Δηλητηριώδης καταστροφή

~ part 9 ~

Ενοχές
Συχνά μας δημιουργούν οι άλλοι συχνά δημιουργούμε εμείς στους άλλους αλλά το χειρότερο ξέρετε τι είναι να δημιουργούμε εμείς στον ίδιο μας τον εαυτό

Ποιος να το πίστευε ότι η κοκαλιάρα Μάιρα θα πήγαινε σε πάρτι. Όλα τα συναισθήματα ήτανε μπερδεμένα. Η χαρά έκλεγε, η ενοχή ήτανε εγωίστρια, η θλίψη και ο πόνος χορεύανε και τραγουδούσανε.
Η μόνη βέβαια που δεν άλλαξε ήτανε η ανορεξία που της υπενθύμιζε συνέχεια να μην πιει αλκοόλ γιατί μετά θα πεινάει να μην καπνίσει χόρτο γιατί θα έχει όρεξη για γλυκό άρα θερμίδες και τέλος να μην βάλει κάτι στενό γιατί δεν έχει χάσει ακόμα αυτό το 1 καταραμένο κιλό που της υπενθύμιζε συνέχεια ποσό ανίκανη είναι. Κατά βάθος χαιρότανε που κάποιος της έβαζε πρέπει και όχι ακόμα και εάν αυτός ο κάποιος ήτανε η αρρώστια της.

Ημέρα Παρακευή

«Να βρεθούμε το Σάββατο σχετικά απόγευμα γιατί έχουμε πολλά να κάνουμε» λέει καθώς ζωγραφίζεται ένα εύθυμο παιδικό χαμόγελο στο πρόσωπο της. Η ίδια δεν είχε την ευκαιρία να τα ζήσει , ετοιμασίες μαζί με φιλες μπιτζαμα πάρτι ποτέ δεν τα έζησε . Στο τέλος όλοι την είχαν προδώσει όλοι εκτός από τον Δημήτρη. «Έλα θα έχει πλάκα» λέει σχεδόν παρακαλώντας την ανορεξικια. Η Μαιρα είχε την ευκαιρία και τα έζησε στο πλάι της Άννας αλλά για λίγο γιατί την πήρε ο Θάνατος και την έκανε μούσα του. «Καλαα» δέχεται στο τέλος. Είσαι αχάριστη είχες την Άννα τώρα γιατί να πας με αυτήν κανονικά θα έπρεπε να πας στα κοιμητήρια και όχι να διασκεδάζεις.
«Τι σκέφτεσαι;» η φωνή της Νίκης την βγάζει αμεσως από τον πικρό αλλά ειλικρινή λήθαργο. «τίποτα μην δίνεις σημασία» προσπαθεί να την πείσει. Αυτές τις δυο μέρες είχανε καστει μαζί σε κάποια διαλύματα όχι σε όλα αλλά επιλεκτικά σε κάποια.  Ήτανε τόσο χαρούμενη  είχε πει και στον Δημήτρη άλλωστε ότι είχε βρει μια γνωστή ίσως φίλη ναι ίσως θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει και έτσι. Ο 23 χρόνος κυριολεκτικά αυτοκτόνησε από την περιεγια να δει εάν είναι εντάξει άτομο την νοιαζόταν παρά πολύ και δεν ήθελε να την ξανά δει πληγωμένη για κάποιον που δεν αξίζει. Όταν την ρώτησε πως είναι εκείνη απάντησε «είναι διαφορετική είναι πως να το πω σαν και εμένα απλά με αλλά προβλήματα» και τότε κατάλαβε ίσως να το βρήκε λάθος που έκανε την ανορεξικια φίλη της αλλά δεν της είπε κάτι ήθελε να την αφήσει να χαρεί σαν παιδί δεν ήθελε να  της κλέψει αυτά τα λεπτά παιδικότητας από το πρόσωπο της.
«Νίκη;» ρωτάει δειλά και σιγανά χωρίς να την κοιτάξει «ναι» τώρα πως της το λες να ξέρεις θα ήθελε να μου πάρεις κάτι για να αποβάλω το φαγητό γιατί πλέον ούτε το στομάχι μου αντέχει την τροφή  σίγουρα δεν ακούγεται καλό.
Ξεφυσάει προσπαθώντας να βρει τις κατάλληλες λέξεις μα δεν υπάρχουν οποτε απλά ανοίγει το στόμα της και μιλάει αυθόρμητα «να ξες θα μπορούσες μήπως εάν θες φυσικά» Σκατά γιατί είναι τόσο δύσκολο. «στο θέμα» λέει "σοβαρά" προσπαθώντας να μην γελάσει με την ντροπαλότητα της κοκαλιάρας Μάιρας «καλαα να μου πάρεις ένα καθαρτικό » δεν απαντά το σκέφτεται μα γιατί να το
για τον ίδιο λόγο που ήθελε και τα χάπια ξυπνά ηλίθια. Όμως τι να κάνω τώρα θέλω να πω εάν γίνει κάτι θα αισθάνομαι υπεύθυνει εάν πάλι δεν της το πάρω ίσως να μην θέλει να μιλάμε σκατα είμαι χωρισμένη στην μέση της γέφυρας και πρέπει να αποφασίσω. «ναι απλά πες μου ποιο θες» χαμογελάει ασυναίσθητα δεν το πιστεύω ότι δεκτικέ τελικά νομίζω μπορώ να κάνω παραπάνω παρέα μαζί της και εκτός σχολείου αλλά η Άννα;
«Θα πάω τώρα να πάρω και μια σύριγγα για τον Δημήτρη κρατά τσίλιες» λέει με μιας και σκαρφαλώνει με ευκολία τα μπλε σκουριασμένα κάγκελα του σχολείου και ξαφνικά βρίσκεται από την έξω πλευρά. Την κοιτάει με ερωτηματικά ποιος είναι ο Δημήτρης;
το κατάλαβε αμέσως «μεγάλη ιστορία θα στην πω αύριο» λέει και εξαφανίζεται αμεσως η μορφή της.