Η ΜΑΓΙΣΣΑ

Η ΜΑΓΙΣΣΑ - Κεφάλαιο 6ο

Ιστορία

Άνοιξα το βιβλίο στην πρώτη του σελίδα. Η έξαψη που ένοιωθα, ολοένα και μεγάλωνε. Ήταν η πρώτη φορά που στεκόμουν μπροστά στο βιβλίο ολομόναχη και αυτό έκανε τα δάχτυλά μου να τρέμουν.

Στην πρώτη σελίδα ήταν γραμμένες μόνο δύο λέξεις. «Το τέλος» τις διάβασα φωναχτά. Αυτό μου φάνηκε περίεργο. Όλα ξεκινούν από την αρχή, το βιβλίο αυτό όμως ξεκινούσε από το τέλος. Ακούμπησα με τα δάχτυλα τα γράμματα και έσυρα τον δείκτη του δεξιού μου χεριού πάνω στις δύο λέξεις.

Η ανάγλυφη επιφάνεια τους με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρη. Με μια πιο προσεκτική ματιά στην επιφάνια του χαρτιού κατάλαβα ότι τα γράμματα φαινόταν λεία. «Μα πώς;» σκέφτηκα φωναχτά.

«Μαγεία.» ήρθε η απάντηση αμέσως. Γύρισα αμέσως να δω ποιος είχε μιλήσει και η έκπληξη μου χτύπησε το ζενίθ καθώς τα μάτια μου αντίκρισαν τον δράκο που είχα δει με τον Άλεξ την πρώτη φορά που είχα αγγίξει το βιβλίο.

Ο δράκος αιωρούνταν ακριβώς μπροστά μου, στο μισό μέτρο πάνω από το ξύλινο πάτωμα. Έμοιαζε ακίνητος, σαν να ήταν παγωμένος στον χρόνο και στο χώρο. Τα λευκά του μάτια κοιτούσαν μέσα στα δικά μου. Σαν να με διάβαζε. Σαν να προσπαθούσε να μάθει ποιες ήταν οι προθέσεις μου. Τα μυστικά μου.

«Θέλω να μάθω.» του είπα υψώνοντας το κεφάλι μου με θάρρος.

Ο δράκος ρουθούνισε βραχνά και στην συνέχεια κινήθηκε προς το μέρος μου. Το φολιδωτό του δέρμα γλίστρησε στον αέρα, σαν να κολυμπούσε στο νερό. Μέσα σε δευτερόλεπτα είχε τυλιχτεί γύρω μου. Κινούνταν σε γρήγορους και αδιάκοπους κύκλους κλείνοντας γύρω μου. Ολοένα και πιο κοντά μου. Τόσο, που σχεδόν ένιωθα το δέρμα του να ακουμπάει το δικό μου.

Όταν το φως άρχισε να χάνεται, έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και ευχήθηκα με όλη μου την δύναμη να μην ήταν όλα αυτά ένα λάθος που θα πλήρωνα στην συνέχεια ακριβά.

«Άνοιξε τα μάτια σου. Δεν θέλεις να χάσεις την ροή της ιστορίας.» άκουσα την ψιθυριστή φωνή του δράκου να με παροτρύνει. Χωρίς δισταγμό, άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα και κοίταξα τριγύρω μου με αγωνία. Το σκοτάδι άρχισε να διαλύεται, δίνοντας, την θέση του στο αχνό φως της νύχτας. Μέσα σε δευτερόλεπτα, θάμνοι και δέντρα ξεπετάγονταν μπροστά μου. Ξερά χόρτα άρχισαν να καλύπτουν το έδαφος που πατούσα και απλώνονταν μέχρι την γραμμή του δάσους που ορθώνονταν μπροστά μου.