Δηλητηριώδης καταστροφή

~ part 5 ~

Μπαίνω με αργά βήματα  μέσα στο γυμναστήριο γυρνάω και αντικρίζω το αλκοολικό αγόρι να μιλάει με μια κοπέλα. Ένα αίσθημα ζήλιας με καταβάλει αλλά φεύγει αμέσως λόγο των χαπιών. Κάθομαι ποιο απόμερα και περιμένω την σειρά μου.
Μετά από λίγο ακούω «Μαρία Καλέγη». Ξεφυσάω και πηγαίνω προς το μέρος του. Στην αρχή μου μετράει το ύψος
«1,63» λέει και το σημειώνει στο μπλε τετράδιο. Μετά κατευθύνομε στην λευκή παλιά ζυγαριά την κοιτάω διστακτικά «θα ανεβεις» μου λέει.

Γουρλώνει τα μάτια του «42» λέει με και το σημειώνει και αυτό στο μπλε τετράδιο. Μην κοιτάς τον αριθμό της ζυγαριάς μην τον κοιτάς παλεύει η μια φωνή μέσα μου
Ενώ η άλλη μου λέει κοιτά τον πρέπει να χάσεις
αυτά τα δυο κιλά σε πέρνει ακόμα. Η πρώτη φωνή δεν είναι δυνατή ξεψυχάει ενώ η δεύτερη με παροτρύνει να κοιτάξω. Τα μάτια μου γυαλίζουν  τα διάρκεια δεν πέφτουν αισθάνομαι κενή, νεκρή χωρίς ζωή συναισθημάτων μέσα μου.

Βγαινω έξω από το σχολείο βλέπω το αλκοολικό αγόρι με την παρέα του γυρνάει και με κοιτάει μόλις καταλάβει ότι τον καίω με το βλέμμα μου.

Βγαίνω έξω από το σχολείο βγαζω ένα τσιγάρο από την μαύρη φθαρμένη τσάντα μου ψάχνω για αναπτήρα αλλά πουθενά. Αισθάνομαι κάποιον πίσω μου γυρνάω τρομοκρατημένα και βλέπω το αλκοολικό αγόρι να κρατάει φωτιά «άναψε το» μου λέει σχεδόν επιβλητικά με την χρια της φωνής του. Πηγαίνω κοντά του και το ανάβω διστακτικά. Με το που κάνω τις 3 πρώτες τζουρες μου έρχεται μια ζαλάδα. Τα βλέφαρα μου κλείνουν τα πόδια μου χάνουν την δύναμη τους αισθάνομαι κατευθείαν ένα ζεστό χέρι να με κρατάει από το μπράτσο με δύναμη. Τον κοιτάω κατευθείαν  απομακρύνει το ζεστό χέρι του αμέσως σπάζοντας την άβολη σωματική επαφή. «Πήρες»
«ν ναι» του λέω η επιρροή τον χαπιών είναι ισχυρότερη από όσο νόμιζα. «Έλα μαζί μου» μου λέει. «που» τον ρωτάω σχεδόν ψιθυριστά δεν έχω καν την αντοχή να μιλήσω κανονικά απλά μου είναι αδύνατο. «Να σε πάω σπίτι δεν είσαι σε θέση να πας μόνη σου» περπατάμε μαζι διπλά διπλά. Δεν ξέρω γιατί δεν αρνήθηκα αλλά ούτε και δέχτηκα απλά δεν είπα τίποτα. Φτάνουμε κοντά σε μια μαύρη μηχανή.

Ανεβαίνει με ευκολία στην μαύρη μηχανή το ίδιο κάνω και εγώ με την βοήθεια του χεριού του «Που μένεις» ρωτάει
«δε δεν πάω ποτέ σπίτι τόσο νωρίς» του λέω
1 κανόνας απέφυγε το σπίτι σου όσο περισσότερο μπορείς . Δεν μου απαντάει απλά ξεκινάει να τρέχει με την μηχανή στην Εγνατία.
Φτάνουμε στα κάστρα δεν ξέρω καν γιατί δεν φεύγω γιατί δεν φέρνω αντίρρηση απλά δεν μπορώ τα χαπια με έχουν επηρεάσει με έχουν φέρει στην απόλυτη νυρβανα των αισθήσεων μακάρι να είχα αυτό το συναίσθημα για πάντα να μην αισθάνομαι τίποτα. Καθόμαστε σε ένα απομονωμένο παγκάκι στα Κάστρα. Αποφασίζει να σπάσει την σιωπή ρωτώντας με αυστηρά «γιατί πήρες»
«γιατί φοβάμα τους αριθμούς» οι λέξεις βγαίνουν με ειλικρινά από το στόμα μου  γυρνάει και με κοιτάει το περίμενα ότι δεν θα καταλάβαινε. Ξεφυσάω άβολα «της ζυγαριάς» δεν μου απαντάει απλά βγάζει από την μαύρη ζακέτα του ένα μικρό σακουλάκι που μέσα έχει χόρτο. Μετέπειτα βγάζει κάτι χαρτάκια φράουλας και φυλτρακια. Στρίβει με ευκολία 1 γαρο «θες»
«όχι προτιμώ να έχω καθαρό μυαλό» γελάει σιγανά με αυτό που είπα. «Έχεις είδη πάρει χάπια» μου λέει
«όποτε τι είναι λίγο χόρτο» τον κοιτάω στα κάστανομπλε μάτια του. «1 βήμα ποιο κοντά στην ευτυχία» μου λέει χαλαρά με ένα μικρό χαμόγελο να σχηματίζεται στα ομοιόμορφα χείλη του.
«δεν μπορώ να καπνίσω»
Αλκοολικό αγόρι: «γιατί όχι;» μου λέει με εμφανή περιέργεια στο βλέμμα του
εγώ: «το χόρτο σε κάνει να πείνας» του απαντάω ξερά.