Δηλητηριώδης καταστροφή

~ Part 3 ~

POVMairas:

Κάθομαι σε ένα παγκάκι του αποκρουστικού
καινούργιο σχολείου. Βγάζω από την τσέπη του φούτερ μου το  πακέτο με τσιγάρα. Βγαζω ένα και το τοποθετο στα ξερά χείλια μου. Το ανάβω και η νικοτίνη εισχωρεί κατευθείαν μέσα μου. Ένα αίσθημα ανακούφισης εμφανίζετε δεν ξέρω το τσιγάρο έχει αυτήν την μαγική ικανότητα να με γαληνεύει.
Χτυπάει το κουδούνι για διάλυμα
λύκειοπαιδα ξεχύνονται στην κενή πριν από λίγο αυλή.

Εγώ από την άλλη κάθομαι σε ένα απομονωμένο παγκάκι καπνίζοντας και ακούγοντας μουσική. Χτυπάει το κουδούνι για μέσα
σηκώνομαι από το παγκάκι και περπατώ για να μπω μέσα. Αισθάνομαι βλέμματα πάνω μου να με καίνε
γυρνάω και βλέπω μια παρέα αγοριών να με κοιτάει. Τους κοιτάζω και εγώ για λίγα δεύτερα. Εστιάζω αμέσως όμως την προσοχή μου στο αγόρι με τα μαύρα μαλλιά και τα καστανομπλε μάτια. Με κοιτάζει και αυτός με ένα ανέκφραστο βλέμμα γυρνάω ξανά και κατευθύνομαι στην τάξη μου.
Μπαίνω μέσα και κάθομαι μόνη μου στο τελευταίο θρανίο της μεσαίας πτέρυγας. Ανοίγω το κινητό μου συνδέω τα ακουστικά και ακούω μουσική μέχρι να μπει ο καθηγητής. Μετά από λίγα λεπτά έρχεται βγάζω αμέσως τα ακουστικά και περιμένω να πάρει απουσίες. Μαρία Καλέργη τον ακούω να λέει με βαριά φωνή. Σηκώνω δειλά το χέρι μου για να δείξω την παρουσία μου. « Καινούργια είσαι» με ρωτάει του δείχνω ενα θετικό βλέμμα ως ναι. Αμέσως ακούω σχολιασμού από τα παιδιά της τάξης ξεφυσάω αδύναμα αγνοώντας τα. Η υπόλοιποι διάρκεια του μαθήματος ήτανε οι σκέψεις μου.
Βγαζω από την τσέπη του τζιν μου το τσαλακωμένο άσπρο γράμμα. Δεν έχω τα κότσια να το ανοίξω ξανά να το διαβάσω τρέμω μόνο και στην ιδέα. Εγώ φταίω για όλα εγώ έπρεπε να κάνω κάτι να καταλάβαινα τι θα .... ούτε να το πω δεν μπορώ. Γυρνάω και κοιτάω τον πίνακα γραμμένη η φράση «ΑΣ ΧΑΘΟΥΜΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΟ ΦΩΣ». ( είναι τίτλος βιβλίου)
Όταν όμως δεν έχεις ξανά δει ποτέ το φως τι κανείς επιλέγεις να χαθείς με κάποιον μαζί στο σκοτάδι και εάν ναι τι γίνεται όταν αυτός αποφασίζει να χαθεί μόνος του τότε εσύ τι κανείς ;

Flashback
Άντε ρε Άννα θα αργήσουμε στο σχολείο και ξες δεν μας πέρνει για άλλες απουσίες. Μου δίνει ένα ψεύτικο χαμόγελο και ξεκινάμε να περπατάμε. Την κοιτάω ξανά « Άννα τι έχεις» «Τιποτα καλά είμαι μην ανησυχείς» προσπαθεί να με καθησυχάσει όπως πάντα με ένα ψεύτικο χαμόγελο γυρνάω και την παρατηρώ « Άννα τι λες είσαι το μόνο άτομο που αξίζει να ανησυχώ οπότε πες μου τι έγινε» μου μιλάει με τα μάτια το βλέπω προσπαθεί να μην βάλει τα κλάματα την περνώ γρήγορα μια αγκαλιά και την αφήνω να ξεσπάσει. « Να ξες κάποια μέρα θα φύγουμε από αυτήν την κόλαση θα πάμε κάπου άλλου και θα χαθούμε» «και υποσχέσου μου ότι δεν θα κανείς κάτι» μου χαμογελάει και λέει «μπορεί να ήμαστε και οι δυο χαμένες στο μαύρο σκοτάδι  αλλά δεν θα χαθώ χωρίς εσένα χωρίς την αδελφή ψυχή μου» της χαμογελάω και την περνώ από το χέρι για να συνεχίσουμε την διαδρομή μέσα στην απόλυτη σιωπή τον σκέψεων μας
Τέλος Flashback