent those from happening! Always reduce, reuse, and recycle. This is your twenty-four hours ka-chikahan, serving you our latest and worthy chika," they said and the TV from the kitchen turned off.

"Good morning, Brea," Mom greeted me and kissed my right cheek.

"Good morning, Mom," I greeted back. "Where's Dad?" I asked.

Hinubad niya ang apron at ibinaba ang frying pan na hawak-hawak niya. "Maagang pumunta sa company. He said there's a problem on marketing department, medyo nag-alinlangan 'yung ibang marketers sa product na ipo-promote."

I nodded even if I don't understand. I'm a graduating grade twelve student. Dalawang buwan na lang ay magco-collage na ako, and I'm still deciding if I should take any business course or I'm gonna pursue my dream which is flight attendant.

Kung magbi-business administration ako o advertising, I could help on our company. Unfortunately, my goal is to be a flight attendant pero wala namang problema kina Mommy kung kuhanin ko iyon.

I love traveling. I want to explore the whole world, lalo na sa Paris. Imagining that scenario na makikita ko ang Eiffel Tower ay gusto ko ng pumuntang Paris ngayon din.

"Skye, kain ka na rito, may pasok ka pa!" ani Mommy sa kapatid kong naglalaro ng Xbox.

"Yeah, coming!"

Umupo si Skye sa bakanteng upuan katabi ng upuan ko. Kahit na fourteen years old pa lamang si Skye ay naabutan na niya ang height ko. He is 5'7 now at pantay na kami! Parang last year lang ay 5'4 lang siya.

"Ate, could you teach me in my Math subject?" Nag-puppy eyes siya. "Ang hirap, eh. I spend my time yesterday learning some equations and problems but I still don't get it!"

I make face. "Weh? Nag-aral daw, Mommy oh! Baka naglaro ka lang ng games magdamag."

Sumimangot siya. "Tsk. Come on! You are nerd so basically it was just easy for you."

Binatukan ko siya. For somehow, calling me 'nerd' hurts me. I don't know why but it hurts me. I got bullied a lot on grade school because girls said I'm weird for holding such big books and broad glasses. Hindi ko maintindihan kung bakit masama sa kanilang magbasa ng mga libro even though books can make you sharp.

Palibhasa kasi puro lalaki at makakapal na make-up ang inaatupag nila.

Mas lalo siyang sumimangot dahil sa batok ko. "Aray, Ate Brea! Masakit, ah!"

Dinilaan ko siya. "Buti nga sa 'yo!"

"Skye, stop pissing your ate!" Tumawa ako dahil pinagalitan siya ni Mommy.

"And you Brea, 'wag mong batukan si Skye!" Tumawa rin ang kapatid kong magaling dahil napagalitan din ako.

Umirap ako sa kaniya at hindi na gumanti pa. Abala rin ako nitong mga nagdaang linggo sapagkat ginagawa namin ang final research namin. Malapit na rin ang deadline no'n kaya nagmamadali na rin kami.

"Basta teach me, okay, Ate Brea?" Ngumiti siyang nakakaloko.

"Fine!" sagot ko at nag-yes naman siya.

Pagkatapos mag-almusal ay umakyat muli ako ng aking kwarto upang maligo. Oh god, inaantok pa 'ko! Blame the weather last night! Kay tirik-tirik ng araw buong maghapon at hindi ko inakalang uulan pala ng malakas kinagabihan.

"Sa iyong ngiti, ako'y nahuhumaling," I sang while showering.

Nang matapos maligo, hinanda ko na ang sarili ko sa pagpasok. Skye is no longer at home and their school bus probably fetched him. Nagpaalam na akong aalis kay Mommy at lumabas na ako ng gate.

Usually, I'm just walking towards our university kapag maaga ako, but this time I chose to ride a tricycle. Kapag naglalakad ako, tumatagal ng limang minuto papuntang unibersidad namin, at kapag naman sumakay ako, it will just take a minute or two depending on the speed of the vehicle.

"Brea!" Vina said while fixing her huge glasses just like mine.

"Good morning, wala pa si Ma'am?" sagot ko at umiling siya.

"Wala pa, pero there's a note written on her desk saying that we should read page 246 and we will all have quiz later," aniya at tumango naman ako.

Natapos ang morning session namin at lahat yata ng professors namin ay pinag-quiz lamang kami. Walang pasok ngayong hapon dahil may mga meeting ang bawat professors sa hall. I decided to go at the library and spend my time reading books there.

"Going again to the library, nerd?" Tumawa si Phia, ang tinatawag nilang 'university muse' kahit puno ng kolorete ang kaniyang mukha.

"Leave me alone."

"Ayaw namin, eh," Lori smirked, the so-called 'school babe' kahit alalay lamang ang nagiging papel niya kapag kasama niya si Phia.

"Get off!" I exclaimed when the other two girls went on me at aambang kukuhanin ang gamit ko.

"Geez, let's go, girls! Stop pestering her life!" sigaw ni Cy at inirapan lamang siya ng mga babae bago sila umalis.

Umalis na rin ako roon at pumunta ng school library. Walang masyadong estudyante ang mga naroon at naisipan kong magbasa ng libro sa usual spot ko. Nasa bandang likod iyon at walang tao kaya tahimik.

Pinagpatuloy kong basahin ang isang novel na may legal-thriller genre. It's about an attorney and a detective who solves cases together. Habang binabasa ko iyon ay hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.

"Hello?" I said while roaming around the street.

Pamilyar ako sa aking nadadaanan ngunit hindi ko maintindihan kung bakit nandito ako. The sun is striking my face and I don't even remember going here. I thought I was in school? But why am I suddenly here?

"Is anybody there?" I shouted.

It feels so weird. Walang ni-isang tao sa kalsada. May mga impraekstruktura, may mga sasakyan na nasa paligid ko pero parang naka-display lang ang mga ito. Pero bakit walang mga tao? Nasaan sila?

Naglakad akong muli at baka sakaling may makita akong tao ngunit wala talaga. Ako lang bang mag-isa ang nandito? What the hell is happening?

"What are you doing here?" a man's voice whispered on my ear kaya napatalon ako sa gulat.

"What the hell!" I screamed. "Who are you?"

Tumitig siya sa akin. "No, I'm the one who supposed to tell you that. Who are you?"

"I'm-m Celeste Brea Ramos. Where am I?"

Tumitig lang siya sa akin ng walang bahid ng kahit ano sa kaniyang mukha. His eyes are kinda giving me a fearful vibe.

"You are in a place that you weren't supposed to be."