Δηλητηριώδης καταστροφή

~ part 8 ~

Έχεις ευχηθεί ποτέ να μην υπάρχεις. Να μην βρίσκεις λόγο για να υπάρχεις να μην σου δίνει πλέον τίποτα χαρά να περιστρέφεσαι γύρω από τον πόνο. Δεν είναι λίγες οι φορές που το σκεφτήκαμε αλλά για να διαβάζεται αυτό το κεφάλαιο πάει να πει πως ζείτε μπορεί να είστε ζωντανοί νεκροί πάρτε κουράγιο για αυτήν την ζωή και ας ξεκινήσουμε το κεφάλαιο ποιος ξέρει ίσως σε μια άλλη είμαστε ποιο τυχεροί

Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει την χαρά της γι αυτό το 1 κιλό αλλά ούτε και την λύπη της για τα υπόλοιπα. Οδεύει σιγά σιγά προς το μαύρο χάος, τώρα είναι στο γκρι. Βγάζει από την μαύρη τσάντα της το σακουλάκι με την έκσταση.
Το κοιτάει για λίγο διστακτικά
Το ονειρεμένο χάπι αδειάζει ολόκληρο το σώμα της Το καταπίνει με μιας μέσα σε δεύτερα χωρίς την βοήθεια του νερού. Μετά από 20 λεπτά - 60 λεπτά εμφανίζονται οι ελελκυστικές επιδράσεις. Ένα αφύσικο αίσθημα γαλήνης και ηρεμίας κατακτούν το κοκαλιάρικο κορμί της. Τα υπόλοιπα συναισθήματα εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Πλέον δεν νιώθει πόνο για τον χαμό της Άννα ούτε ενοχές πλέον δεν νιώθει τίποτα. Άρα έτσι είσαι όταν φεύγεις από αυτόν τον κόσμο η είσαι καταδικασμένος να ξανά γεννηθείς και να περάσεις τα ίδια μαρτυρία εάν όχι και χειρότερα. Κοιτάει το λευκό ταβάνι χωρίς να σκέφτεται τίποτα.
Το μυαλό της έχει το απόλυτο κενό

«Σταματά να καταστρέφεις τον εαυτό σου»
«Θες να καταλήξεις σαν και εμένα»
Στο σκοτεινό και μαύρο δωμάτιο ακούει μια γνώριμη φωνή δεν μπορεί να καταλάβει όμως στην αρχή σε ποια ανήκει. «Α Άννα;» και τότε την βλέπει ξαφνικά το δωμάτιο από μαύρο μετατρέπεται σε λευκό σχεδόν αγγελικό. «Σταματά να καταστρέφεις τον εαυτό σου» της λέει ο ξανθός άγγελος ή διάβολος. Υγρά και κρύα δάκρυα γεμίζουν τα μπλε μάτια  της αλλά δεν τρέχουν μένουν εκεί κολλημένα αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα  δεν μπορεί να ξεσπάσει.
«Μα μα έτσι έχω μάθει να.... να τα αντιμετωπίζω » της λέει με μια ειλικρίνεια ντροπής
«ΤΑ ΠΑΝΤΑ» συμπληρώνει η αδελφή ψυχή της
«Και εγώ έτσι έμαθα και ξέρεις που είμαι τώρα πουθενά δεν υπάρχω ποια» ένα μικρό γλυκόπικρο δάκρυ κυλάει και προσγειώνεται στο κρύο μάγουλο της. Την βλέπει να απομακρύνεται «Αντίο Μαίρα θα τα ξανά πούμε όταν δώσεις το τέλος»
«το δικό σου τέλος» στην αρχή αχνοφαίνεται η κόκκινη φιγούρα της σιγά σιγά όμως δεν την διακρίνει πλέον, το δωμάτιο μετατρέπεται σε γκρι του πάγου και έπειτα ξανά σε σκοτεινό μαύρο .
Εκείνη βρίσκεται στην ζώνη του μαύρου γκρι εκεί που η ζωή υπάρχει αλλά όχι ολόκληρη εκεί που έχεις κοντά τον θάνατο και μακρυά την ελπίδα. Ανοιγει τα δακρυσμένα μάτια της και κοιτάει πάνω αμέσως συναντά το λευκό ταβάνι του δωματίου της. Ένα αίσθημα ανακούφισης βγαίνει από μέσα της ίσως και μια απογοήτευση που δεν έφυγε που είναι ξανά εδώ μονή. Σκύβει στο πάτωμα να πάρει το κινητό της. Το εκτυφλωτικό φως την τυφλώνει με αποτέλεσμα να μορφάσει και να κλείσει τα ματιά της. Κοιτάει την ώρα 10:30 το βράδυ
Δεν κατάλαβε πως πέρασαν τόσες ώρες ίσως επειδή κοιμότανε ακόμα ένα θετικό για αυτό το θεϊκό ναρκωτικό ήτανε η υπνηλία που της προκαλούσε.